Book Review: Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ, της MARIE NDIAYE, από εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Η κυρία Σιζάν, άσημη δικηγόρος, δέχεται την επίσκεψη του Ζιλ Πρενσιπό στο γραφείο της. Ο Πρενσιπό της ζητά να υπερασπιστεί τη σύζυγό του, η οποία κατηγορείται για το φόνο των τριών παιδιών τους. Η κυρία Σιζάν νιώθει ότι ο άντρας αυτός δεν της είναι άγνωστος. Νιώθει ότι τον έχει ξανασυναντήσει. Ποιος είναι αλήθεια; Και ποια είναι η αλήθεια πίσω από το έγκλημα της γυναίκας του; 

Αυτό είναι μέσες-άκρες το θέμα του νέου βιβλίου της Marie Ndiaye, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Αν και σε πρώτη εντύπωση θυμίζει ψυχολογικό θρίλερ, με στοιχεία κοινωνικού μυθιστορήματος, το «Η εκδίκηση είναι δική μου», είναι κάτι περισσότερο. Είναι τρεις επί μέρους ιστορίες που συνδέονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι τα ξεχωριστά κομμάτια μιας συνολικής εικόνας. 

Αυτό το μυθιστόρημα μου προκάλεσε μια διφορούμενη αίσθηση. Από τη μια το χαρακτηρίζει το σασπένς κι από την άλλη παράγει μια διάχυτη στασιμότητα που με «βραχυκύκλωσε» και διατάραξε τα συναισθήματά μου.  Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου πρώτα, δε μπορώ να πω ότι «απόλαυσα» τη γραφή της Ndiaye με την κυριολεκτική έννοια του ρήματος. Αν και έντεχνα υπαινικτικά τα κείμενα της, είχαν πολλές φορές συμβολικό χαρακτήρα και σε συνδυασμό με την ομιχλώδη ατμόσφαιρα, με δυσκόλεψαν τόσο, ώστε στο τέλος του βιβλίου ένοιωθα ένα βάρος στο στήθος, ένα δυσοίωνο συναίσθημα. Ωστόσο έχω την εντύπωση πως αυτό έγινε εσκεμμένα κι ότι όλη αυτή η σκοτεινιά και η βαριά ατμόσφαιρα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια πολύ ενδιαφέρουσα αφηγηματική τεχνική, που παρόμοια δεν έχει τύχει να διαβάσω στο παρελθόν.

Η πλοκή δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί λεπτομερώς και βασικά κάτι τέτοιο δε θα είχε και νόημα πιστεύω, μιας και αυτό που έχει σημασία στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, δεν είναι η ιστορία αυτή καθ’ αυτή και η πλοκή αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα στοιχεία «κουμπώνουν» μεταξύ τους αλλά και ανατρέπουν το ένα το άλλο, υπογραμμίζοντας την αδιαφανή σχέση μεταξύ της πραγματικότητας και του ανθρώπινου ψυχισμού. Η Ndiaye πετυχαίνει να αφηγηθεί τα μικρά δράματα της ζωής με τρόπο ρεαλιστικό και κάποιες φορές υπερβολικά ωμό. Δεν αναζητά τη λύτρωση ούτε προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα – αυτό ίσως να αποτελεί και μειονέκτημα για κάποιους, όχι για μένα. Αντίθετα, εξωθεί τόσο τη βασική ηρωίδα όσο και τον αναγνώστη σε ένα αβέβαιο κύκλο, από τον οποίο δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουν να βγουν εύκολα και χωρίς να μοχθήσουν.

Μην ψάχνεις για νόημα του βιβλίου, ψάξε το νόημα που δίνεις εσύ σε όλο αυτό.

Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα βιβλίου που ή το αγαπάς ή το μισείς. Δεν υπάρχει μέση οδός. Προσωπικά ανήκω ξεκάθαρα στην ομάδα εκείνων που το αγαπούν. Είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερο, όχι δύσκολο σε νοήματα αλλά σίγουρα όχι πολύ εύκολο να το διαβάσεις και να το ενστερνιστείς. Ωστόσο θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο το οποίο πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους και γι’ αυτό σας το προτείνω!

Καλές αναγνώσεις!

Μάθετε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.