Book Review: ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥ ΝΩΡΙΣ, του ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, από εκδόσεις ΕΛΚΥΣΤΗΣ

 

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Πρώτη επαφή με την πένα του κύριου Χρήστου Παπαδημητρίου και σίγουρα όχι η τελευταία. To «Όλα τελειώνουν νωρίς» είναι ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται στα ιστορικά γεγονότα της δολοφονίας από τη Μαφία του Ιταλού δικαστή Πάολο Μπορσελίνο και τις συνθήκες εξαφάνισης του κόκκινου ημερολογίου του, στο οποίο καταγράφονταν πληθώρα στοιχείων και αποδείξεων, τα οποία εξέθεταν όχι μόνο μαφιόζους αλλά και επιφανείς Ιταλούς όπως πολιτικούς, επιχειρηματίες κτλ. 

«Η ζωή είναι μικρή. Έχεις μονάχα δυο ζωές. Και η δεύτερη ξεκινά μόλις συνειδητοποιήσεις πως έχεις τελικά μονάχα μια.»

Με αριστοτεχνικό τρόπο ο κύριος Παπαδημητρίου πλέκει τα αληθινά γεγονότα με τη μυθοπλασία και μας δίνει ένα άρτιο αποτέλεσμα, ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ και δίνοντάς μας μια πλήρη εναλλακτική εικόνα για το ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο μυστήριο του χαμένου ημερολογίου. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος λαμβάνει χώρα στη Σικελία της δεκαετίας του ’90 και μα υπενθυμίζει τα γεγονότα της δολοφονίας του δικαστή Μπορσελίνο με βόμβα στο αυτοκίνητό του και το πως ο υπερβάλοντας ζήλος ενός νεαρού αστυνομικού μπορεί να οδηγήσει σε μια αλυσιδωτή αντίδραση με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το δεύτερο μέρος διαδραματίζεται στην χώρα μας το 2023-2004. Εδώ βλέπουμε τα αποτελέσματα της αλυσιδωτής αντίδρασης, γινόμαστε μάρτυρες ενός παθιασμένου έρωτα κι ενός ακόμα φόνου, ενώ κλείνει -έστω και μυθοπλαστικά- ο κύκλος που άνοιξε η Μαφία 33 χρόνια πριν, με τη δολοφονία του δικαστή. 

«Αν θες να κάνεις το Θεό να γελάσει, πες του τα σχέδιά σου.»

Παρ’ όλο τον μικρό του όγκο (246 σελίδες), το βιβλίο αυτό τα έχει όλα: Φόνους, απαγωγές, μυστικά, ψέματα, κλέφτες κι αστυνόμους. Κυριολεκτικά τα πάντα. Αυτό που δεν είχε και μου έλλειψε, ήταν μεγαλύτερο βάθος στα πρόσωπα του έργου. Θεωρώ ότι εάν είχε γίνει λίγο καλύτερη δουλειά από πλευράς εμβάθυνσης στους χαρακτήρες, θα είχαμε ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Ωστόσο, ο συγγραφέας προτίμησε να τους κρατήσει «χάρτινους» με αποτέλεσμα να μη δημιουργείται η περίφημη «συναισθηματική έκκληση» στον αναγνώστη. Προσωπικά δεν ένοιωσα να ταυτίζομαι με κανέναν, να συμπαθώ ή να αντιπαθώ κάποιον περισσότερο από κάποιον άλλον. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν μάλλον σκόπιμη η πρακτική αυτή, λόγω του θέματος με το οποίο καταπιάστηκε ο συγγραφέας. 

Όπως και να έχει όμως, δεν παύει να είναι ένα μυθιστόρημα που διάβασα σε λίγες μόλις ώρες και το απόλαυσα κι επιπλέον έλαβα και γνώσεις για γεγονότα που γνώριζα μόνο επιδερμικά. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αναζητήστε το!

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.