Book Review: ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ 173, του ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ, από εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

 

(Της Γιώτας Βασιλείου)

«Όταν υπηρετείς στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών δε ρωτάς τι θα πάρεις, αναρωτιέσαι τι είσαι ικανός να δώσεις. Πόσα είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις και τι ικανότητες θα καταφέρεις να αναπτύξεις και να διαθέσεις στον αγώνα απέναντι στο σκληρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος.» Κωνσταντίνος Χασιώτης, Αστυνομικός Υποδιευθυντής, Τμηματάρχης του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας

Πρώτα με τη «Γυναίκα του Ίσνταλ» και τώρα με το νέο του βιβλίο, ο Βαγγέλης Γιαννίσης έρχεται για να ανεβάσει την true crime λογοτεχνία σε άλλα επίπεδα. Κι αν στο «Η γυναίκα του Ίσνταλ» έπρεπε να μηχανευτεί τη λύση του εγκλήματος -μιας και ακόμη και σήμερα, η συγκεκριμένη υπόθεση παραμένει στα συρτάρια της νορβηγικής αστυνομίας ως μια ακόμη cold case (άλυτη υπόθεση)- στο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173», μας δίνει τις λύσεις σε πέντε ειδεχθή εγκλήματα, ακριβώς όπως αυτές προκύπτουν από τα αρχεία του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας της Ελληνικής Αστυνομίας.

• Η σταύρωση ενός τοξικομανή στο δάσος
• Ένας ομοφυλόφιλος εισοδηματίας βρίσκει βίαιο θάνατο μέσα στο σπίτι του 
• Ένας Ολλανδός πέφτει νεκρός από τις σφαίρες αγνώστων, μέσα στο κέντρο της Αθήνας
• Η κορούλα ενός αστυνομικού εξαφανίζεται μυστηριωδώς από το σπίτι της
• Ένα πτώμα βρίσκεται δεμένο κι απανθρακωμένο μετά από πυρκαγιά σε ένα δώμα

Κάποιες από αυτές τις ιστορίες μπορεί και να τις θυμάστε κάποιες άλλες ίσως όχι. Ωστόσο, πρόκειται για πέντε αληθινά εγκλήματα, που την εποχή που διαπράχθηκαν συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Τις ιστορίες εξιστορούν με τη σειρά τους, οι πέντε αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. που είχαν αναλάβει τότε, την κάθε υπόθεση. Για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, ο συγγραφέας πέρασες πολλούς μήνες, στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ, να συζητά με τους αξιωματικούς, να καταγράφει τα λεγόμενά τους να παρακολουθεί τον τρόπο που εργάζονται. Κατέγραψε με σεβασμό και προσήλωση κάθε τι που μοιράστηκαν μαζί του κι επιπλέον κατόρθωσε να προσεγγίσει με άριστο τρόπο τη ψυχοσύνθεση τους. Άνθρωποι αληθινοί όλοι, άνθρωποι υπαρκτοί, γονείς, γείτονες, φίλοι. Αυτοί είναι οι ερευνητές του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας κι εμείς καλούμαστε να τους γνωρίσουμε μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου του Βαγγέλης Γιαννίση. 

Αρχικά με ξένισαν κάποια πράγματα και δεν ήμουν σίγουρη για το βιβλίο. Οι πέντε ιστορίες ξεδιπλώνονταν με λιτό, σχεδόν λακωνικό τρόπο και με γραφή, η οποία ελάχιστα μου θύμισε αυτή του Βαγγέλη. Ωστόσο, ολοκληρώνοντας το βιβλίο διαπίστωσα ότι ο τρόπος που προσέγγισε το όλο εγχείρημα ο Βαγγέλης ήταν το σωστότερος. Οποιαδήποτε προσπάθεια ωραιοποίησης ή εντυπωσιασμού, απλά θα το υποβάθμιζε. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια, η οποία όσο προχωράει τόσο κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Κάθε ιστορία ανεβαίνει στην κλίμακα της αγωνίας, η ατμόσφαιρα γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινή και οι σελίδες γυρίζουν ασταμάτητα. 

