Book Review: ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΧΙΟΝΙ, του SAMUEL BJORK, από εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Εντάξει, είχα μεγάλες ελπίδες για το τέταρτο βιβλίο του Samuel Bjork. Πίστεψα ότι μετά το μεγάλο φάουλ της τρίτης συνέχειας, το prequel της σειράς με τον Χόλγκερ Μουνκ και τη Μία Κρούγκερ θα με δικαιώσει. Δυστυχώς όμως, διαψεύστηκα. 

Το «Σκοτεινό Χιόνι» αν και είναι το prequel όπως είπα, γράφτηκε τελευταίο κι ενώ φαίνονταν αρχικά ότι θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον, εν τέλει δεν εξελίχθηκε και πολύ καλά. Η Μία είναι και εδώ ο μη συνεργάσιμος, εμμονικός και χωρίς κοινή λογική χαρακτήρας που έχουμε γνωρίσει και στα προηγούμενα βιβλία, μόνο που εδώ τη βλέπουμε στα πρώτα της αβέβαια βήματα στην αστυνομία. Ο βετεράνος ντετέκτιβ Χόλγκερ Μουνκ διευθύνει μια ολοκαίνουργια μονάδα ανθρωποκτονιών. Έχοντας στα χέρια του «λευκή επιταγή» για να φτιάξει την ομάδα του, έχει συγκεντρώσει τους καλύτερους ερευνητές γύρω του, μεταξύ αυτών και τη Μία, ξεχωρίζοντας σε εκείνη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχα και βλέπει συνδέσεις που οι περισσότεροι ντετέκτιβ δεν θα σκεφτόντουσαν καν στην αρχή. Σύντομα όμως η Μία σηκώνει ανάστημα και φέρνει τον Μουνκ σε δύσκολη θέση με την αυτοκαταστροφική της διάθεση. 

Στο «Σκοτεινό Χιόνι» γυρνάς στην αρχή της συνεργασίας του Μούνκ και της Μία, ένα συν για όσους έχουν διαβάσει την τριλογία και ένα καλό σημείο εκκίνησης για όσους σκοπεύουν να αρχίσουν τη σειρά τώρα. Αυτό είναι το «καλό χαρτί» του βιβλίου και αυτό που μου άρεσε πιο πολύ γιατί κατά τα άλλα, ως προς την επεξεργασία της αστυνομικής υπόθεσης και την πορεία προς τη λύση του μυστηρίου της δολοφονίας, θα μπορούσε να τα έχει πάει πολύ πολύ καλύτερα. Αν κι έχει στήσει ένα πολύ όμορφο σκηνικό ο συγγραφέας, αυτοαναιρείται από τις ασάφειες και τις χαλαρές άκρες που αφήνει, όπως το πραγματικό κίνητρο του δράστη (!!!). Υπάρχουν χαρακτήρες που δεν καταλαβαίνεις ευθύς εξαρχής τι σχέση έχουν με την ιστορία, ενώ το τέλος ήρθε ξαφνικά, αφήνοντάς με, με χίλια δυο ερωτηματικά και τη βαθμολογία μου με μείον ένα αστέρι.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η πορεία μου με τον συγκεκριμένο συγγραφέα στα δυο τελευταία του βιβλία ακολουθήσε φθίνουσα πορεία, από μένα είναι «όχι» και το «διαζύγιο» είναι πλέον δεδομένο. Παρ’ όλ’ αυτά, δε μπορώ να ξεχάσω τα δυο πρώτα του βιβλία, την «Κουκουβάγια» και τον «Παγωμένο άγγελο» τα οποία τα είχα βρει εξαιρετικά και σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα. 

Μπορείτε να δείτε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.