Συνέντευξη: ΣΥΜΕΛΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ: Όταν ξεκίνησα να το γράφω δεν είχα ιδέα τι θα έγραφα και πού θα με πήγαινε

Η Συμέλα Βασιλειάδου γεννήθηκε στην Έδεσσα και μεγάλωσε στην Κρύα Βρύση Γιαννιτσών. Έχει σπουδάσει Οικοδομικό σχέδιο και αγαπά τις βόλτες, τις εκδρομές και το… διάβασμα. 

Έχει τρία παιδιά και τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει και εργάζεται στη Γερμανία.

Πάμε να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

(Συνέντευξη στην Κατερίνα Τσαμπά)

Το πρώτο σου βιβλίο είναι βιογραφικό. Ήταν μεγάλο ρίσκο; Τι σε οδήγησε να το γράψεις;

Η ανάγκη της γραφής και τίποτα άλλο… η ανάγκη να βγει από μέσα μου κι αυτό το κατάλαβα μόνο αφού το έγραψα και μετά. Όταν ξεκίνησα να το γράφω δεν είχα ιδέα τι θα έγραφα και πού θα με πήγαινε.

Από πού παίρνεις ιδέες;

Από παντού… Από μια βόλτα στο δάσος, από μια βροχερή μέρα, από μια μητέρα που κρατά την κόρη της στην αγκαλιά, από μια συνομιλία στο διπλανό τραπέζι όπου ακούς “τυχαία“ όταν πίνεις τον καφέ σου, από αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, είτε άσχημα είτε όμορφα. Κι από μια λέξη μπορεί να πιαστεί κάποιος και να γράψει από διήγημα μέχρι μυθιστόρημα.

Θυσιάζεις κάτι για τη συγγραφή κι αν ναι, τι είναι αυτό;

Σε καμιά περίπτωση δε θα έλεγα ότι θυσιάζω κάτι για τη γραφή. Μάλλον τη γραφή θυσιάζω όταν κάνω άλλα πράγματα, όπως τις δουλειές του σπιτιού, ας πούμε.

Είσαι και μαμά, πώς καταφέρνεις να τα ισορροπείς όλα;

Δεν έχω ιδέα πραγματικά! Νομίζω όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ θα βρεις χρόνο να το κάνεις. Το διάβασμα, που επίσης δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτό, το κάνω πάντα το βράδυ πριν πέσω για ύπνο. Όσο για τη γραφή, έχω γράψει ολόκληρο διήγημα με τον πρωινό μου καφέ. Έχω, σχεδόν πάντα, στιλό και μικρό μπλοκάκι στην τσάντα και καμιά φορά, έχει τύχει μέσα στη νύχτα, να γράφω στο κινητό μου και τα στέλνω στον αδελφό μου για να μην τα ξεχάσω.

Σου λείπει το να ζεις στην Ελλάδα;

Πάντα! Μου έλειπε από την πρώτη στιγμή που έφυγα, ποτέ δεν μπόρεσα να εγκλιματιστώ και έχω περάσει πολύ δύσκολα μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους. Ξέρεις, η γραφή βοηθάει και στη μοναξιά. Δεν νομίζω ότι θα την έβγαζα καθαρή χωρίς αυτήν. Όμως, πρέπει να το πω αυτό, τα τελευταία χρόνια δεν είναι το ίδιο. Έχω αποδεχτεί κάποια πράγματα κι αυτό μου έδωσε γαλήνη μέσα μου και έξω μου. Επίσης, τα παιδιά μου μεγάλωσαν και μπορώ να κατεβαίνω αρκετά συχνά, να παίρνω τις ανάσες μου και να επιστρέφω.

Πόσο χρόνο αφιερώνεις στη συγγραφή;

Εξαρτάται. Έχουν τύχει μέρες που δεν έχω γράψει ούτε λέξη κι άλλες που έχω γράψει πάνω από τρεις χιλιάδες. Αυτό σημαίνει από μηδέν χρόνο έως και δυο ώρες, που για μένα όποιος μπορεί να γράψει παραπάρω είναι ήρωας.

Το δεύτερο βιβλίο σου πώς προέκυψε; Ποια ήταν η ανάγκη σου;

Η Πριγκίπισσα και Ο Δράκος γράφτηκε για την κόρη μου. Ήθελα με ένα παραμύθι να της πω αυτό που θα ήθελα να μου πει η δική μου μάνα όταν ήμουν μικρή. Ήθελα να ξέρει ότι η ζωή της τής ανήκει κι ότι ό,τι κι αν αποφασίσει να κάνει, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσει είναι ο σωστός αρκεί να είναι αυτό που πραγματικά θέλει κι όχι αυτό που οι άλλοι της είπαν για σωστό.

