Book review: ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ και ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ, του GUILLAUME MUSSO, από εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ

 (Της Γιώτας Βασιλείου)

ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Guillaume Musso και μπορώ να πω ότι τον έχω κατατάξει στους αγαπημένους μου Γάλλους συγγραφείς. Είναι από τους συγγραφείς εκείνους, των οποίων θα επιλέξω τα βιβλία, κάθε φορά που θέλω να ξεκουράσω το μυαλό μου. 

Το «Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι» είναι ένα πολύ ξεκούραστο κι ευχάριστο στην ανάγνωση, αστυνομικό μυθιστόρημα, με ψήγματα κοινωνικού και εσάνς ρομαντικού διηγήματος. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Μας παρέχει πολλές πληροφορίες για την τέχνη, τη μουσική ενώ αφθονεί σε αποσπάσματα και αναφορές σε άλλα βιβλία, πολλά από τα οποία είναι γνωστά και αγαπημένα. Επιπλέον, μας ταξιδεύει όμορφα στην Πόλη του Φωτός και μας γνωρίζει πανέμορφα μέρη για να επισκεφθούμε και υπέροχες γεύσεις για να γευτούμε. 

Αν υπάρχει κάτι που μου αρέσει πολύ στη γραφή του Musso, είναι ότι έχει βάθος μεν αλλά είναι φρέσκια κι ανάλαφρη. Το ύφος του άλλοτε απλό κι άλλοτε επιτηδευμένο, δίνει διαφορετική υπόσταση κάθε φορά στα κείμενά του. Ενδιαφέροντες και πολύ καλοσχεδιασμένοι ήταν οι δυο βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου. Αν και αταίριαστοι εντελώς η Μαντλίν κι ο Γκασπάρ έδεναν με ένα μοναδικό τρόπο, αποδεικνύοντας ότι τα ετερώνυμα έλκονται.  Ο ένας αηδιασμένος από τη σκληρότητα και τη δυστυχία της ανθρωπότητας, η άλλη μοναχική κι απελπισμένη να γεμίσει το κενό στη ζωή της με κάτι που πραγματικά να μετράει. Η ιστορία των δύο, με ικανοποίησε αρκετά μπορώ να πω, γιατί χωρίς να μας οδηγήσει μέσα από γλυκανάλατα μονοπάτια, κατάφερε να μεταφέρει την ιδέα της ελπίδας και της αισιοδοξίας στο τέλος.

Ναι, σίγουρα έχει μειονεκτήματα και υπερβολές το βιβλίο, αλλά ακόμα κι αυτά πιστεύω είναι κομμάτια της γοητείας της γραφής του Musso. Είπα πολλές φορές μέσα μου «έλα τώρα… τέτοια λάθη στην εποχή του ίντερνετ;» ή «έλα τώρα… κόψε κάτι» αλλά στην τελική, ήταν όλα τόσο διασκεδαστικά, που μου χάρισαν χαμόγελα κι αυτό είναι που τελικά μετράει για μένα.

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως αξίζει πραγματικά να διαβάσει κάποιος αυτό το βιβλίο για χάρη τόσο του ίδιου του μυστηρίου, όσο και του ταξιδιού που προσφέρει στα σοκάκια του Παρισιού! Ωστόσο, εάν για κάποιον είναι η πρώτη επαφή με το συγγραφέα, θα πρότεινα να ξεκινήσει με ένα από τα προηγούμενα μυθιστορήματά του, όπως το «Σέντραλ Παρκ» ή το «Όπου υπάρχει αγάπη δε νυχτώνει ποτέ».

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ

«Το κορίτσι του Μπρούκλιν» λοιπόν… ένα ακόμα βιβλίο του αγαπημένου Guillaume Musso. Ωστόσο, σε αντίθεση με το «Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι», όχι από τα προτεινόμενά μου. Εδώ, έχουμε ένα ταξίδι Γαλλία-Αμερική με την ιστορία να εκτυλίσσεται κατά το ήμισυ στις ΗΠΑ. Δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον εδώ. Ποιος ο λόγος να διαβάζω ευρωπαϊκή λογοτεχνία αν είναι να βιώσω σκηνές Χόλυγουντ; Ακαδημαϊκό το ερώτημα φυσικά και δεν περιμένει απάντηση. 

