Oldies but Goodies: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ, του JOHN GRISHAM, από εκδόσεις BELL

 

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ένας αθώος άνθρωπος κατηγορείται για τη δολοφονία μιας νεαρής. Δικάζεται και καταδικάζεται. Ποινή; Θάνατος με ένεση! Πόσο φρικτό ακούγεται αυτό; Πόσο απάνθρωπο ε; Κι αν συμπληρώσω ότι ο κατηγορούμενος ήταν μαύρος σε μια πολιτεία που έχει αλλεργία στο βαθύ φιμέ; Τι θα σας κάνει να σκεφτείτε αυτό; Κι αν τέλος προσθέσω ότι πριν θανατωθεί ο κατηγορούμενος, ο αληθινός δολοφόνος είχε ομολογήσει αλλά δεν τον άκουσε κανείς; Αυτό, πόσο φρικτό είναι; Πόσο; Αν ρωτάτε εμένα, ούτε καν να το διανοηθώ μπορώ.

Όπως καταλάβατε λοιπόν, η θανατική ποινή είναι το θέμα που πραγματεύεται στην «Ομολογία» του ο John Grisham. Ένα πολύ ιδιαίτερο και θλιβερό θέμα. Μια ιστορία που κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής της, ένοιωσα να περνώ από δεκάδες ψυχολογικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις: Θυμό, αγωνία, απόγνωση, στεναχώρια, άγχος, φρίκη, φόβο, αδικία, λαχτάρα, δικαίωση, στοργή και τρυφερότητα.

Πρέπει να ομολογήσω πως δεν είναι σίγουρα το καλύτερο μυθιστόρημα του Γκρίσαμ, τον οποίο υπεραγαπάω. Ένοιωσα ότι μου έλειψαν τα βασικά συστατικά για ένα επιτυχημένο δικαστικό δράμα. Βασικά δεν είναι τόσο μυθιστόρημα όσο μια πραγματεία κατά της θανατικής ποινής κι ιδιαίτερα κατά του ποινικού συστήματος της πολιτείας του Τέξας, στα όρια της οποίας εκτυλίσσεται η ιστορία. Ωστόσο διαβάζοντάς, γέμισα συναισθήματα, τις περισσότερες φορές αντιφατικά μεταξύ τους. Και συμφωνώ σε πολλά σημεία με το συγγραφέα, μιας και για μένα η θανατική ποινή είναι η πιο «άκυρη τιμωρία». Δεν αποθαρρύνει τους εγκληματίες. Δεν τους σταματά πριν προχωρήσουν στην αποτρόπαιη πράξη τους ούτε και διορθώνει κάτι αφού πραγματοποιήσουν το έγκλημα. Οι νεκροί δε θα ζωντανέψουν. Οι βιασμένοι δε θα αποκτήσουν ξανά τη χαμένη τους αθωότητα. Κι οι βασανισμένοι δε θα ξεχάσουν τον πόνο και τις φρικαλεότητες που έζησαν. Τέλος τα θύματα, νεκρά ή ζωντανά, δε θα δικαιωθούν. Όλοι οι εγκληματίες πιστεύουν ότι κάνουν το τέλειο έγκλημα. Σωστά; Ότι θα ξεφύγουν και θα γλιτώσουν το τιποτένιο τομάρι τους, έτσι δεν είναι; Όχι, η θανατική ποινή δεν είναι τιμωρία. Δεν είναι πράξη αποκατάστασης της δικαιοσύνης. Είναι πράξη εκδίκησης. Είναι η διέξοδος για αυτούς που μένουν πίσω, να μεταβιβάσουν την οδύνη και το μίσος σε κάποιο πρόσωπο. Είναι ο εύκολος τρόπος για να ξεφορτωθεί η πολιτεία το πρόβλημα. Ο εύκολος τρόπος οι Πολιτικοί να συνεχίσουν να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους για να τους ψηφίσουν ακόμη μια φορά. Ο εύκολος τρόπος… πόσο εύκολος όμως; Ιδίως όταν θανατώνονται αθώοι ελλείψει στοιχείων κι αποδείξεων ή άλλοθι και για λόγους συμφέροντος και βολής.

«Η ομολογία» είναι μια δυνατή ιστορία φυλετικού μίσους κι εκδίκησης. Ένας κόλαφος κατά του ρατσισμού και της αδικίας. Με τα όποια ελαττώματα μπορεί να έχει, αξίζει να διαβαστεί.

Το βιβλίο έχει εξαντληθεί από τις εκδόσεις αλλά το βρίσκετε εύκολα στα βιβλιοπαλαιοπωλεία και στις βιβλιομάδες του facebook.

Καλές αναγνώσεις!

Trivia:

Η θανατηφόρα ένεση είναι η μέθοδος εκτέλεσης η οποία εφαρμόζεται πλέον σε 37 πολιτείες των ΗΠΑ. Τη χρησιμοποιούν δε, είτε σαν τη μοναδική μέθοδο εκτέλεσης, είτε ως εναλλακτική σε άλλες, παραδοσιακές μεθόδους. Οι πολιτείες αυτέ είναι οι Alabama, Arizona, Arkansas, California, Colorado, Connecticut, Delaware, Florida, Idaho, Illinois, Indiana, Kansas, Kentucky, Louisiana, Maryland, Mississippi, Missouri, Montana, Nebraska, Nevada, New Hampshire, New Jersey, New Mexico, New York, North Carolina, Ohio, Oklahoma, Oregon, Pennsylvania, South Carolina, South Dakota, Tennessee, Texas, Utah, Virginia, Washington και Wyoming.

Χρησιμοποιείται, επίσης, στην Κίνα, τη Γουατεμάλα και τις Φιλιππίνες. Αποτελεί τη μοναδική μέθοδο εκτέλεσης στην Ταϊλάνδη από τον Οκτώβρη του 2003, οπότε και αντικατέστησε τον τυφεκισμό.

(Πηγή: eglima.wordpress.com)