BOOK REVIEW: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ του ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

(Της  Κατερίνας Τσαμπά ) Είναι κάποια βιβλία μπροστά στα οποία σκύβω το κεφάλι και νιώθω τόσο μικρή όταν ειδικά καλούμαι να γράψω δυο λόγια για αυτά. Ένα τέτοιο είναι και το βιβλίο της ανησυχίας του Πεσσόα. Αν δεν επέμενε τόσο η Γιώτα (Βασιλείου) για να το διαβάσω, ίσως να μην το τολμούσα ποτέ. Την ευχαριστώ γιατί η αναγνωστική μου εμπειρία μαζί του ήταν εκπληκτική. Το ταξίδι, που λέμε καμιά φορά, υπέροχο. Τι να πρωτογράψω σκέφτομαι κι αυτό που υπερτερεί στο μυαλό μου είναι ότι το βιβλίο αυτό μοιάζει σαν απολογισμός της καθημερινότητας και καταγραφή συναισθημάτων, ώστε να τα διαβάσει κάποιος κάποτε. Σαν να θέλει να αφήσει μια παρακαταθήκη για τη ζωή, την τέχνη, τον θάνατο και τόσα άλλα. Μοιάζει να θέλει να δηλώσει τη θέση του. Λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο ότι δεν εγκατέλειψε εντελώς τον Θεό αλλά ούτε και δέχτηκε ποτέ την ανθρωπότητα. Ότι η πραγματικότητα που μας δόθηκε δεν είναι άλλη από τις αισθήσεις μας κι αυτές εξερευνούμε. Θεωρεί τη ζωή ως “πανδοχείο” και σε αυτό περιμ...

Εν ριπή μολυβιού!


(Της Γιώτας Βασιλείου)

Κι άλλα μικρά διαμάντια!

Αγαπημένα μου ΒΙΒΛΙΟγραφόπουλα, σας έχω ακόμα τρία μικράκια σε μέγεθος αλλά μεγάλα σε αξία. Ελπίζω να τα αγαπήσετε κι εσείς όπως κι εγώ! 

Δίψα, Amélie Nothomb (εκδόσεις Στερέωμα)

Δεν υπάρχει πιο δυνατή κι αχαλίνωτη πένα από αυτή της Αμελί Νοτόμπ, για να γράψει για την ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού. Μέσα από τις σελίδες της πανέμορφης και ευαίσθητης αυτής νουβέλας, «ακούμε» τον ίδιο το Χριστό, να μοιράζεται σκέψεις κι αισθήματα ανεβαίνοντας στο Γολγοθά, με το αίσθημα της δίψας να τον βασανίζει χειρότερα κι από το σταυρό που κουβαλά στους ώμους του. Εν τούτοις, αν και νιώθει τα μέσα του να έχουν στεγνώσει, είναι χαρούμενος και ευγνώμων που νιώθει δίψα, γιατί αυτό σημαίνει ότι είναι ακόμη ζωντανός. Ότι ακόμη η καρδιά του χτυπά μέσα στο στήθος του, δίνοντας παλμό στο κορμί του. Μας συστήνει έναν άλλο Ιησού, εκείνο τον άνθρωπο που έζησε με πάθος και θα πεθάνει με αξιοπρέπεια.  Συνιστώ ανεπιφύλακτα τη θαυμάσια αυτή νουβέλα σε όλους, θρησκευόμενους και μη. Προσφέρει μια εντελώς νέα προοπτική για τη έννοια και τη λέξη «δίψα» και γενικότερα δίνει πολύ υλικό για σκέψη. Σκέψεις και ιδέες που μέχρι τώρα ποτέ δεν είχαν περάσει από το μυαλό μου!

Άμμος στο στόμα (εκδόσεις Του εικοστού πρώτου)

Εκατόν εβδομήντα τρεις σελίδες είναι υπεραρκετές για το Γάλλο ΕρβέΛε Κορ, για να αναπτύξει και να δέσει την πλοκή ενός ακόμα υπέροχου έργου. Μια δραματική νουάρ ιστορία με πολιτική χροιά, που μιλά για τους αγώνες της αριστεράς στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Βαδίζοντας στα μονοπάτια που χάραξαν οι μεγάλοι της neopolar σχολής, Manchette και Fajardie, ο Le Corre ξεδιπλώνει την αστυνομική του πλοκή με φόντο τη νοτιοδυτική Γαλλία και τη Χώρα των Βάσκων, στα τέλη του 20ου αιώνα. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερό μυθιστόρημα, ωστόσο πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα, σκοτεινό κι απαισιόδοξο. Το καλύτερο στοιχείο του για μένα είναι ο ρεαλισμός στις περιγραφές και η ομιχλώδης του ατμόσφαιρα. Τελειώνοντας το βιβλίο, σου αφήνει μια πικρή και άγρια γεύση, ακριβώς σα να έχεις «άμμο στο στόμα»! Οι οπαδοί της νεοπόλαρ μη το αγνοήσετε. 

Δε θα κοιμηθείς ξανά (εκδόσεις Αλεξάνδρεια/Μαύρη γάτα)

Έξι σκοτεινές και μυστηριώδεις ιστορίες της αγαπημένης Phyllis Dorothy James ή όπως είναι περισσότερο γνωστή, P.D.James. Δεν έχω πολλά να πω, που δεν τα έχω ήδη πει για την αγαπημένη συγγραφέα. Έξι υπέροχα ασυνήθιστες δολοφονικές ιστορίες που με λίγα λόγια, λένε τα πάντα. Καλογραμμένες, χιουμοριστικές, με ένα χιούμορ σαρδόνιο και βιτριολικό και πανέξυπνα δομημένες. Κι όπως πάντα με ένα τέλος που δεν το βλέπεις να έρχεται. Οι αγαπημένες μου από τις έξι είναι η Τρίτη με τον τίτλο «Ο φόνος του Άι Βασίλη» και οι τέταρτη που τιτλοφορείται «Το κορίτσι που αγαπούσε τα νεκροταφεία». Αλήθεια σας λέω, οι λάτρεις της κλασικής αστυνομικής λογοτεχνίας και όχι μόνο, πρέπει να το βάλετε στη λίστα! 

Καλές αναγνώσεις!


Σχόλια