Τον Νίκο Θέμελη τον γνώρισα στην Τριλογία, μέσα από την οποία αγάπησα την γραφή του. Στην Τριλογία με γέμισε νοσταλγία για μια εποχή που χάθηκε. Μια εποχή που άκουσα τις γιαγιάδες μου να μιλούν γι’ αυτήν και ο Θέμελης ξύπνησε μέσα μου μνήμες. Η ιστορία μιας εποχής που έχει χαραχτεί ίσως στο γονίδιό μου και μου ήταν γνώριμη.
Όταν διάβασα το οπισθόφυλλο τού “Οι Αλήθειες των 'Αλλων” κατάλαβα ότι θα ήθελα πολύ να το διαβάσω και μόνο για το ταξίδι που μου υπόσχονταν. Γνωρίζοντας την γραφή του συγγραφέα ήξερα ότι αυτή, αρχικά, είναι μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση του βαθύτερου νοήματος και των συμβολισμών του βιβλίου από την πλευρά μου. Δεν είχα άδικο.
Μια οικογένεια, ένα χαμένο χειρόγραφο με κρυφά μηνύματα και αλήθειες που παρέμειναν κρυμμένες για χρόνια και χρόνια. Η αποκωδικοποίησή του, η ενδοσκόπηση της πορείας και των πεπραγμένων, η αυτοκριτική. Μισός αιώνας και ίσως και παραπάνω Ελληνικής Ιστορίας με τα μίση, τους πολέμους, τις μάχες και τις περιπέτειες που χαρακτηρίζουν την πολύπαθη χώρα μας.
Οι ήρωες του Θέμελη περνούν όλα τα στάδια: από τη λήθη στην γνώση, με κάθε τραγικότητα, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε και την σύγχρονη Ιστορία μας. Οι κεντρικοί χαρακτήρες χαράσσουν την δική τους διαδρομή. Η φιλία του Μανώλη με τον Μεχμέτ, η κατάληξή της, η προσπάθεια του Μανώλη να μείνει δίκαιος και να παραμείνει ο εαυτός του.
Η διήγησή του, κι εδώ είναι το λεπτό σημείο του σκοπού της αφήγησής του, κατά την άποψή μου, δεν μένει σε μια στείρα οπτική αλλά διερευνά αυτό ακριβώς που μαρτυρά και ο τίτλος. Τις "Αλήθειες των 'Αλλων". Αυτά που έζησε η άλλη πλευρά και πώς τα βίωσε.
Δεν θα αμφισβητήσω τίποτα από την κατά τα φαινόμενα ενδελεχή έρευνα του συγγραφέα. Θα επιμείνω στο σημείο ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές αλλά η οπτική της δεν είναι πάντα αληθινή. Οι μοντέρνες Ιστοριογραφικές Σχολές επιμένουν στο να την ξαναγράφουν επιχειρώντας να κρατήσουν ίσες αποστάσεις από τις πηγές και με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους που έζησαν τις σπουδαιότερες στιγμές της και όχι μόνο από την πλευρά αυτών που είπαν τις … σημαντικότερες ατάκες της. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την αναθεώρηση κάποιων στερεοτύπων και το βιβλίο του Θέμελη προτρέπει εμμέσως προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως σωστά ειπώθηκε και από τον ίδιο, ίσως είναι το πιο πολιτικό του βιβλίο.
Κοντολογίς, είναι ένα μυθιστόρημα που μου άρεσε. Μου άρεσε η μοντέρνα ματιά στο παρελθόν. Η παύση του βαυκαλισμού για τον περιούσιο λαό, που δεν υπήρξαμε ποτέ περισσότερο από άλλους. Ίσως κάποια σημεία του θα ήθελαν περισσότερη ανάλυση και ανάπτυξη αλλά και πάλι είναι αδιαμφισβήτητη η αξία του έργου. Διαβάστε το!
Καλές Αναγνώσεις!
@mariannareading
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...