(Της Γιώτας Βασιλείου)
Όταν τελειώσει ένα όνειρο, έρχεται η ώρα να ξυπνήσεις ή να βυθιστείς στον εφιάλτη…
Όπως έχω πει επανειλημμένως, καλό είναι στα βιβλία, όπως άλλωστε και για κάθε τι άλλο στη ζωή μας, θα πρέπει να έχουμε προσωπική άποψη προτού αποφασίσουμε αν μας «κάνουν» ή όχι. Ο «Δύτης» του Μίνου Ευσταθιάδη λοιπόν είναι ένα τρανό παράδειγμα του «δάσκαλε που δίδασκες…» αφού, έχοντας ακούσει αρνητικά σχόλια από φίλους, των οποίων την άποψη εκτιμώ ιδιαίτερα όσων αφορά στις αναγνωστικές τους επιλογές, το είχα αφήσει πίσω, πολύ πίσω στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρη αν θα έπιανα να το διαβάσω αν δεν ανέβαινε στη πλατφόρμα JukeBooks ως audiobook. Αφού όμως ανέβηκε και μάλιστα με έναν από τους πιο αγαπημένους μου αφηγητές, το βρήκα ευκαιρία να του δώσω την ευκαιρία που ομολογουμένως, του άξιζε. Και πιστέψτε με ότι όταν λέω του άξιζε το εννοώ. Του ΑΞΙΖΕ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
(Κι αφού έγραψα αυτή την πρώτη παράγραφο, έμεινα να κοιτάζω για ώρα την οθόνη πριν γράψω οτιδήποτε περισσότερο γιατί το μυαλό μου παρασύρθηκε στην ανάμνηση της υπέροχης ιστορίας που έστησε ο Ευσταθιάδης.)
Τι είναι ο «Δύτης»; Είναι ένα εξαιρετικό νουάρ μυθιστόρημα με κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις κι ενίοτε με αραχνούφαντο μαύρο πέπλο του τρόμου να το σκεπάζει, που σαν όλα τα μυθιστορήματα του είδους που σέβονται τον εαυτό τους, έχει ως κεντρικό άξονα τον άνθρωπο και τα δεινά του. Ένα μελαγχολικό και πολύπλευρο μυθιστόρημα, που παρόλη τη σκοτεινιά και τη μαυρίλα που υπάρχει διάχυτη πίσω από την ιστορία του, ο αναγνώστης δε μπορεί να μη διακρίνει ψήγματα σαρκασμού και χιούμορ να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εκεί, δειλά-δειλά, σα να ντρέπονται να εκδηλώσουν την παρουσία σου εντονότερα.
Ο Μίνως Ευσταθιάδης με μοναδικό τρόπο κατορθώνει να μας περάσει υποδορίως πολύ σκληρές εικόνες και να τις χαράξει για πάντα στη μνήμη μας. Παρ’όλ’αυτά η γραφή του έχει κάτι το λυρικό. Χρησιμοποιεί απλή και στρωτή γλώσσα και όμορφες λέξεις. Κάθε του παράγραφος είναι καλοδουλεμένη. Δεν κρύβεται πίσω από το σκληρό θέμα της ιστορίας του και να παραμελεί τη γραφή του. Αντίθετα μάλιστα, εξωραΐζει το σκληρό θέμα με την ποιητική, μερικές φορές, γραφή του.
Η πλοκή αρχικά ξεδιπλώνεται αργά, αφήνοντας αιχμές και νύξεις για μακάβρια μυστικά και ολέθριες τραγωδίες του παρελθόντος, μέχρις ότου λίγο πριν το συγκλονιστικό τέλος, προχωρά κάνει το salto mortale και μας σερβίρει σε «κρύο πιάτο» όλη τη φρίκη της ανθρώπινης φύσης. Όσον αφορά στο φινάλε, το οποίο σκάει σαν πυροτέχνημα από κει που δεν το περιμένεις, είναι η απόλυτη δικαίωση για ένα βιβλίο που σε ικανοποίησε σε όλες τις εκφάνσεις του. Σε αρχή, μέση και τέλος.
Δε ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω που να μην έχει ήδη ειπωθεί πολλές φορές. Αυτό μόνο που μπορώ να πω, έχοντας την εμπειρία της ακουστικής «ανάγνωσης» του βιβλίου, είναι ότι το ένοιωσα μέχρι τα μύχια της ψυχής μου. Το βίωσα σε άλλο επίπεδο. Σα να ήμουν κι εγώ κομμάτι της ιστορίας, κρυμμένη κάπου σε μια γωνιά και παρακολουθούσα στενά τα τεκταινόμενα. Σε αυτό βοήθησε φυσικά και η εξαιρετική ανάγνωση του αφηγητή, του Θοδωρή Οικονομίδη, που ότι κι αν έχω ακούσει με εκείνον στο μικρόφωνο, το έχω απολαύσει.
«Ο Δύτης» είναι ένα βιβλίο για εκείνους που αγαπούν τα νουάρ μυθιστορήματα και όχι για εκείνους που είναι λάτρεις της καθαρόαιμης αστυνομικής λογοτεχνίας. Δεν έχει σωρούς αιματοβαμμένα πτώματα, ούτε κατά συρροή δολοφόνους, μα ούτε και μπάτσους που μπεκροπίνουν και αναζητούν λύσεις στα υπαρξιακά τους προβλήματα. «Ο Δύτης» είναι ένα ταξίδι από το παρελθόν στο παρόν και πίσω πάλι, ένα ταξίδι μόνο και μόνο για να ανακαλύψει κάποιος τι θα πει να ζεις στον απόλυτο εφιάλτη. Ένα ταξίδι που βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις για την ανθρώπινη φύση. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη που το «διάβασα» κι ακόμα πιο χαρούμενη που έμαθα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο έχει ταξιδέψει κι εκτός των συνόρων της χώρας μας.
Καλή ανάγνωση
Μπορείτε να δείτε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...