Book Review: Ο ΛΟΓΙΣΤΗΣ, του ΜΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, από εκδόσεις ΕΝΥΠΝΙΟ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Είναι πάρα πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια διαβάζω όλο και καλύτερα βιβλία νέων Ελλήνων συγγραφέων. Η νέα αυτή γενιά φαίνεται ότι δε φοβάται να γκρεμίζει τα στερεότυπα και να δοκιμάσει νέες αφηγηματικές φόρμες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Μίκης Αναστασίου με το πρώτο του μυθιστόρημα που φέρει τον τίτλο «Ο λογιστής» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενύπνιο.

«[…] ο τέως βοηθός λογιστή έκλεισε πίσω του την πόρτα, κατέβηκε τη σκάλα και ξεχύθηκε πάλι στον κόσμο (ή σ’ αυτήν τη φάρσα που υποδυόταν τον κόσμο) σαν παροπλισμένος ιππότης, χωρίς άλογο, χωρίς περιουσία, χωρίς γυναίκα, έτοιμος για νέες περιπέτειες, για νέες νίκες και, κυρίως για νέες ήττες»

 «Ο λογιστής» είναι ένα αφήγημα το οποίο αποτελείται από επί μέρους μικρές ιστορίες, η κάθε μία με το δικό της μοναδικό τίτλο. Ο κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο ο συγγραφέας πλέκει την πλοκή του, είναι ένας απλός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, ο οποίος ζει μια μίζερη κι ανικανοποίητη ζωή. Αυτός είναι ο Θανάσης, ο οποίος εργάζεται σε ένα λογιστικό γραφείο ως βοηθός λογιστή. Νόημα στην άχρωμη ζωή του δίνει ο φίλος του, ο Μάνος. Το άκρο αντίθετο από το Θανάση, ο Μάνος είναι ευκατάστατος, ελκυστικός στο γυναικείο φύλλο, πολύ δυναμικός και «σέρνει» τον ήρωά μας κυριολεκτικά «από τη μύτη». Όταν ο Θανάσης χάνει τη δουλειά του το χάσμα μεταξύ του ιδίου και του Μάνου γίνεται τεράστιο. Ο ένας μεσήλικας φτωχοδιάβολος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα κι ο άλλος ο τύπος του οπορτουνιστή μπον βιβέρ, που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως εφαλτήρια για τη δική του καλοπέραση. Μια γνωριμία με ένα φιλικό ζευγάρι του Μάνου αλλά και η στενότερη από ένα «καλημέρα/καλησπέρα» επαφή με μια γειτόνισσά του, οδηγούν τον λογιστάκο να δει τα πράγματα διαφορετικά. Νέες συμπεριφορές και σκέψεις ξεπηδάνε από μέσα του, άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρκετές φορές ουδόλως ελκυστικές. 

«[…] φρόντιζε να είναι μετριοπαθής στις φαντασιώσεις του, γιατί τα εξωφρενικά όνειρα δεν τον ικανοποιούσαν· το μόνο που του πρόσφεραν είναι η επίγνωση ότι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.»

Ο Μίκης Αναστασίου σε αυτή την πρώτη του προσπάθεια χτίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα και ρεαλιστική ιστορία, γεμάτη κρυφές επιθυμίες, συμπλέγματα, μοναξιά, αντιφάσεις και διαπλεκόμενα. Με πολύ όμορφη χρήση της ελληνικής γλώσσας και μεγάλη δεξιότητα γράφει για τη ζωή και τους ανθρώπους της. Κάνει χιούμορ, τόσο όσο να μη θεωρηθεί χιουμοριστικό το βιβλίο αλλά συνάμα να αλαφρύνει την βεβαρημένη από τη μιζέρια της καθημερινότητας του Λογιστή, ατμόσφαιρα. Οι χαρακτήρες του όλοι είναι καλοδουλεμένοι και αληθοφανείς, ενώ διαθέτουν την πλαστικότητα που εγώ ζητάω στα μυθιστορήματα που διαβάζω. Σαν ροή αφήγησης το κείμενο κυλάει ήρεμα και δεν κάνει πουθενά κοιλιά, ωστόσο σε κάποια σημεία μου έλλειψε λίγο περισσότερο νεύρο, ένταση ή αγανάκτηση. 

Πριν κλείσω θέλω να μιλήσω για την έκδοση. Σφιχτοδεμένο, με ωραίο, βαρύ σαμουά χαρτί και ένα εξαιρετικό εξώφυλλο με παλιομοδίτικη κι ολίγον από νουάρ διάθεση, με τράβηξε αμέσως μόλις το έπιασα στα χέρια μου. Ωστόσο, η ανάγνωσή του με ταλαιπώρησε λίγο, γιατί αν και μου άρεσε πολύ αυτή η νεοελληνική γραμματοσειρά, ήταν πολύ μικρή και για ανθρώπους που διανύουν τα πρώτα -ήντα τους, είναι αρκετά δύσκολη.

Διαβάζοντας τον «Λογιστή» του Μίκη Αναστασίου μπόρεσα να διακρίνω ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο «καλλιεργημένο». Έναν άνθρωπο που δούλεψε πάρα πολύ προκειμένου αυτό το βιβλίο να καταλήξει στα χέρια μου και στα δικά σας πιθανόν. Θα περιμένω με μεγάλη αγωνία να διαβάσω και το επόμενο. Κι ελπίζω να μην αργήσει πολύ. Φυσικά και προτείνεται!

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.