Book Review: Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, από εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

«Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου, μην τον πάρεις ποτέ σοβαρά. Ο έρωτας είναι αφορμή για να ζούμε πιο όμορφα, ως εκεί. Είναι στιγμή. Στιγμές. Μην το κάνεις πιο σοβαρό.»

Αρχές δεκαετίας του ΄80, στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και πιο συγκεκριμένα στη γειτονιά των Εξαρχείων -που έχει αρχίσει σιγά-σιγά να δημιουργεί το μύθο της- ζει κι εργάζεται η ηρωίδα του βιβλίου, το όνομα της οποίας δεν το μάθαμε ποτέ. Το μέλλον της είχε προδιαγραφεί ήδη από την οικογένειά της. Θα σπουδάσει καθηγήτρια, θα μπει στο δημόσιο, θα παντρευτεί, θα κάνει οικογένεια. Με αυτή ακριβώς τη σειρά. Η οικογένεια όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί η ίδια η ηρωίδα μας έχει αλλιώς οραματιστεί τη ζωή της. Πως αλλιώς ούτε και η ίδια ξέρει ακόμα, πάντως αλλιώς. Όταν στον δρόμο της συναντάει το Βασίλη, ένα κούκλο ιδεολόγο από μεγάλο τζάκι, η κοπέλα τρώει μεγάλη καψούρα και κόλλημα μαζί του. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, οι δυο νέοι θα μπλεχτούν σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι, όπου μεταξύ επαναστάσεων, μολότοφ και καπνογόνων, αλλάζουν θέση στο χορό. Όταν έρχεται η μια, φεύγει ο άλλος και το αντίστροφο. Ο Βασίλης τη θαυμάζει γιατί τη θεωρεί ανεξάρτητη και απαγκιστρωμένη από τα «πρέπει» και τις κοινωνικές επιταγές κι εκείνη αναγκαστικά υιοθετεί ένα ρόλο που δεν της ταιριάζει. Γιατί η ηρωίδα μας είναι ένα απλό καθημερινό κορίτσι. Που ερωτεύτηκε, αγάπησε, ζήλεψε, πόνεσε κι εν τέλει μεγάλωσε... 

«Γι’ αυτό πονάνε οι έρωτες πιο πολύ απ’ όλα, γιατί ακουμπάνε καμιά φορά σε βαθιά ανείπωτη πληγή, που προς στιγμήν μπορεί να τη γλυκάνει, να την επουλώσει ή να την ξύσει σε βάθος μέχρι να βγάλει αίμα. Γι’ αυτό ο έρωτας μπορεί να σε κάνει να νιώσεις από βασιλιάς μέχρι ζητιάνος.»

Μη γελιέστε και η ιστορία που πραγματεύεται στο πρώτο της μυθιστόρημα η Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν είναι ένα απλό λαβ σ(τ)όρι. Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Ένα road trip από τα χρόνια της αθωότητας προς τα χρόνια των υποχρεώσεων και των βασάνων. Μοιάζει να είναι αυτοβιογραφική η ιστορία και θα μπορούσε να είναι αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα, εάν το καλοσκεφτεί κανείς, η ηρωίδα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα από εμάς. Θα μπορούσε το όνομα οποιασδήποτε γυναίκας να τυπωθεί στις σελίδες του βιβλίου, αντί να χαθεί στην ανωνυμία. Η συγγραφέας δεν παραθέτει μια σειρά προσωπικών εμπειριών, δε γράφει ένα ημερολόγιο βιωμάτων. Αντίθετα, αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή, καταγράφει το πνεύμα που διακατείχε τους ανθρώπους τότε και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτοί ζούσαν και δραστηριοποιούνταν. Είναι ένα αφιέρωμα στη γυναίκα που καψουρεύτηκε και κυνήγησε τη δική της Χίμαιρα, το δικό της αδιέξοδο έρωτα, το δικό της Βασίλη. 

«Και ο έρωτας είναι παιχνίδι;
Όλη η ζωή είναι παιχνίδι.
Και ποιος κερδίζει;
Αυτός που καταφέρνει να μη νοιάζεται για τη νίκη, αλλά για τη χαρά του παιχνιδιού. Μόνο τότε θα ζήσεις τον έρωτα από το βάθρο που ονειρεύεσαι. Χωρίς πόνο και στερητικά σύνδρομα.»

Πάντα μου άρεσε η Δήμητρα Παπαδοπούλου σαν πένα. Έχω απολαύσει πολλά θεατρικά της έργα αλλά και τους τηλεοπτικούς «Απαράδεκτους», μια σειρά που ακόμη και σήμερα τη βλέπω με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα και μια εξαιρετική δημιουργός. Με το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το αστείρευτο ταλέντο της. Η γραφή της όπως πάντα κοφτερή, στακάτη κι άμεση, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, λέει αυτό που θέλει να πει καθαρά και ξάστερα. Το δυνατότερο όπλο στην φαρέτρα της το ποιοτικό κι αιχμηρό χιούμορ. Χιούμορ που σπάει κόκκαλα! Και μπορεί το βιβλίο της να αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο του παρελθόντος, το βιβλίο της είναι μια επένδυση στο μέλλον. Γιατί πάντα θα υπάρχουν «ηρωίδες» και πάντα θα υπάρχουν «Βασίληδες». 