Πιστεύεις ότι οι αναγνώστες είναι αντικειμενικοί κριτές;

Όχι, βέβαια, σε καμιά περίπτωση κι αυτό το βρίσκω υπέροχο έως μαγικό. Σκέψου πόσοι άνθρωποι μπορεί να διαβάζουν ταυτόχρονα το ίδιο βιβλίο και πόσες διαφορετικές απόψεις θα εκφραστούν. Το κάθε βιβλίο μιλάει στον καθένα διαφορετικά κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν ένα βιβλίο είναι καλογραμμένο, αν έχει κενά στην πλοκή, αν οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, άλλα με το πού τον ακουμπάει τον καθένα, αν τελικά τον ακουμπάει.

Το να γράφεις είναι ταλέντο ή υπάρχει κάποιο μυστικό πίσω από τη συγγραφή;

Δεν ξέρω αν είναι ταλέντο ή αν υπάρχει κάποιο μυστικό πίσω από έναν επιτυχημένο συγγραφέα, εκείνο που ξέρω είναι ότι θέλει δουλειά. Θέλει να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τη σκέψη της, θέλει να είσαι ερωτευμένος, θέλει να βάζεις την ψυχή σου, θέλει να σ’ έχει ολόκληρο, να της ανήκεις. Θέλει να μάθεις να γράφεις μα κυρίως να σβήνεις, θέλει να μη φοβάσαι, κι αν φοβάσαι να το τολμάς και πάλι, θέλει να μαθαίνεις συνεχώς και να εξελίσσεσαι. Αυτά τα… λίγα.

Προσωπικά, στο πρώτο σου βιβλίο λάτρεψα τη δευτεροπρόσωπη γραφή. Μου είπες ότι δεν είναι ενδεδειγμένος τρόπος συγγραφής, τι σε οδήγησε παρά ταύτα να τον χρησιμοποιήσεις;

Το πρώτο βιβλίο γράφτηκε για να μη διαβαστεί ποτέ κι από κανέναν! Ήταν ουσιαστικά ένα γράμμα στον εαυτό μου. Ναι, η αλήθεια κι εγώ μέχρι να ξεκινήσω μαθήματα γραφής δεν το ήξερα αυτό, ευτυχώς, αλλιώς μπορεί να μην είχε γραφτεί ποτέ! Όμως για μένα ήταν η πιο οικεία γραφή που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, βλέπεις για πάρα πολλά χρόνια αυτό που έκανα ήταν να γράφω γράμματα στον εαυτό μου...Ήταν η μόνη γραφή που μπορούσα να το κάνω.

Γράφεις αυτό το διάστημα; Ετοιμάζεις επόμενο βιβλίο;

Και ναι και όχι. Για αρκετό καιρό μετά που τελείωσα με τον Δράκο δεν μπορούσα να μπω σε ρουτίνα γραφής. Μια δεν είχα χρόνο μια κάτι τύχαινε, τέλος πάντων κάποια στιγμή άρχισε να με προβληματίζει, μέχρι που, μέσα από μια συζήτηση, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα ποτέ δε σταμάτησα να γράφω, κρατάω σημειώσεις, συλλέγω στοιχεία. Κατάλαβα λοιπόν ότι στην πραγματικότητα μού λείπουν στοιχεία για το επόμενο, στοιχεία που πρέπει να μπουν μέσα μου, να γίνουν δικά μου για να μπορώ μετά να τα δώσω κι εγώ παρακάτω. Είμαι, λοιπόν, στη διαδικασία συγκομιδής.

Αν είχες μπροστά σου κάποιον που θέλει να γράψει και δεν ξέρει πώς να ξεκινήσει, τι θα τον συμβούλευες;

Να κάτσει κάτω και να γράψει την πρώτη λέξη που του έρχεται στο μυαλό, χωρίς να σκεφτεί αν είναι λάθος ή σωστή, μετά την επόμενη και την επόμενη και την κάθε επόμενη... Έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό κάνω κι εγώ.

Αν μπορούσες να ευχηθείς κάτι για τον χώρο του βιβλίου ποιο θα ήταν αυτό;

Να μη σταματήσουν να βγαίνουν καινούργια βιβλία και λεφτά να έχουμε να τ’ αγοράζουμε. Α, ναι και χρόνο για να τα διαβάζουμε. Ξέρω αυτό είναι ευχή για τους αναγνώστες, αλλά κι εγώ αναγνώστης είμαι αφού!

Συμέλα μου, σ’ ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας αφιέρωσες. Απόλαυσα τη συζήτησή μας στο έπακρον. Ευχόμαστε τα βιβλία σου να είναι καλοτάξιδα και να προσκαλείς συνεχώς την έμπνευση για να μας δίνεις υπέροχες ιστορίες όπως εσύ ξέρεις.

Εύχομαι σε σας και σε όλους μας, να μην σταματήσουμε ποτέ να διαβάζουμε όμορφα βιβλία,  να ταξιδεύουμε και να ονειρευόμαστε...