(Της Γιώτας Βασιλείου)Είναι κάποια βιβλία που όταν πέφτουν στα χέρια σου, η πρώτη σου αντίδραση είναι να τα κάνεις παραπέρα, σα να ήταν κάτι που εμποδίζει την εργασία σου, αλλά τελικά, σαν κάτι να σε τρώει μέσα σου, τα ανοίγεις, τα ξεφυλλίζεις, σαρώνεις με το βλέμμα σου τις αράδες τους, αφήνεις τη ματιά σου να ταξιδέψει από λέξη σε λέξη και τελικά το αποφασίζεις. «Δε βαριέσαι» σκέφτεσαι «μικρό είναι, θα το ξεπετάξω στο πιτς φιτίλι». Κι όντως έτσι έγινε με το βιβλίο του Δημήτρη Στατήρη. Το ξεπέταξα στο πιτς φιτίλι. Μόνο που φτάνοντας στο τέλος διαπίστωσα ότι δεν ήταν καθόλου μικρό. Αντίθετα ήταν μεγάλο. Μεγάλο σε συναίσθημα, μεγάλο και σε λογοτεχνική αξία.
«Ίσως να υπάρχει μέσα μου μια εσωτερική πυξίδα που με κατευθύνει στα τυφλά. Ένα αθέατο, άγρυπνο μάτι. Ο πυρήνας μέσα μου.»
Η αφήγηση γίνεται εξ’ολοκλήρου σε πρώτο πρόσωπο, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο κι όμως απόλυτα πετυχημένο στην περίπτωση αυτή. Η ιστορία πραγματεύεται την αγωνία ενός μεσήλικα συγγραφέα που έχασε το μοναδικό χειρόγραφο του έργου του, όντας μεθυσμένος. Μέσα από τα κεφάλαια της νουβέλας, βιώνουμε μαζί του την αγωνία της αναζήτησης, τον ασθματικό αγώνα δρόμου, τα προβλήματα και ζητήματα που προκύπτουν στην πορεία του, το πνιγηρό άγχος να προλάβει την προθεσμία που οσονούπω λήγει.
Ο Δημήτρης γράφει απλά, χωρίς ιδιαίτερα λογοτεχνικά στολίδια. Και γράφει ρεαλιστικά. Οι περιγραφές του είναι επίσης ρεαλιστικές, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, χωρίς να τις εξωραΐζει, να τις μαλακώνει ή αντίθετα να τις εκτραχύνει. Η ροή του κειμένου είναι σχεδόν κινηματογραφική, οι χαρακτήρες άρτια σκιαγραφημένοι και η πλοκή διανθίζεται με νουάρ, ερωτικά και αλληγορικά στοιχεία.
«…σκέφτομαι ότι είμαι ικανός να σκοτώσω, να φτάσω στα άκρα, να παραμελήσω την κόρη και τη γυναίκα μου και ας βρίσκονται σε κίνδυνο για την πάρτη μου και μόνο…»
Μοναδικά ελαττώματα του βιβλίου κατά την προσωπική μου άποψη είναι καταρχάς το παλιομοδίτικο εξώφυλλο, με αυτό το ιδιαίτερο εικαστικό που η αλήθεια είναι ότι ταιριάζει γάντι στο θέμα της νουβέλας αλλά δεν καθιστά το βιβλίο ιδιαίτερα θελκτικό στα μάτια του υποψήφιου αναγνώστη, και δεύτερον η παρωχημένη γραμματοσειρά που προσωπικά όπου την πετυχαίνω με κουράζει.
Εν ολίγοις ένα υπέροχο μικράκι μέσα από το οποίο ο Δημήτρης Στατήρης κατόρθωσε να στήσει το δικό του μεγάλο σύμπαν. Μια πραγματικά όμορφη δουλειά που πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους!
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...