Book Review: ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ: ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΟΡΤΑ, του ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΡΓΙΩΡΗ, από τις Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Υπό την επήρεια ακόμα, έρχομαι να σας μιλήσω για ένα από τα πιο ευφυή, ασυνήθιστα, ευρηματικά, ανατρεπτικά και out-of-the-box μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Την «Όμορφη Πόλη» του Βαγγέλη Μαργιωρή. Το έχω ολοκληρώσει εδώ και δύο μέρες κι ακόμα κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι με αυτό παραμάσχαλα, αφού ακόμη δε νοιώθω έτοιμη να αποχωριστώ τον θαυμαστό κύριο Αδαμόπουλο.

Ο κύριος Αδαμόπουλος λοιπόν είναι μεγάλη μορφή! Αντικοινωνικός, εσωστρεφής, μονόχνωτος, μονομανής, ρατσιστής, μισογύνης, σεξιστής και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είναι ο χαρακτήρας εκείνος που ο καθένας από εμάς θα κοίταζε με μισό μάτι και θα απέφευγε κάθε συναναστροφή μαζί του, στο βαθμό που αυτό θα ήταν δυνατόν. Το μικρό του όνομα είναι Κλέων αλλά είναι αδιάφορο. Για τον αναγνώστη είναι απλά ο έφηβος κύρος Αδαμόπουλος, ο ενήλικος κύριος Αδαμόπουλος κτλ. Κι όμως, ο τύπος αυτός ο περίεργος, έχει ένα φίλο επιστήθιο. Τον Κώστα. Για τον Κώστα λοιπόν δε γνωρίζουμε τίποτα άλλο, πέραν του ότι γνωρίζονται από παιδιά και είναι «κολλητοί» φίλοι. Για ένα διάστημα είχαν απομακρυνθεί, μα όταν ο κύριος Αδαμόπουλος τον έχει ανάγκη, ο φίλος του κάνει ξανά την εμφάνισή του. Παράλληλα μια σειρά αινιγματικών δολοφονιών έρχονται να ταράξουν το μικρόκοσμο του αλλοπρόσαλλου ήρωά μας και μάλιστα σε μια φάση που η επαγγελματική ζωή βρίσκεται σε περίοδο άνθησης. Από την άλλη ο φίλος του ο Κωστάκης περισσότερα προβλήματα φαίνεται να του δημιουργεί παρά να τον βοηθάει.

Με τη Δαμόκλειο Σπάθη των σπόιλερ να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου, θα σταματήσω εδώ την περιγραφή της ιστορίας. Θα πω μονάχα πως ο Βαγγέλης Μαργιωρής έχει δημιουργήσει έναν από τους πιο όμορφους, μεστούς και ολοκληρωμένους αντιήρωες που έχω συναντήσει ποτέ. Είναι τόσο αντιπαθητικός, τόσο εκνευριστικά απαίσιος που καταλήγει να γίνεται συμπαθής και «ερωτεύσιμος»! Παράλληλα η σχέση του με τον φίλο του, αυτός ο άρρηκτος μα τόσο πολύπλοκος δεσμός περιγράφεται υποδειγματικά. Η διαδραστικότητα των δύο αυτών χαρακτήρων είναι ότι πιο φρέσκο έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια.

Από την άλλη, όπως προείπα, το μυθιστόρημα δε μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε κάποια από τις γνωστές φόρμες αστυνομικής λογοτεχνίας. Εδώ δεν θα βρείτε τετραπέρατους και σκληροτράχηλους αστυνομικούς, ούτε αιματοβαμμένες σκηνές εγκλήματος. Δεν υπάρχει τρόμος και η αγωνία δεν χτυπάει κόκκινο. Η «Όμορφη Πόλη» είναι πραγματικά εκτός συναγωνισμού! Με πρόζα χαμηλών τόνων, στακάτους διαλόγους που ρέουν όμορφα, ο Μαργιωρής ρίχνει όλο το βάρος του στις εσωτερικές διεργασίες των χαρακτήρων του. Εισχωρεί ύπουλα στο κατεστραμμένο νου του βασικού του αντιήρωα, αφήνοντάς μας να ξεκλέψουμε μια ιδέα από τις πιο μύχιες σκέψεις του, ενώ παράλληλα καταβυθίζεται έντεχνα στην ψυχοσύνθεση τόσο του ίδιου του αντιήρωα όσο και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν και έχουν την ατυχία να δέχονται το δηλητήριο που κάθε τόσο αυτός εξαπολύει.

Ομολογώ ότι από την αρχή σχεδόν κατάλαβα τι πραγματικά συμβαίνει, όμως αυτό δε μείωσε στο ελάχιστο την απόλαυση. Γιατί στο συγκεκριμένο βιβλίο το ζητούμενο δεν είναι το whodunnit αλλά όλα τα συμπαρομαρτούντα. Όλα εκείνα δηλαδή τα στοιχεία που περικλείουν το βασικό ερώτημα «ποιος το έκανε;» και πετραδάκι-πετραδάκι χτίζουν την «Όμορφη πόλη» του Βαγγέλη Μαργιωρή. Επιπροσθέτως, όσο προχωρούσαν τα κεφάλαια και γνώριζα βαθύτερα τους χαρακτήρες, όχι μόνο τους κεντρικούς αλλά και τους δευτερεύοντες, ανακάλυπτα όλο και περισσότερες εκπλήξεις. Φτάνοντας στο τέλος δε, αισθάνθηκα απόλυτα ικανοποιημένη. Ανατρεπτικό αλλά αυτό ακριβώς που έπρεπε να είναι. Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη!

Στα θετικά θέλω να προσθέσω το κομμάτι της έρευνας. Όποια επιστημονική παρατήρηση ή αναφορά υπάρχει είναι σωστά τεκμηριωμένη και, στο βαθμό που μπόρεσα να ελέγξω τουλάχιστον, δεν υπάρχει καμιά χαλαρή άκρη. Από την άλλη, στο αγαπημένο μου κομμάτι της σημειολογίας, δε μπορώ να μην παρατηρήσω την ειρωνεία του τίτλου καθώς επίσης και το κόκκινο χρώμα που επέλεξε για την πόρτα του κύριου Αδαμόπουλου. Τέλος, στο οπισθόφυλλο υπάρχει ένα QRCode το οποίο οδηγεί σε μια προσεγμένη play list στο Spotify, την οποία είναι πως θα ενέκρινε ακόμη κι ο αυστηρός κύριος Αδαμόπουλος! Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Φονικά μετά μουσικής!

Η «Όμορφη πόλη» είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα! Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ! Νοιώθω έναν παιδιάστικο ενθουσιασμό μέσα μου σχεδόν από το πρώτο κεφάλαιο! Και δε λέει να με αφήσει ακόμη και σήμερα. Το έχω αγαπήσει και θέλω να το διαβάσετε όλοι. Πρέπει να το διαβάσετε όλοι. Θα με θυμηθείτε!

Καλές αναγνώσεις!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.