Συνέντευξη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ: "Η συγγραφή είναι πρωτίστως δημιουργία και έκφραση"

(Συνέντευξη στην Κατερίνα Τσαμπά)

Ο Κωνσταντίνος Γαβριήλ γεννήθηκε στον Πειραιά πριν από 55 χρόνια. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός, ωστόσο στη συνέχεια εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείρηση κλωστοϋφαντουργίας. Σήμερα ασχολείται με τα χρηματοοικονομικά, ενώ κατοικεί στους Θρακομακεδόνες με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Στο παρελθόν ασχολήθηκε με το άθλημα της ορειβασίας.

Κωνσταντίνε, σε καλωσορίζω στα Βιβλιογραφικά. Πολύ χαιρόμαστε που είσαι εδώ και θα μοιραστείς μαζί μας κάποιες σκέψεις σου. Αρχικά θέλω να μας πεις τι σημαίνει συγγραφή για σένα. Και από πότε ξεκίνησες να γράφεις.

Με τη σειρά μου χαίρομαι για το βήμα που μου προσφέρετε και σας ευχαριστώ πολύ για αυτό. Η συγγραφή είναι πρωτίστως δημιουργία και έκφραση. Προσφέρει απόλυτη ελευθερία, μα την ίδια στιγμή απαιτεί δέσμευση σε συγκεκριμένους κανόνες. Πριν από δυο δεκαετίες είχα κάνει κάποιες συγγραφικές  απόπειρες που ωστόσο παρέμειναν απόπειρες. Εν τέλει κάπου το 2017 στρώθηκα να γράψω. Και το πήρα πολύ σοβαρά…    

Η τυχερή Δάφνη είναι το πρώτο σου μυθιστόρημα. Έχει αποκτήσει τη θέση της στην κατηγορία θρίλερ αν και θα το χαρακτηρίζαμε και κοινωνικό μιας και πιάνεις ένα καυτό θέμα, ας πούμε το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να ξεπεράσει τα όριά του – ανάλογα τη δύναμη του κινήτρου. Βάλε μας κάπως στο μυαλό σου λέγοντάς μας πώς συνέλαβες αυτήν την ιδέα.

Αρχικά εμπνεύστηκα από την αληθινή ιστορία μιας Αμερικανίδας που κάπου μισό αιώνα πριν, κάνοντας ιστιοπλοΐα στο Αιγαίο, βρέθηκε σε μια τούρκικη πόλη όπου και απήχθηκε. Έκτοτε τα ίχνη της χάθηκαν. Στα μάτια μου αυτή η ιστορία με έθλιβε, μα την ίδια στιγμή έμοιαζε ανολοκλήρωτη. Εν τέλει τι απέγινε αυτή η γυναίκα; Θέλησα να δώσω τη δική μου εκδοχή, τόσο όσον αφορά τα κίνητρα της εξαφάνισης, όσο και για την κατάληξή της εν λόγω γυναίκας. Έτσι, στην ιστορία μου το ιστιοφόρο θα επιστρέψει στην αφετηρία του δίχως τη Δάφνη η οποία και αγνοείται. Καταμεσής του Αιγαίου και εξαιτίας ενός αναπάντεχου γεγονότος, οι τρεις συνεπιβάτες της θα επιθυμήσουν τον θάνατό της. Μολονότι η κινητήρια δύναμή τους είναι η ίδια, οι χαρακτήρες τους είναι διαμετρικά αντίθετοι, πράγμα που θα τους οδηγήσει σε μοιραίες συγκρούσεις. Η αρχικά όμορφη ατμόσφαιρα θα δώσει γρήγορα τη θέση της στο ψέμα, τη προδοσία και τη χειραγώγηση. Μέσα στην απεραντοσύνη του πελάγους οι εναπομείναντες επιβάτες του ιστιοφόρου θα εγκλωβιστούν μέσα στα ίδια τους τα πάθη, για να οδηγηθούν αναπόδραστα στην καταστροφή. Στο βιβλίο πραγματεύονται ακόμα θέματα όπως η δύναμη των επιλογών, η αξία της ανθρώπινης ζωής, μα και ο ίδιος ο θάνατος.

Πιστεύεις ότι η ελληνική λογοτεχνία έχει βιώσιμο μέλλον;

Ναι, γιατί πάντα θα υπάρχει η ανάγκη από εγχώριες φωνές. Για ιστορίες που διαδραματίζονται στον τόπο μας.

"Η συγγραφή είναι πρωτίστως δημιουργία και έκφραση. Προσφέρει απόλυτη ελευθερία, μα την ίδια στιγμή απαιτεί δέσμευση σε συγκεκριμένους κανόνες."

Διαβάζεις; Αν ναι, τι είδους βιβλία προτιμάς;

Φυσικά και διαβάζω. Δείχνω μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα βιβλία που είναι λογοτεχνικά γραμμένα. Με κουράζουν τα αμιγώς αστυνομικά μυθιστορήματα, όπως εκείνα της Σκανδιναβικής σχολής για παράδειγμα. Για μένα δεν αποτελεί κριτήριο ποιότητας το αν κατορθώσω να μαντέψω νωρίς ή αργά τον δολοφόνο. Πρωτίστως με ενδιαφέρει η καλή πρόζα, οι σωστά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες, τα ενδελεχή ψυχογραφήματα, τα κρυφά κίνητρα, ο υπαινιγμός, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, το αναπάντεχο που όταν προκύπτει μοιάζει προφανές, οι νέες οπτικές γωνίες σε ήδη γνωστούς κόσμους, οι αλληγορίες και οι συμβολισμοί που προβληματίζουν. Αγαπημένο μου βιβλίο είναι ο Μάγος του John Fowles.