«Το κορίτσι του Μπρούκλιν» είναι για μένα ένα μέτριο μυθιστόρημα, το οποίο δε μπορώ να χαρακτηρίσω αμιγώς αστυνομικό, μιας και μεγάλο του κομμάτι το απασχόλησε το ρομαντικό στοιχείο κι η προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή. Τίποτα το ιδιαίτερο ή το πολύ ενδιαφέρον δηλαδή. Από τις ιστορίες που προσωπικά θα προτιμούσα να έχουν μείνει στο συρτάρι του συγγραφέα, τουλάχιστον μέχρι να βρει τον τρόπο να τη βελτιώσει. Διαβάζεται πανεύκολα βέβαια, σα νεράκι κι είχε ένα άκρως ανατρεπτικό τέλος, το οποίο για να είμαι ειλικρινής, δεν το είδα να έρχεται ποτέ. Ωστόσο είναι από τα βιβλία που, αν δεν ήταν του Musso, σίγουρα θα το είχα αφήσει στην άκρη.

Θεωρώ ότι η ιστορία που πραγματεύεται σε αυτό του το βιβλίο ο Musso δεν είναι σωστά δομημένη. Ήθελε να πει πολλά πράγματα αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν χαοτικό, με πολλά κλισσέ και δεν τον δικαίωσε. Αρκετά σημαντικά γεγονότα αποκαλύφθηκαν πρόωρα, ενώ ήταν αρκετά προβλέψιμη η εξέλιξη πλην του τέλους που όπως προείπα, με εξέπληξε. Έχετε διαβάσει τη ρήση του Τσέχοφ ότι «εάν σε ένα βιβλίο αναφέρεται κάτι τότε δεν είναι τυχαίο»; Δηλαδή για παράδειγμα, εάν υπάρχει ένα μαχαίρι καρφωμένο πάνω σε ένα τραπέζι και γίνεται αναφορά σε αυτό, το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα χρησιμοποιηθεί. Την πρακτική αυτή ο Musso τη χρησιμοποίησε πολλάκις και μάλιστα με το ίδιο αντικείμενο, με αποτέλεσμα όταν έσκασε η αλήθεια να μην κάνει καθόλου «θόρυβο». Οι χαρακτήρες επίσης… δε μου άρεσαν. Ένας ερωτοχτυπημένος τύπος που τα έκανε μαντάρα με την κοπέλα του και τώρα τρέχει και δε φτάνει κι ένας ολίγον παρανοϊκός πρώην μπάτσος που «φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν». Δε μπόρεσα να ταυτιστώ με κανέναν ή έστω να συμπονέσω κάποιον. Ούτε καν να εκνευριστώ βρε αδελφέ με κάποιον από αυτούς. Τίποτα… Νάδα! Μηδέν συναίσθημα. 

Υπάρχουν κι άλλα πολλά θέματα για τα οποία θα ήθελα να σας μιλήσω, ώστε να μπορέσω να τεκμηριώσω πλήρως τη γνώμη μου, αλλά τα περισσότερα από αυτά αποτελούν σπόιλερ, οπότε λέω να το αποφύγω. Πιστεύω ότι το κεντρικό νόημα το πιάσατε.

Εν κατακλείδι το βιβλίο διαθέτει πολλά από τα χαρακτηριστικά που αγαπώ στη γραφή του Musso, όπως την ταξιδιάρικη και παιχνιδιάρικη διάθεση, το επιμελώς ατημέλητο ύφος κτλ. το απροσδόκητο τέλος, ωστόσο για μένα δεν πέτυχε το στόχο του. Φυσικά το προτείνω μόνο σε όσους αγαπούν τo συγγραφέα και παρακολουθούν την πορεία του. Για τους υπόλοιπους σας προτείνω να ξεκινήσετε με τα βιβλία που ανέφερα νωρίτερα, στην άποψή μου για το «Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι». Προσωπικά συνεχίζω να τον ακολουθώ γιατί δεν παύει να είναι ένας από τους αγαπημένους μου Γάλλους. Επόμενο ταξίδι «Η μυστική ζωή των συγγραφέων».