(Της Γιώτας Βασιλείου)
Γνώρισα την πένα του Σπύρου Πετρουλάκη, μέσα από "Το παράθυρο της Νεφέλης" και την αγάπησα με το συγκλονιστικό «Κατά Ιωάννη». Ένα βιβλίο που -θα βαρεθείτε να με ακούτε να το λέω- δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Η τρίτη επαφή μου μαζί του, ήταν με το νέο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Η κληρονομιά» και κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Μίνωας. Σα μια πρώτη εκτίμηση δε μπορώ να πω ότι με συντάραξε όσο ο Ιωάννης, ωστόσο κατάλαβα γιατί κάθε νέο βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα γίνεται αποδεκτό με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό από το αναγνωστικό κοινό.
Η κληρονομιά λοιπόν που μας αφήνει ο κύριος Πετρουλάκης αυτή τη φορά δεν μετριέται σε χρήμα, ούτε σε στρέμματα. Δεν είναι ακίνητα, μα ούτε και κοσμήματα. «Η κληρονομιά» είναι ένα φρικτό μυστικό, που έχει τις ρίζες του πολλές δεκαετίες πριν. Ένα μυστικό που πέφτει βαρύ σαν κατάρα πάνω σε μια οικογένεια και συνθλίβει τα μέλη της ένα-ένα. Ο συγγραφέας μας προσφέρει μια σκληρή και παράλληλα τρυφερή ιστορία, για την ατεκνία, τις μεθόδους τεχνητής γονιμοποίησης, τις διαδικασίες υιοθεσίας, τα κυκλώματα αγοραπωλησίας βρεφών και οργάνων και θέτει καίρια ερωτήματα όπως τι θυσίες είναι διατεθειμένος ένας γονέας να κάνει για το παιδί του. Τι θα αποφασίσει όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο ηθικό δίλλημα;
Η αφήγηση εκτυλίσσεται σε πολλαπλά επίπεδα, με πολλές εναλλαγές στο παρελθόν και στο σήμερα. Οι χρονικές αυτές λούπες ιδίως όσο προχωράει η ιστορία, αυξάνουν την αγωνία, δίνουν βάθος στην ιστορία και την κάνουν άκρως ενδιαφέρουσα. Παράλληλα, παρακολουθούμε και τα τεκταινόμενα της δίκης του κεντρικού ήρωα, με ζωντανές περιγραφές των καταθέσεων των μαρτύρων, τις αγορεύσεις των δικηγόρων κτλ. Μπορώ να πω ότι οι σκηνές του δικαστηρίου μου θύμισαν ανάλογες σκηνές του Αμερικανού John Grisham, που μας έχει προσφέρει κορυφαία δικαστικά θρίλερ στο παρελθόν.
Η ιστορία πατάει γερά, τόσο στα ιστορικά γεγονότα του 1935 στην Πελοπόννησο, οπότε και πραγματοποιήθηκαν οι εξεγέρσεις με αφορμή την υποτίμηση της τιμής της σταφίδας, όσο και στις νομικές και δικαστικές διαδικασίες, τεκμηριώνοντας τα πάντα και κλείνοντας κάθε «τρύπα» που άνοιξε στην πορεία. Οι χαρακτήρες όλοι εξαιρετικοί, μπορούσα κυριολεκτικά να τους «δω» και να τους «ακούσω». Κυρίως στη δικαστική αίθουσα, ήταν σα να είχα μεταφερθεί και να παρακολουθούσα από τα έδρανα των ενόρκων. Η πλοκή και η ροή ήταν δραματική κι αγωνιώδης, έτρεχε αβίαστα και σε σημεία πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Δεν έχασα ούτε στιγμή το ενδιαφέρον μου και σε αυτό συνετέλεσαν και οι συχνές ανατροπές, που με κράτησαν στα δίχτυα τους μέχρι το λυτρωτικό τέλος του βιβλίου.
Πέρα από τη Νεφέλη, τον Ιωάννη και τώρα την Κληρονομιά, όπως προείπα, δεν έχω εμπειρία από το έργο του κυρίου Πετρουλάκη, ωστόσο από αυτά τα τρία βιβλία διαπιστώνω ότι προσεγγίζει με ιδιαίτερα διεισδυτική ματιά και ευαισθησία, κοινωνικά θέματα και τα «παντρεύει» με γεγονότα του παρελθόντος, μια πρακτική που προσωπικά με γοητεύει. «Η κληρονομιά» συγκεκριμένα ήταν μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις κι ανατροπές, μια ιστορία που σχοινοβατούσε μεταξύ του κοινωνικού δράματος και του δικαστικού θρίλερ, με το δεύτερο να κερδίζει στα σημεία. Σας το προτείνω ασυζητητί.
Καλές αναγνώσεις!
Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...