Από τον κορωνοϊό και μετά, τα βιβλία που εκδίδονται έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Πιστεύεις ότι υπάρχουν περισσότεροι συγγραφείς απ’ ό,τι αναγνώστες; Κι αν ναι, αυτό το θεωρείς κάτι θετικό;

Πράγματι οι νέες εκδόσεις ολοένα και πληθαίνουν τη στιγμή που το αναγνωστικό κοινό παραμένει σταθερό (και είναι παρήγορο πως δεν βαίνει μειούμενο). Άρα η πίτα μοιράζεται.  Από την άλλη μεριά είναι απόλυτα θετικό να υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που καταπιάνονται με τη συγγραφή.  Από μια μεγαλύτερη δεξαμενή δημιουργών είναι λογικό να προκύψουν κάποιες ιδιαίτερα αξιόλογες δουλειές. Ωστόσο, εκείνο που με ενοχλεί είναι το εξής παράδοξο: οι νέοι συγγραφείς (ασχέτως της ποιότητας του έργου τους) είναι πολύ δύσκολο να εκδοθούν, την ίδια στιγμή που εκδίδονται άφθονα βιβλία ως επί το πλείστον κάτω του μετρίου. Κάτι μοιάζει να μην λειτουργεί πολύ σωστά εδώ.

Πιστεύεις ότι η συγγραφή είναι ταλέντο ή και εξάσκηση;

Δεν μπορώ παρά να κρίνω εξ ιδίων, άρα είμαι ο τελευταίος που θα αποφανθώ αν έχω ταλέντο ή όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως εξασκήθηκα. Η τυχερή Δάφνη μου πήρε κάπου τεσσεράμισι χρόνια για να την ολοκληρώσω. Το βιβλίο σβήστηκε και γράφτηκε αμέτρητες φορές, άρα η συγγραφή του δεν υπήρξε αυτοσκοπός, αλλά ένα είδος εργαστηρίου, ένα μέσο αδιάκοπης προσωπικής εξέλιξης. Ακόμη και σήμερα (αν φερειπείν υπήρχε δεύτερη έκδοση), θα ήθελα να επέμβω ξανά σε κάποια σημεία. Εν κατακλείδι, αν έχω κάπου ταλέντο αυτό είναι στην εξάσκηση!

Αποκαλείς τον εαυτό σου συγγραφέα όταν πχ συστήνεσαι ή όταν αναφέρεις κάπου με τι ασχολείσαι; (αν δηλ. συμπεριλαμβάνεις τη συγγραφή στις ασχολίες σου)

Όχι, δεν αποκαλώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Θα το έκανα εάν βιοποριζόμουν από αυτό ή έστω εάν ένα σημαντικό μέρος των εσόδων μου προερχόταν από αυτή τη δραστηριότητα. Ωστόσο δεν θα παραλείψω να μιλήσω για το βιβλίο μου έτσι και ανακαλύψω πως ο συνομιλητής μου ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία. 

Αν ερχόταν κάποιος/α και σου έλεγε «θέλω να γράψω ένα βιβλίο» τι θα του έλεγες να προσέξει; Κάτι που εσύ αποκόμισες από τη μέχρι τώρα εμπειρία σου.

Καταρχάς ότι πρέπει να αγαπά την συγγραφή και να είναι έτοιμος να κάνει προσωπικές θυσίες για αυτήν. Επίσης, πρέπει να είναι διατεθειμένος να δουλέψει μεθοδικά, με πρόγραμμα και συγκεκριμένο ωράριο, λες και κάποιος υποτιθέμενος εργοδότης τού είχε αναθέσει να εκπληρώσει ένα έργο. Δεν είναι τυχαίο πως από όλους εκείνους που ξεκινούν να γράφουν, μόνο ένα 3% κατορθώνει τελικά να ολοκληρώσει το έργο του. Όσον αφορά την έκδοση θα πρέπει να έχει πίστη και υπομονή. Δυστυχώς οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι δεν ασχολούνται με πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς (αντίθετα με ό,τι διατείνονται στις ιστοσελίδες τους) κυρίως γιατί οι επιμελητές τους δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο. Έτσι, τα τυποποιημένα μηνύματα απόρριψης δεν σημαίνουν απαραιτήτως πως το γραπτό τους διαβάστηκε και αξιολογήθηκε αρνητικά.

Γράφεις αυτό το διάστημα; Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας λίγα από την ιστορία; Χωρίς spoiler εννοείται. :D

Γράφω τη βιογραφία του Αντώνη Συκάρη (αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και δεινός ορειβάτης) που υπήρξε στενός μου φίλος και δυστυχώς πέθανε στα Ιμαλάια πριν από δυο χρόνια. Πιστεύω πως θα είναι έτοιμη μέσα στο καλοκαίρι. Ταυτόχρονα δουλεύω στο μυαλό μου ένα δεύτερο μυθιστόρημα, μια πρωτότυπη ιστορία που πραγματεύεται τον έρωτα και τον θάνατο. Με έχει συνεπάρει και είναι στιγμές που ανατριχιάζω όταν τη σκέφτομαι. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον μου ως συγγραφέας. Όμως αυτό το βιβλίο θα το γράψω.

Δώσε μια ευχή στα ΒΙΒΛΙΟγραφόπουλα εκεί έξω που μας διαβάζουν.

Εύχομαι το επόμενο βιβλίο που θα πιάσουν στα χέρια τους να είναι αυτό που πάντα περίμεναν να διαβάσουν.

Κωνσταντίνε, σε χιλιοευχαριστώ για την κουβέντα μας, γι’ αυτό το μοίρασμά σου με όλους μας. Ευχόμαστε πολλές επιτυχίες και με το καλό τα επόμενα βιβλία σου.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο του Κωνσταντίνου εδώ.