(Της
Κατερίνας Τσαμπά)
«Ο στόχος δεν ήταν να γίνω κάποια άλλη, ο στόχος ήταν να γίνω ο εαυτός μου, αυτή που θα γινόμουν αν δεν είχα εμποδιστεί από τους δαίμονές μου».
«Η πραγματική πραγματικότητα, όταν την αγνοείς, αρχικά σου χτυπάει το παράθυρο, αν δεν ανοίξεις βροντάει την πόρτα και στο τέλος την γκρεμίζει και εισβάλλει διαλύοντας την όποια προσεκτικά στημένη ψευδαίσθησή σου».
«Λένε πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε κείνους που μας δυσκολεύουν πιο πολύ, γιατί είναι οι καλύτεροι δάσκαλοί μας. Δεν μπορώ να το αισθανθώ για τη μαμά αυτό».
Αυτά τα τρία αποσπάσματα είναι που με άγγιξαν περισσότερο. Το βιβλίο το διάβασα συνολικά σε 3 μέρες αλλά μέσα σε ένα βράδυ διάβασα τα 2/3 του.
Ο λευκός ελέφαντας της Αγνής Ιωάννου δεν είναι ένα μυθιστόρημα. Είναι η αληθινή ιστορία της συγγραφέως. Και εκεί που ίσως σκεφτείς τι μπορεί να έχει μια αληθινή ιστορία κάποιας κοπέλας να μου προσφέρει, εκεί τρως τα “χαστούκια” το ένα μετά το άλλο, διαβάζοντάς το. Χαστούκια που χρειάζεσαι, πίστεψέ με!
Η ιστορία της Αγνής μας δείχνει ότι από τότε που γεννήθηκε ήταν αντικειμενικά όμορφη και μεγαλώνοντας η ομορφιά της γινόταν το στοιχείο που την πλησιάζανε για να τη χαζέψουν. Της ζητούσαν να τραγουδάει, να λέει με ποια μοιάζει (Μπιζίτ Μπαντό) και γενικώς να τη θαυμάζουν λες και ήταν κανένα έκθεμα σε μουσείο. Το θέμα της ομορφιάς της γινόταν περίπλοκο λόγω της μητέρας της που είχε κάποιο θέμα με τις όμορφες. Παραδεχόταν ότι η Αγνή ήταν όμορφη αλλά εκείνη μεγάλωσε από μια καλλονή μάνα που έμεινε νωρίς χήρα και της φόρτωσε τη δουλειά για να ζήσει την ίδια και τις δυο αδερφές της. Έτσι, έμαθε να είναι η άξια. Έτσι, απαξίωνε την Αγνή. Κι η Αγνή έμαθε να ζει προσπαθώντας να την ευχαριστήσει καταλήγοντας να κάνει όλα τα λάθος πράγματα.
Παράτησε μαθήματα, οι βαθμοί της πέσανε, έκανε περίεργες παρέες. Ξεκινούσε να σπουδάζει και τα παρατούσε, έπιανε τη μουσική κι ενώ ήταν καλή και ίσως να είχε προοπτικές, αποσυντονιζόταν πολύ εύκολα με αποτέλεσμα να τα παρατάει. Γενικώς, παραιτούνταν. Κι αυτό με μαθηματική ακρίβεια την οδήγησε στο κάπνισμα, στο μαύρο, στην ηρωίνη. Η ζωή όμως έχει γυρίσματα. Τη βλέπουμε να πέφτει τόσο πολύ που η κατάντια της να είναι τέτοια ώστε να μην την αναγνωρίζει κανείς. Η ίδια δεν θεωρούσε τον εαυτό της πρεζάκι, όλοι οι άλλοι όμως ναι. Αλλά ποιος να τη βοηθήσει;
Κατάκλεβε τους γονείς της, ακόμα και τη γιαγιά της που είχε άνοια, αλλά εκείνοι άργησαν να το πάρουν χαμπάρι. Μουσικοί και διανοούμενοι ήταν σε άλλη διάσταση. Βλέπουμε την Αγνή να δυσκολεύεται. Δεν τα έκανε πάντα με ελαφριά την καρδία. Τύψεις και ενοχές την κατέκλυζαν συχνά όμως η πρέζα ήταν εκεί, το χάσιμο επίσης.
Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο πατέρας της την έφερε προ των ευθυνών της. τότε το παραδέχτηκε. Είχε ήδη περάσει κάποιος καιρός που έκανε χρήση. Ο πατέρας της ήλπιζε ότι θα μπορέσει να τη βοηθήσει κι αν ζούσε αρκετά θα την έβλεπα να τα καταφέρνει, όχι όμως γιατί τότε τη στήριξε (γιατί τότε τελικά κατρακύλησε για μια ακόμα φορά), αλλά γιατί μόνη της έκανε μια κίνηση και γιατί, ίσως, κάποια δύναμη άνωθεν να έβαλε το χεράκι της και εκείνη η κίνηση απέδωσε τα μέγιστα! Δεν θα ξανάκανε πρέζα!
Κι έτσι βρέθηκε στους Ν.Α. και σιγά σιγά τη βλέπουμε να ενηλικιώνεται και να αναδύεται από την κινούμενη άμμο όπου είχε θαφτεί.
Να παντρεύεται και να είναι πλέον πραγματικά καλά! Να κλείνουν οι πληγές, εξωτερικές και εσωτερικές. Όταν έκλεινε έναν χρόνο καθαρή, γέννησε την κόρη της.
Η Αγνή σήμερα είναι εδώ και είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας. Υποστηρίζει, και συμφωνώ μαζί της, ότι ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει βιώματα από τις οικογένειες των γονιών του. Ίσως αν μάθουμε τι έχει συμβεί στις οικογένειες των γεννήτορών μας να καταλάβουμε πολλά. Αυτά εξηγεί στο τέλος του βιβλίου. Και μας λέει πού βρίσκονται οι φίλοι από τότε. Πόσο ωραίο παρά το ότι κάποιοι δεν τα καταφέρανε.
Η γραφή της Αγνής Ιωάννου είναι αιχμηρή! Δεν χαρίζεται στην ίδια με τίποτα και πουθενά. Χλευάζει τον ίδιο της τον εαυτό, δεν ωραιοποιεί τίποτα, τα παρουσιάζει όσο δύσκολα τα πέρασε.
Τι πήρα από αυτό το βιβλίο; Ελπίδα! Το ότι όσο δύσκολα κι αν έχουμε περάσει, όπως κι αν έχουμε φερθεί, δεν φταίμε! Χρειάζεται να μας συγχωρέσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη μας!
Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι που άνετα θα διάβαζα ξανά και ξανά και ξανά!
Καλές αναγνώσεις.
Μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...