Book Review: Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ, του David Shafer, εκδόσεις Πόλις

 

(της Μαριάννας Φλέσσα)

Είμαστε εδώ, στη δυστοπία

Έχω την κακή συνήθεια να μην ψάχνω και πολύ πολύ το διαδίκτυο για τα βιβλία που θα/έχω διαβάσω/διαβάσει. Πρώτα πρώτα γιατί δεν αντέχω όλη αυτή την υπερπροσφορά πληροφορίας και το αναγκαστικό “ξεδιάλεγμα” της “αλήθειας” ανάμεσα σε άπειρα άρθρα κι αναφορές. Για τον David Shafer όμως, τον συγγραφέα του Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Η αναφορά του στην Wikipedia είναι αμελητέα και καθόλου διαφωτιστική. Μετά, στην αμέσως επόμενη εγγραφή, η οθόνη μου γέμισε με παραλλαγές του ίδιου άρθρου που δημοσιεύτηκε αρχικά στο Daily Beast από τον συγγραφέα με τίτλο (ελεύθερη δική μου μετάφραση) “Συγγραφέας εγκλωβίζεται σε διασταυρούμενα πυρά δύο μεγάλων εκδοτικών κολοσσών: του Amazon και της Hachette”. Στο άρθρο του αυτό, ο συγγραφέας διερωτάται αν η μάχη και η τροχοπέδη στην κυκλοφορία του βιβλίου του είναι τυχαίο γεγονός ή αν είναι ένα σχέδιο για να σταματήσει και να χαθεί στη λήθη ένα βιβλίο που “λέει τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα”. Και ξαφνικά το θέμα αποκτά ενδιαφέρον. Μεγάλο ενδιαφέρον! Ένα ανάγνωσμα που κάποιοι (ποιοι άραγε;) δεν θέλουν να διαβαστεί! 

Λίγα λεπτά νωρίτερα είχα διαβάσει και την τελευταία λέξη του Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ και προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που διάβασα είναι αλήθεια, επιστημονική φαντασία, μυθοπλασία, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα ή ένας εκτεταμένος συνωμοσιολογικός παραλογισμός του συγγραφέα. Δεν μπορώ να βγάλω, αρχικά, κανένα συμπέρασμα. Οι τρεις βασικοί ήρωες, η Λεϊλά, ο Λίο και ο Μαρκ με έχουν κάνει να αμφιβάλω για πολλά πράγματα που αφορούν το διαδίκτυο, για τον τρόπο που οι πληροφορίες του μοιράζονται αλλά και συγκεντρώνονται. Σε ποια χέρια καταλήγουν, ποιοι τις αξιολογούν, πώς και πού διοχετεύονται. Και είναι σαν να σας ακουω. Ναι! Ναι! «Κι εμείς τις ίδιες απορίες κι ερωτήματα έχουμε. Τι γίνεται; Πού σταματά η αλήθεια και αρχίζει η φαντασία»; Αλλά και πάλι όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι υπερβολές… Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ. Whiskey, Tango, Foxtrot. WTF!

Οι τρεις χαρακτήρες, άγνωστοι αρχικά μεταξύ τους, βρίσκονται μπροστά σε χειροπιαστές αποδείξεις ότι μια μυστική οργάνωση, η Επιτροπή, κινείται προς την  κατεύθυνση της συγκέντρωσης προσωπικών δεδομένων ΚΑΘΕ ατόμου με σκοπό τον καλύτερο έλεγχο και χειραγώγηση του παγκόσμιου πληθυσμού και την μεγιστοποίηση των εσόδων από την κατανάλωση. Οι τρεις ήρωες στρατολογούνται και θα αγωνιστούν στο πλευρό μιας κολεκτίβας χάκερ-ανταρτών που με όπλο τους την τεχνολογία αιχμής προσπαθούν να σταματήσουν την Επιτροπή. 

Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2014, είναι το πρωτόλειο του συγγραφέα και ήδη την εποχή που γράφεται έχουμε τον Julian Assase να αποκαλύπτει, εν είδει λευκού, καλού μάγου, τις συνωμοσίες και τις πλεκτάνες των ισχυρών της γης χρησιμοποιώντας το νέο μέσο που έφτανε σε κάθε σπίτι. Το διαδίκτυο. Η πληροφορία, αυτό που λίγοι εκλεκτοί γνωρίζουν, μοιράζεται απλόχερα στους πολλούς. Ακόμα και σ’ αυτούς που δεν τους αφορά άμεσα. Ο συγγραφέας David Shafer, πολύ μπροστά από την εποχή του, προβληματίζεται για την πληροφορία που κυκλοφορεί εκεί έξω, τον έλεγχο και την εκμετάλλευσή της. Οι αναφορές του σε κλασικούς, προφητικούς συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας είναι πολλές: ο Φίλιπ Ντικ, το Κρυπτονομικόν του Στίβενσον, ο Έγγερς  κι άλλοι πολλοί. 

Σήμερα, η συζήτηση για την πληροφορία, την είδηση, τη χειραγώγηση της μάζας μέσω του διαδικτύου είναι καθημερινή με χιλιάδες φωνές να ακούγονται. Το μυθιστόρημα του Shafer, λίγο προφητικό, λίγο μπροστά από την εποχή του, δίνει στον αναγνώστη του, περισσότερες αφορμές για ακόμα πιο ευρεία διερεύνηση. Συνειδητοποίησα ότι όσο και να θεωρώ τον εαυτό μου ενημερωμένο και «διαβασμένο» επί του θέματος, οι φιλοσοφικές και ηθικές διαστάσεις και εξελίξεις του, καθημερινά, με ξεπερνούν. 

Η αφήγηση, πέρα από την τολμηρή της θεματολογία, είναι έξυπνη, μοντέρνα και διασκεδαστική. Το μοναδικό χιούμορ του, αποδεικνύει πόσο ευφυές άτομο είναι ο συγγραφέας του. Στο σημείο αυτό να αποδώσουμε τα εύσημα στον κύριο Λευτέρη Καλοσπύρο, για την μετάφραση που το αποδίδει εξαιρετικά. Θα μπορούσε, το βιβλίο, να είναι μια ατέλειωτη συνωμοσιολογική γκρίνια. Δεν είναι. Έχει εξαιρετική πλοκή, περιλαμβάνει και προβάλλει με χαρισματικό τρόπο τα βασικά ερωτήματα του σκοπού του, είναι αστείο και προσφέρει μια λύση-κατάληξη ικανοποιητική, θα έλεγα. Μπορεί να γράφτηκε πριν πάνω-κάτω μια δεκαετία, που για τον ηλεκτρονικό πολιτισμό μας αντιστοιχεί περίπου σε μια … χιλιετία συμβατικής τεχνολογίας, παρόλα αυτά, η ματιά του συγγραφέα διατηρήθηκε φρέσκια και αξίζει να το διαβάσετε! 

Καλές Αναγνώσεις!

@mariannareading

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.