Book Review: ΥΠΟΞΙΑ, της ΤΕΣΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, από εκδόσεις ΝΙΚΑΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ο καλός συγγραφέας δεν φαίνεται από το πρώτο του βιβλίο, αλλά από το δεύτερο και από κάθε επόμενο. Αυτό είναι μια αλήθεια που κάθε φανατικός αναγνώστης το γνωρίζει πολύ καλά. Η Τέση Παπαθανασίου λοιπόν είναι μια καλή συγγραφέας κι αυτό το αποδεικνύει περίτρανα με αυτό το δεύτερο βιβλίο της που μας κόβει κυριολεκτικά την ανάσα! «ΥΠΟΞΙΑ» λοιπόν, όπου σύμφωνα με το λεξικό είναι μια κατάσταση κατά την οποία η πίεση του οξυγόνου στο αρτηριακό αίμα είναι αφύσικα χαμηλή. Ένας τίτλος που όταν διαβάσετε το βιβλίο -αν δεν το έχετε κάνει ήδη πολύ κακώς θα μου επιτρέψετε να πω- θα καταλάβετε ότι όχι μόνο είναι απόλυτα εύστοχος αλλά δεν θα του ταίριαζε και κανένας άλλος.

Αν ήθελα να αγγίξω επιφανειακά το βιβλίο θα σας έλεγα ότι είναι το απόλυτο page turner, βουτήξτε το και αφεθείτε να χαθείτε στις σελίδες του. Θα το διαβάσετε απνευστί. Και πιστέψτε με ότι δεν θα σας έλεγα ψέματα. Είναι έτσι ακριβώς. Ωστόσο η «ΥποΞία» της Τέσης, με Ξ κεφαλαίο – όπως της ίδιας της αρέσει να το γράφει- δεν είναι ένα βιβλίο που μπορείς ή επιτρέπεται να το αγγίξεις επιφανειακά. Είναι ένα βιβλίο που πάει σε βάθος. Σε βάθος χρόνων, σε βάθος ψυχής, σε βάθος διερεύνησης, σε βάθος αμέτρητο. Γιατί μιλάει για ένα θέμα που ταλανίζει κάθε ασθενή και τους συγγενείς του -όχι μονάχα στην χώρα μας, είναι παγκόσμιο το φαινόμενο πιστεύω- την ιατρική αμέλεια. Τα «ανθρώπινα» ή μη λάθη και τη διαφθορά εκεί όπου ο Όρκος του Ιπποκράτη φαίνεται να μην έχει καμιά αΞία.

Κοινωνικό το πλαίσιο λοιπόν αλλά αστυνομική η πλοκή σε ένα μεσογειακό νουάρ μυθιστόρημα που προσωπικά απόλαυσα σε κάθε γύρισμα της σελίδας. Αυτή τη φορά η ιστορία εκτυλίσσεται μεταξύ Πάρου και Αθήνας, με τον αστυνόμο Παβέρη ακάματο πάντα, να ψάχνει να βρει την άκρη του νήματος στα μπαρ και στα νοσοκομεία -όχι, δεν μεθοκόπησε μέχρι λιποθυμίας- . Βασικό στοιχείο του μυθιστορήματος είναι ο ρεαλισμός. Διαβάζοντάς το, καθένας από εμάς που έχει περάσει έστω και για μια φορά από ένα δημόσιο νοσοκομείο, θα αναγνωρίσει τον εαυτό του. Η αληθοφάνεια συνεπώς του βιβλίου καθιστά πάρα πολύ εύκολη για τον αναγνώστη την ταύτισή του με τους ήρωες. Η ροή τώρα του κειμένου είναι γρήγορη. Να αναφέρω εδώ ότι έχουμε τέσσερις διαφορετικές κι άκρως ανατριχιαστικές ιστορίες, που τρέχουν παράλληλα και που όπως καταλαβαίνετε, συναντώνται κάποια στιγμή στο τέλος. Οι πλοκές αυτές έχουν και οι τέσσερις την ίδια ροή. Την ίδια ταχύτητα. Δε μένει καμία πίσω αποτελώντας τροχοπέδη για τις υπόλοιπες. Κάτι που για μένα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για το συνολικό «δέσιμο» της ιστορίας. Και εδώ έχουμε μια σφιχτοδεμένη πλοκή σε όλες της τις εκφάνσεις. Η γραφή της Τέσης σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της έχει επίσης εξελιχθεί. Εξακολουθεί και είναι απλή, χωρίς λογοτεχνικές φιοριτούρες, ωστόσο νομίζω ότι διακρίνω περισσότερη άνεση πίσω από τις λέξεις τις. Σα να είναι πιο σίγουρα τα πατήματά της. Θα περιμένω να μου απαντήσει στο ερώτημα η ίδια όταν διαβάσει την άποψή μου. 

Δε μπορώ να μην αναφερθώ φυσικά και στους χαρακτήρες που έχει σκιαγραφήσει η Τέση. Για τον αστυνόμο Παβέρη είχα πει και στο πρώτο της, τη «Λουκουμόσκονη» ότι είναι ένας όμορφος και καλοσχεδιασμένος χαρακτήρας. Δεν είναι ο σούπερ ήρωας, δεν είναι όμορφος ή εντυπωσιακός, δεν είναι καμένο χαρτί, μέθυσος με χίλια δυο ψυχολογικά να τον τρώνε μέσα κι έξω. Είναι ο απλός καθημερινός άνθρωπος που τυχαίνει να είναι αστυνομικός στο επάγγελμα και προσπαθεί να κάνει σωστά και ευσυνείδητα τη δουλειά του. Την αγαπάει τη δουλειά του, έχει βαθιά ριζωμένο το αίσθημα του δικαίου και δεν το βάζει κάτω αν δεν βγάλει άκρη στα μυστήρια με τα οποία καταπιάνεται κάθε φορά. Υπέροχος χαρακτήρας ο Παβέρης, ωστόσο εκεί που έδωσε τα ρέστα της η Τέση αυτή τη φορά είναι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες. Είναι όλοι ένας κι ένας. Και αυτό είναι το σημαντικότερο γιατί τι να το κάνεις αν έχεις τον καταπληκτικότερο τραγουδιστή, αν δεν έχει ωραία μπάντα να τον υποστηρίξει; 

Θέλω να πω ένα μπράβο στις εκδόσεις Νίκας για την επιλογή της φωτογραφίας του εξωφύλλου, την «κραυγή» της «ΥποΞίας». Τα λέει όλα! Επίσης να ζητήσω λίγο καλύτερη επιμέλεια την επόμενη φορά. Κρίμα σε ένα τόσο εΞαιρετικό βιβλίο να βρίσκουμε λάθη απροσεΞίας. 

Σε εσάς αγαπημένα μου ΒΙΒΛΙΟγραφόπουλα, ένα έχω να πω… ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ! ΧΘΕΣ!

Καλές αναγνώσεις!

Θα το βρείτε εδώ.