Book Review: Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ, της ΕΥΑΣ ΚΑΡΑΔΗΜΗΤΡΗ, από εκδόσεις ΑΝΕΜΟΣ

 

(Της Γιώτας Βασιλείου)

«Για να απαλλαγείς από τον θάνατο πρέπει πρώτα να ζήσεις. Και για να ζήσεις, πρέπει πρώτα να σκοτώσεις.»

Όταν κάποιος ακούει τη λέξη «φωλιά», αμέσως φέρνει στο νου τις έννοιες σπίτι, οικογένεια, ασφάλεια, προστασία, θαλπωρή, ζεστασιά. Αντιστοίχως, η λέξη «αλεπού» τις περισσότερες φορές θα χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου, αφού είναι μια λέξη που την έχουμε συνυφασμένη με τις έννοιες της υπέρμετρης εξυπνάδας, της πονηριάς, του τεχνάσματος και της παραπλάνησης. Πως μπορούν αυτά τα δυο λοιπόν να συνυπάρξουν σε μία ιστορία; Πως μπορεί κανείς να νιώσει ήρεμος κι ασφαλής στη φωλιά ενός τετραπέρατου και πονηρού αγριμιού, όπως η αλεπού;

Το ερώτημα αυτό θα βρει την απάντησή του μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου της Εύας Καραδημήτρη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. «Η φωλιά της αλεπούς» είναι ένα σκληρό, ωμό και αιματοβαμμένο και πολλά υποσχόμενο, αστυνομικό θρίλερ, το οποίο παγιδεύει στα δίχτυα του από τις πρώτες κιόλας αράδες του, τον αναγνώστη. Ένα θρίλερ για αναγνώστες με γερά νεύρα και ανθεκτικό στομάχι. Ιδίως το ανθεκτικό στομάχι είναι προϋπόθεση, γιατί υπάρχουν σκηνές που η γλαφυρότητα της περιγραφής τους, δημιουργεί τόσο ζωντανή εικόνα που δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. 

«Είμαι μικρή, ατελής και κυρίως ελαττωματική...»

Λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου:

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε δυο χρόνους, στο παρόν και στο παρελθόν, στην Γουαδαλέστ της Ισπανίας, όπου ζει μια νεαρή κοπέλα η Κριστίνα με τη μητέρα της. Τόσο τα δύσκολα παιδικά χρόνια, όσο και οι διαφορετικοί τους χαρακτήρες, φέρνουν διαρκείς καυγάδες ανάμεσα στις δυο γυναίκες, ενώ ο ξαφνικός θάνατος του αδελφού της σε ένα τροχαίο δυστύχημα έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω.  Η φρικτή αυτή εξέλιξη σπρώχνει την Κριστίνα να βρει συμπαράσταση σε παρέες αμφιβόλου ποιότητας. Παρέες που σύντομα θα την παρασύρουν στα ναρκωτικά και τη λήθη. 

Παρ’ όλ’ αυτά όμως, η ζωή αποφασίζει να της δείξει το καλό της πρόσωπο και στο δρόμο της εμφανίζεται ο έρωτας με τη μορφή του Φελίπε.  Μαζί θα ζήσουν μια διετία πριν η ίδια αρχίσει να στήνει παγίδες στον εαυτό της. Αυτό κι ένα τηλεφώνημα από έναν άγνωστο που την πληροφορεί ότι ξέρει ποιος σκότωσε τον αδελφό της, την κάνουν να γυρίσει εκεί απ’ όπου, εν τέλει δεν έφυγε ποτέ. Και της δίνεται η ευκαιρία για δικαίωση των νεκρών. Η ευκαιρία για εκδίκηση! 

 «Όσοι περπατήσαμε στο σκοτάδι, δεν φοβόμαστε τον πόνο...»