Αν περιμένετε ότι θα διαβάσετε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα θα απογοητευτείτε. Επίσης αν είστε άνθρωποι της έντονης δράσης και της περιπέτειας θα απογοητευτείτε. Δε θα τα βρείτε σε αυτό το βιβλίο. Αυτό όμως που θα βρείτε είναι μια εκ βαθέων καταγραφή αληθινών εγκλημάτων και των διαδικασιών που οδήγησαν στη διαλεύκανση τους. Θα διαβάσετε για αληθινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί, όπως η έλλειψη εξοπλισμού: 

«Κάθε αστυνομικός φέρει εξοπλισμό τον οποίο έχει αγοράσει ο ίδιος, με δικά του έξοδα. Η υπηρεσία παρέχει τα στοιχειώδη, ωστόσο κανείς δεν θέλει να χρησιμοποιεί ένα αλεξίσφαιρο που δεν εφαρμόζει γάντι, κανείς δεν θέλει να κρατάει ένα όπλο που το νιώθει ξένο στο χέρι του.»

Ή η δυσκολία ανεύρεσης σημείου εκκίνησης στην έρευνα. Η αδυναμία τους μπροστά σε ένα μυστήριο που στοιχειώνει τις νύχτες τους. Και το πώς νέες υποθέσεις, νέα εγκλήματα έρχονται να πάρουν τη θέση των παλαιών, αναγκάζοντας την ομάδα να διασκορπιστεί ανάμεσά τους: 

«Σιγά σιγά η ένταση των ερευνών άρχισε να σβήνει, σαν τα κύματα που προκαλεί μια πέτρα στο νερό• οι ρυτιδώσεις στην επιφάνεια είναι ευδιάκριτες και ορμητικές κοντά στο σημείο όπου έπεσε η πέτρα, όσο όμως τα κύματα απομακρύνονται, τόσο ελαττώνεται το ύψος τους, μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς. Νέα θύματα απαίτησαν την προσοχή των αξιωματικών του Τμήματος, η οποία κάθε τόσο αναγκάζεται να διχοτομηθεί σαν αμοιβάδα.»

Θα βιώσετε τη ομιχλώδη ατμόσφαιρα και το αίσθημα φόβου κι ανασφάλειας που αφήνει πίσω του ένας δολοφόνος:

«Καθώς η ώρα περνάει, ο κόσμος χάνει το ενδιαφέρον του. Οι μάρτυρες έχουν ανέβει στα διαμερίσματά τους. Στα παράθυρα δεν διακρίνονται πια τα σκούρα περιγράμματα κεφαλιών, λουσμένα σε μια άλω φωτός από λάμπες φθορισμού. Τα παντζούρια κατεβαίνουν. Οι τηλεοράσεις σιωπούν. Οι κάτοικοι της γειτονιάς προσπαθούν να κοιμηθούν, γνωρίζοντας πως από δω και στο εξής ένα πτώμα θα στοιχειώνει την περιοχή τους, ενώ έξω αστυνομικοί χτενίζουν το παρκάκι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ποιος ξέρει τι. Βάζουν πολλά με το νου τους. Η φύση του ανθρώπου. Απόψε ζευγάρια θα κοιμηθούν λίγα εκατοστά πιο κοντά σε σύγκριση με χθες. Πρόσωπο με πρόσωπο. Βλέφαρα θα σφαλίσουν μονάχα για μερικές στιγμές, για να ανοίξουν και να αντικρίσουν απέναντί τους ένα ζευγάρι ανήσυχα μάτια, που δεν τους κολλάει ύπνος. Θα συζητήσουν ψιθυριστά, για να μην ακούσουν κάτι τα παιδιά που κοιμούνται. Άραγε, θα καθαρίσουν τα αίματα μέχρι αύριο ή θα τα δουν τα παιδιά το πρωί, πηγαίνοντας σχολείο; Κάποιοι σερφάρουν στο ίντερνετ απ’ το κινητό, ψάχνοντας περισσότερες λεπτομέρειες για το περιστατικό. Όλο και κάποια ιστοσελίδα θα έχει προλάβει να ανεβάσει την είδηση. Αναστεναγμοί.»

Το «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» είναι ένα βιβλίο που ξεχωρίζει. Πρωτότυπο και πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ένα δύσκολο εγχείρημα που ευτυχώς, πέτυχε. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να διαβαστεί από όλους!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.

Photo credits: athinorama.gr, madata.gr