Book Review: ΟΙΜΩΓΗ, του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΛΕΞΙΑΔΗ, από εκδόσεις ΜΙΝΩΑ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Οιμωγή σημαίνει θρηνώδης κραυγή, γοερό ουρλιαχτό. Είναι όμως που οι κραυγές είναι βουβές και ηχούν μόνο μέσα στο μυαλό και την ψυχή εκείνου που κραυγάζει. 

Μια κραυγή πόνου, ένα ψυχικό ράκος είναι και το νέο βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη «Οιμωγή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Μια κραυγή που μας καλεί να ανοίξουμε μάτια και καρδιά και να κοιτάξουμε από άλλη πλέον οπτική τους ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, που ακόμα και σήμερα είναι στοχοποιημένοι και περιθωριοποιημένοι, μόνο και μόνο επειδή η συμπεριφορά τους είναι αντίθετη με αυτή που ορίζουν οι κοινωνικές συμβάσεις. Αντίθετα όμως, πολύ μεγάλο ποσοστό εξ αυτών είναι πλήρως λειτουργικοί και μάλιστα με εξαιρετικά μεγάλο βαθμό ευφυίας, οι οποίοι, μπορούν και θα έπρεπε να διαπρέπουν σε θέσεις ανάλογες με τις δεξιότητές τους.  

Ένα άτομο λοιπόν με κάποιου είδους νευροαναπτυξιακή διαταραχή είναι το βασικό πρόσωπο της ιστορίας του Στέφανου. Η Πετρία. Μια νέα γυναίκα, στο φάσμα του αυτισμού, παντρεύεται έναν άντρα ο οποίος βλέπει την ομορφιά πίσω από την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς της και την ερωτεύεται σφόδρα. Η γυναίκα αυτή γίνεται μάνα. Σύντομα βουίζει το πανελλήνιο. Η γυναίκα «τρελάθηκε» και πέταξε το παιδί της από το παράθυρο. Εκείνη δε μιλάει. Δε βγαίνει κουβέντα από τα χείλη της. Μόνο κάθεται σιωπηλή χαμένη στον δικό της σκοτεινό κόσμο…

«Θέλω να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ. Μέσα μου ουρλιάζω, αλλά δεν βγαίνει λέξη. Προσπαθώ να αρθρώσω ένα φωνήεν, ένα σύμφωνο, μια κραυγή που θα με βοηθήσει σ' αυτό που πρόκειται να πάθω. Τι θα πάθω; Γιατί δεν μιλάω;»

• Μια μάνα που σκότωσε το παιδί της παύει να είναι μάνα;
• Τι σημαίνει για καθέναν από εμάς η διαφορετικότητα; Πως βλέπουμε έναν άνθρωπο διαφορετικό από εμάς;

Κρατήστε αυτά τα δύο ερωτήματα στο μυαλό σας γιατί θα σας προκύψουν πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο και δε θα απαντηθούν παρά μόνο ολοκληρώνοντάς το. Αν απαντηθούν…

Μπορώ να γράψω πάρα πολλά για το βιβλίο, για την πλοκή του, που ρέει όμορφα, χωρίς κοιλιές, για τους χαρακτήρες που είναι αληθοφανείς και καλοσχηματισμένοι, για τη γλώσσα και τη γραφή του Στέφανου που είναι προσιτή και καθημερινή. Πολλά, ναι. Όμως θα περιοριστώ να πω αυτά που ένιωσα διαβάζοντάς το. Τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα που ένιωσα, τα οποία ήταν πολυποίκιλα και κάποιες φορές σαρωτικά.

«Τα μάτια, ο καθρέφτης της ψυχής μας. Είτε γελάς είτε κλαις, αυτά είναι εκεί, έτοιμα να σε προδώσουν, να μη σου επιτρέψουν να πεις ψέματα, να σε εμποδίσουν να ξεγελάσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου, όσο κι αν το θες, όσο κι αν το επιζητάς.»

Ξεκίνησα από απορία γιατί ξεκίνησε διαφορετικά από αυτό που περίμενα και με ξένισε. Προχωρώντας όμως άρχισε να κεντρίζει το ενδιαφέρον μου και ένιωσα τσιμπήματα να ηλεκτρίζουν το στομάχι μου. Αργότερα γνωρίζοντας καλύτερα την Πετρία, νιώθοντας την οδύνη της και μη μπορώντας να πιστέψω βαθιά μέσα μου το έγκλημα για το οποίο την κατηγορούσαν, αισθάνθηκα απόγνωση και να με πνίγει το άδικο. Την ένιωθα φίλη, δικό μου άνθρωπο, ήθελα να την αγκαλιάσω κι ας ήξερα πως εκείνη δεν θα άντεχε το άγγιγμά μου. Εγώ ήθελα να της το δώσω να ξέρει ότι έχει τη συμπαράστασή μου. Δε ξέρω γιατί αλλά την πόνεσα πολύ την Πετρία κι όσο πλησίαζε προς το τέλος η ιστορία που οι αποκαλύψεις διαδέχονταν η μια την άλλη, τόσο περισσότερο προσφιλής μου γινόταν, μέχρι που έκλαψα για εκείνη. Έκλαψα γοερά για την Πετρία και για όλες τις Πετρίες του κόσμου, που έχουν ζήσει και εξακολουθούν και ζουν τέτοιες καταστάσεις. 

«Το ζητούμενο είναι να αγαπάς τον άλλον γι’ αυτό που είναι, για αυτά που πρεσβεύει, για αυτά που σε κάνει να νιώθεις και για εκείνα που τον κάνεις εσύ να νιώθει. Αυτό είναι το νόημα της συντροφικότητας. Κανένα μισό δεν χρειάζεται να ψάχνουν οι άνθρωποι. Ένα ολόκληρο αξίζουν.»

Κλείνω εδώ λέγοντας ένα μπράβο στο Στέφανο που τόλμησε να καταπιαστεί με ένα τέτοιο θέμα και που το διαχειρίστηκε με τόσο σεβασμό. Μακάρι να γνωρίσει την αγάπη που του αξίζει. Την δική μου πάντως την κέρδισε σίγουρα.  

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.