Τη συγγραφέα την είχα γνώρισα όταν διάβασα το πρώτο της βιβλίο, το «Όταν οι μάγισσες δακρύζουν», το οποίο αν κι εντελώς διαφορετικό σε είδος, ύφος και γραφή, με είχε εντυπωσιάσει εξ’ ίσου πολύ. Ωστόσο, στη «Φωλιά της αλεπούς» βλέπουμε την πένα της Εύας να έχει μεστώσει, να έχει ωριμάσει.  Προσεγγίζει το νέο της θέμα σε βάθος και καταδύεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης προκειμένου να αναδείξει όλα τα μυστικά και τη σαπίλα που αυτή μπορεί να κρύβει.  Δολοφονίες, ναρκωτικά, παιδική κακοποίηση, γυναικεία κακοποίηση, σαδισμός, τοξικές σχέσεις  και άλλα πολλά βάσανα, ταλανίζουν τους ήρωές μας και τους περνάνε από τα χίλια κύματα, σε μια πορεία καταστροφική, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους οικείους τους. Χωρίς ίχνος ντροπής, η Εύα τους ξεγυμνώνει και τους αφήνει έρμαια των παθών τους, ανίκανους να ξεγλιστρήσουν από το τέλμα που έχουν βυθιστεί. 

«Παρήγορος που είναι ο πόνος όταν αγαπάς!»

Οι χαρακτήρες που συναντάμε στο βιβλίο είναι όλοι υπέροχα σχεδιασμένοι, ρεαλιστικοί, έχουν δυναμική, είναι άνθρωποι με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι συγκλονιστική ενώ οι διάλογοι είναι ολοζώντανοι και μερικές φορές καθηλωτικοί. Υπάρχουν λόγια που σφάζουν σαν το μαχαίρι και γενούν έντονα συναισθήματα που με τη σειρά τους φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Μάλιστα, θα έλεγα ότι η ωμότητα το βιβλίου σε σημεία ξεπέρασε τις προσωπικές μου αντοχές, και με άφησε έρμαιο των καταιγιστικών εξελίξεων. Απλά να τις παρακολουθώ χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. 

 «Στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει από μοναξιά, από σχέσεις υποφέρουμε.»

Εν κατακλείδι, «Η φωλιά της αλεπούς» είναι ένα μυθιστόρημα που μιλά για την ανθρώπινη φύση, τα μυστικά και τα ζωώδη της ένστικτα. Είναι ένα μυθιστόρημα που θέλοντας και μη θα σε φέρει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό διαβάζοντάς το και θα σε κάνει να αναρωτηθείς για σκέψεις, αναμνήσεις κι απωθημένα που κουβαλάς μέσα σου. Σαφέστατα, η Εύα Καραδημήτρη είναι ένα πολύπλευρο συγγραφικό ταλέντο κι έτσι λοιπόν έχουμε δύο στις δύο επιτυχίες. Θα περιμένω με αγωνία το τρίτο.

Μερικά αποσπάσματα που ξεχώρισα:

«...Τρυφερά που είναι τα χέρια σου, μαμά… σαν της αλεπούς τη γούνα. Απομακρύνεσαι καθώς σε ορέγονται οι φλόγες σαν μια καλπάζουσα ασθένεια• αρνείσαι να μου τη μεταδώσεις. Μα εσύ έχεις θάψει την κραυγή σου χρόνια τώρα. Μάρτυρας της πιο ειλικρινούς σου απολογίας ο θάνατος. Σ’ αγαπώ, μαμά! Εγώ, το πιο φριχτό σου αμάρτημα• εγώ, το μικρό σου αλεπουδάκι…»

«Τους ανθρώπους να τους μετράς στο δάκρυ σου ποιοι το προκάλεσαν ποιοι το σκούπισαν και ποιοι δεν το άφησαν να τρέξει άσε τα δάκρυα για τη βροχή εκείνη ξέρει καλύτερα.»

«Η χαρά, η αθωότητα, ο έρωτας, η ανθρωπιά, έχουνε χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης. Σε ένα πολυδιάστατο σύμπαν, που στ’ αρπάζει όλα με την πρώτη ευκαιρία, το μόνο σταθερό είναι η επιβίωσή σου με κάθε κόστος. Το σύμπαν έχει την εκπληκτική ιδιότητα να σου βάζει τρικλοποδιά εκεί που δεν το περιμένεις, τη στιγμή που νομίζεις ότι το ξεγέλασες πρώτος, μα και να σου χαμογελά, εκείνο το απρόβλεπτο λεπτό όταν όλα μοιάζουν χαμένα.»

«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το ματωμένο κουβάρι σάρκας, τον ανατριχιαστικό ψυχασθενή αλλά και μία εντυπωσιακή φράση για την ώρα της αντίστροφης γέννας!»

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.