«Ο χρόνος είναι η μοναδική μας πραγματική περιουσία, παιδί μου. Εμείς αποφασίζουμε πότε και πώς θα τον ξοδέψουμε. Κανείς ποτέ δεν ξέρει αν είναι πλούσιος ή φτωχός, γιατί κανείς δεν ξέρει πότε λήγει οριστικά ο χρόνος του. Ο χρόνος, παιδί μου, θα είναι το μεγαλύτερο αγαθό του μέλλοντος.»

Το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» είναι ένα υπέροχα αυθεντικό, απολαυστικό, αστείο και συγκινητικό βιβλίο. Ένα βιβλίο που μιλά για τον έρωτα και τα τερτίπια του και το πως αυτοπροσδιορίζεται καθένας από εμάς όταν βρεθεί στο «μάτι του κυκλώνα». Γιατί «Ο καθένας μας δικαιούται την μπόρα από τα σύννεφα που μάζεψε πάνω από το κεφάλι του από τις επιλογές του. Το θέμα είναι μετά να μη μείνει με τα βρεγμένα ρούχα». Σας το προτείνω με όλη μου την καρδιά!

Σας παραθέτω μερικά ακόμη από τα αποσπάσματα που ξεχώρισα. 

💘 «Και να σου πω κάτι», συνέχισε, «το πιο επικίνδυνο είναι ότι μπορείς να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι όλους να τους δουλέψεις. Αν όμως ξεγελάσεις εσένα, την πάτησες. Γιατί έτσι μπορεί να μη θυμάσαι πια να ξαναγυρίσεις πίσω στα πραγματικά σου θέλω. Αυτά να φοβάσαι, ρε μαλάκα, όχι τους γκόμενους.»

💘 «Τη μέρα που το έγκλημα ντύνεται με τα τρόπαια της αθωότητας, τότε η αθωότητα είναι υποχρεωμένη να δώσει εξηγήσεις.»

💘 «Ο έρωτας είναι ζούγκλα που πρέπει να ντυθείς, να μεταμφιεστείς, για να μη σε αναγνωρίζει ο εχθρός. Γιατί ο άλλος είναι εχθρός, αν παραδοθείς μπορεί να σε φάει. Κι εσένα, αν σου παραδοθούν, θα τον φας τον άλλον.
Ενώ η αγάπη;
Ενώ η αγάπη είναι αγνή, καθαρό πράγμα, σαν τον Παράδεισο πριν φας το μήλο.»

💘 «Πολλοί άντρες φοβούνται τις ομολογίες. Κυρίως τις δικές τους. Ένας φίλος μου μου είπε πρόσφατα ότι οι άντρες φοβούνται πως κάθε ομολογία τους μπορεί να είναι κι ένας γάντζος που θα κρεμάσει πάνω μια γυναίκα τις ελπίδες της και στο τέλος κάποιες αυθόρμητες στιγμές θα τις πληρώσει ο άντρας με το να γίνει μια γκαρνταρόμπα ελπίδων. Σαν τον καλόγερο σ’ ένα χολ, φορτωμένος γυναικείες προσδοκίες.»

💘 «Στον έρωτα χάνουμε τη ζωή μας για να επαναλάβουμε τη στιγμή, λες κι η στιγμή αντέχει να γίνει ολόκληρη ζωή».

💘 «Και μπήκα σ’ έναν ρόλο καινούριο μιας επαναστατημένης, ανύπαρκτης τύπισσας, απελευθερωμένης, που κάνει ότι βλέπει το πήδημα σαν αυτόνομο κράτος στη φυλακισμένη ζωή μιας γυναίκας. Σαν ηγέτης μιας σεξουαλικής επανάστασης που ποτέ δεν διάλεξα να ζήσω. Μια Σιμόν ντε Μποβουάρ εξαναγκασμένη να ζει με τον δικό της Ζαν Πολ Σαρτρ. Για αγάπη κι έρωτα δεν ξαναμίλησα ποτέ.»

💘 «Ο καθένας μας δικαιούται την μπόρα από τα σύννεφα που μάζεψε πάνω από το κεφάλι του από τις επιλογές του. Το θέμα είναι μετά να μη μείνει με τα βρεγμένα ρούχα»

💘 «Θυμάμαι μια μαστουρωμένη», συνέχισε η Στεφανία, «στην τουαλέτα κάποιου μπαρ καληώρα», και έδειξε τη μία στο πάτωμα, «που απ’ τη μαστούρα μουτζουρώθηκε στο στόμα με το κραγιόν και προσπαθούσε μέσα στο πιόμα της να ξεβάψει το είδωλό της στον καθρέφτη. Έτριβε τον καθρέφτη να ξεβάψει τα χείλη της. Εξουθενώθηκε, πόνεσαν τα χέρια της, αλλά τα χείλη της στο είδωλο μένανε βαμμένα. Κατάλαβες γιατί οι μεγάλοι έρωτες είναι οι πιο δυνατοί καθρέφτες μας;» 

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.