Book Review: ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΧΟΡΕΥΕΙ, της IRENE SOLA, από εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Είναι κάποια βιβλία που από το εξώφυλλο ακόμη το νιώθεις μέσα σου ότι θα τα αγαπήσεις. Το «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» της Irene Solà, ήταν ένα από αυτά. Με γλώσσα απλή και συνοπτική, ύφος λακωνικό μεν αλλά ζωηρό και ρυθμικό, με σύντομες και εύστοχες εκφράσεις, εντυπωσιάζει και εκπλήσσει τον αναγνώστη προκαλώντας του χαμόγελα και θλίψη, θλίψη και χαμόγελα, σε μια λούπα που διαρκεί όσο και η ανάγνωση των διακοσίων και κάτι σελίδων του.

Σε αυτό το πρώτο της βιβλίο, η Καταλανή συγγραφέας διαφοροποιεί την αφηγηματική «φωνή» της στην αρχή του κάθε κεφαλαίου, προσφέροντας στο ανάγνωσμα μια πολυφωνία που ξαφνιάζει ευχάριστα. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, όλα όσα αποτελούν τον τόπο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, αυτόν τον φυσικό, απομονωμένο και σχεδόν ξεχασμένο κόσμο του χωριού στα Πυρηναία, αξίζει να έχει φωνή: οι άνθρωποι, τα ζώα, τα στοιχεία της φύσης, ακόμα και τα πνεύματα. 

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς για πιο πράγμα μιλάει ακριβώς το συγκεκριμένο βιβλίο. Κι αυτό γιατί μιλάει για όλα και για τίποτα. Για το βουνό και για εκείνους που μένουν εκεί. Για τη ζωή και για το θάνατο. Για τους ήχους του δάσους, του νερού και για τις αστραπές. Η Irene Solà στο «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» φωτογραφίζει την ψυχή. Όχι όμως την την ψυχή του ατόμου αλλά τη συλλογική ψυχή. Την ψυχή του βουνού και των πλασμάτων του. Και αν επιλέξεις να το διαβάσεις, σημαίνει απλά πως επιλέγεις να στραγγίσεις την ψυχή αυτή. Να την κάνεις δική σου. Να γίνεις ένα με τη φύση και τα όντα της.

Έτσι το κάθε κεφάλαιο έχει το δικό του πρωταγωνιστή και όλα μαζί σχηματίζουν το λεπτομερές πορτρέτο της ζωής αυτού του τόπου, των πλασμάτων που τον κατοικούν, των εθίμων και των θρύλων τους. Οι χαρακτήρες που επέλεξε η Solà για να διηγηθούν την ιστορία της είναι πρωτότυποι και πανέμορφοι και δημιουργούν μια μαγεία που σε περιβάλλει. Στην περίπτωσή μου μάλιστα, με κράτησαν «δεμένη στο κατάρτι», μέχρι να τελειώσει η ανάγνωση.

Παρόλο που κάποιοι θα το χαρακτήριζαν ίσως έτσι, το «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» δεν είναι ούτε ιστορικό ούτε κοινωνικό μυθιστόρημα. Είναι ένα μυθιστόρημα που μιλά για το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου, για τα σημάδια που αφήνει στη μνήμη. Είναι ένα δράμα τόσο μαγικό και ρεαλιστικό συγχρόνως όσο και ακατέργαστο, όπως άλλωστε και η ζωή σε αυτά τα βουνά. Είναι ένα βιβλίο που σας το προτείνω ασυζητητί.

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.