(Της Γιώτας Βασιλείου)Μια σειρά περίεργων δολοφονιών λαμβάνει χώρα στην Αθήνα. Είναι όλες σκηνοθετημένες βάσει γνωστών έργων μεγάλων συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας. Οι Άγκαθα Κρίστι, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Φρεντ Βαργκάς και Πέτρος Μάρκαρης αποτελούν την πηγή έμπνευσης για το δολοφόνο ο οποίος στήνει επιμελώς τα φρικαλέα σκηνικά του. Την έρευνα «χρεώνεται» ο παλιός μας γνώριμος, αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου, ο οποίος με μεγάλη φρίκη διαπιστώνει ότι η αλληλουχία των φόνων ακολουθούν μια σειρά. Εκείνη των βιβλίων που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του! Κινούμενος λοιπόν μεταξύ της αγάπης του για τα βιβλία, της αγωνίας ότι κάποιος έχει παρεισφρήσει στο άδυτο του σπιτιού του και της ανάγκης να ανακαλύψει άμεσα τον στυγερό δολοφόνο που σκορπά πτώματα σε κάθε γύρισμα της σελίδας, ο Μάρκου έρχεται αντιμέτωπος με συναδέλφους μα και με προσωπικούς του δαίμονες.
Αυτή είναι με δυο λόγια η υπόθεση του νέου και πολύ πρωτότυπου, αστυνομικού μυθιστορήματος του Χρήστου Μαρκογιαννάκη, που έχει κεντρικό ήρωα έναν δολοφόνο ο οποίος εμπνέεται από τι άλλο, τη λογοτεχνία! Το βιβλίο κυκλοφόρησε αρχικά στη Γαλλία όπου και αγαπήθηκε πολύ από το αναγνωστικό κοινό. Είναι η αλήθεια πως ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης και το έργο του χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από τους Γάλλους αναγνώστες, οι οποίοι του έχουν χαρίσει βραβεία όπως το Prix Méditerranée Αστυνομικού Μυθιστορήματος 2023 («Μυθιστόρημα με κλειδί», εκδόσεις Μίνωας, 2021).
Για μια ακόμη φορά ο Μαρκογιαννάκης αποδεικνύει πως η αστυνομική λογοτεχνία μπορεί να είναι ένα δημιουργικό πάντρεμα μεταξύ των δύο σχολών, της whodunit/whydunit, που διερευνά τον ένοχο και τα κίνητρά του και της hardboiled που όλες οι έρευνες γίνονται με φόντο το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εκάστοτε χρονικής περιόδου. Με επιρροές από τους αγαπημένους του συγγραφείς της «Χρυσής Περιόδου», μας προσφέρει ένα ανάγνωσμα που όλο του το βάρος το ρίχνει στην ψυχολογία του εγκλήματος και στο γιατί κάποιος θα αποφάσιζε να διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα. Επιπλέον, τόσο οι σπουδές του στην εγκληματολογία, όσο και η επαγγελματική του κατάρτιση ως δικηγόρος, διασφαλίζουν κατά κάποιο τρόπο την ορθότητα με την οποία σχεδιάζει τόσο τις σκηνές των εγκλημάτων όσο και τους ίδιους τους εγκληματίες και τα θύματα.
Έτσι λοιπόν, σε αυτή την τέταρτη ιστορία με ήρωα τον αστυνόμο Μάρκου, έχουμε ένα μυθιστόρημα με σφιχτοδεμένη πλοκή και συνεχή ροή που δεν κάνει πουθενά κοιλιές. Μας οδηγεί μέσα από έναν αγωνιώδη αγώνα δρόμου και πολλές ανατροπές, στο φινάλε και την κάθαρση, χωρίς να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα.
Από πλευράς χαρακτήρων τώρα, νομίζω ότι έχουμε το καλύτερο ψυχογράφημα του Μάρκου από όλες τις προηγούμενες φορές κι αυτό γιατί, για πρώτη φορά, τον παρακολουθούμε να φτάνει και ίσως και να ξεπερνάει τα όριά του. Τον βλέπουμε να έρχεται αντιμέτωπος με τη σκοτεινή του πλευρά, τις άσχημες σκέψεις που οδηγούν σε αμφίβολες πράξεις. Είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό που ζει, που ούτε καν η φωνή της αγαπημένης του Μαρίας Κάλλας δε μπορεί να τον ηρεμίσει και να τον ξεκουράσει. Και για πρώτη φορά νιώθει ότι είναι πολύ κοντά στο να χάσει τον τίτλο του «Ο κύριος 100%» (το ποσοστό του στις εξιχνιάσεις φόνων). Ομοίως και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, στέκονται επάξια στο πλευρό του Μάρκου. Διαθέτουν πλαστικότητα και είναι ρεαλιστικοί. Ένα τσικ παραπάνω συμπάθησα την συνταξιούχο κυρία Ασπασία που αντί να κάθεται να πλέκει στο σπίτι της, συμμετέχει ενεργά στην ομάδα της αστυνομικής λογοτεχνίας! Go Girl!!!
Ολοκληρώνοντας λοιπόν, διαβάζοντας το «Ο Δολοφόνος στις Σελίδες» τι παίρνουμε; Παίρνουμε ένα βιβλίο που μπορεί να είναι ένα μυθιστόρημα που ακολουθεί τις νόρμες των κλασικών του whodunit, όμως έχει έναν αέρα φρεσκάδας και νιότης. Έναν αέρα μεσογείου κι ένα άρωμα Ελλάδας κι αυτό δε μπορεί να του το “κλέψει” κανείς! Είναι ένα χαρακτηριστικό ολόδικό του. Επίσης, ο χειρισμός της υπόθεσης γίνεται σωστά, αφήνοντας ίχνη σε κάθε βήμα, για τον αναγνώστη να τα συγκεντρώσει, φωτίζοντας και σκοτεινιάζοντας κατά το δοκούν τις εξελίξεις, παίζοντας έτσι διαρκώς με το μυαλό μας. Άρτια σκιαγράφηση χαρακτήρων, ιδιοφυείς ανατροπές και κλιμακούμενη αγωνία. Οι αναφορές σε εγκλήματα του παρελθόντος φυσικά δεν πέρασαν απαρατήρητες και έφεραν στο μυαλό μνήμες που συγκλονίζουν (πχ ο παιδοκτόνος Δουρής).
Κι εδώ κλείνω με ένα ερώτημα: Μπορεί η τέχνη να εμπνεύσει έναν εγκληματία; Η απάντηση είναι μία: ΝΑΙ!
Photo credits: istockphoto.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...