Book Review: ΕΞΟΔΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 1, του ΙΩΑΝΝΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, από εκδόσεις MOMENTUM

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Από την ανέμελη -ακόμα- Ελλάδα των 90s, όπου τα όνειρα πετούσαν ψηλά και η ελπίδα έλαμπε, σε μια Ελλάδα που δοκιμάστηκε από την κρίση και οι ψυχές ήρθαν αντιμέτωπες με τις σκιές τους. Στο επίκεντρο αυτού του ταξιδιού, ένας έρωτας ανθίζει και φωτίζει το σκοτάδι. Ο έρωτας ενός άντρα για την ανεξαρτησία, την ελευθερία, την αναγέννηση. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από τις αντιξοότητες και τις χαρές, που μεταμόρφωσαν έναν άνθρωπο και τον έκαναν να ανθίσει. Ένα οδοιπορικό στην καρδιά των ανθρώπινων δεσμών, όπου οι σχέσεις και τα συναισθήματα υφαίνονται σαν πολύτιμες αποσκευές για το ταξίδι της ζωής . Μια οδύσσεια στην καρδιά της Ευρώπης, ζωγραφισμένη με εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη, λόγια που άγγιξαν την ψυχή και στιγμές που σμίλεψαν μιαν ολόκληρη φιλοσοφία ζωής. 

Αυτό είναι με λίγα λόγια το «Έξοδος αριθμός 1» του Γιάννη Αναγνωστόπουλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Momentum. Η ιστορία δρόμου ενός άντρα που αποφάσισε να γνωρίσει τον Εαυτό του γνωρίζοντας τον Κόσμο. Ταξιδιάρικη ψυχή ο Γιώργος από μικρή ηλικία, άπλωσε τις φτερούγες του και τόλμησε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς γερνάμε απλώς να το ονειρευόμαστε. Κυνήγησε το όνειρό του. Το βιβλίο αυτό είναι μια καταγραφή των περιπετειών του, μια προσωπική εξομολόγηση, σε πρώτο πρόσωπο.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό το είδος της προσωπικής -εξομολογητικής αν θέλετε- γραφής απαιτεί πολλά περισσότερα από ταλέντο. Απαιτεί θάρρος και ενίοτε θράσος. Θάρρος να εκθέσεις την ζωή σου στην κρίση του καθενός -και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό τη σήμερον ημέρα- και θράσος ώστε να αναγκάσεις τους αναγνώστες σου να αντιμετωπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και να αναρωτηθούν «εσύ τι έχεις κάνει στη ζωή σου ρε μ…κα;».

Και μιλώντας για το ταλέντο θα πω ότι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος το έχει πλούσιο. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ξετυλίγει γεγονότα, πρόσωπα, τόπους, αλλά και τα συναισθήματα και τις σκέψεις που αδιαλείπτως κουβαλούσε μαζί του στις αποσκευές του, από παιδί μέχρι και σήμερα. Η γραφή του αν και απλή φαινομενικά, είναι εθιστική. Η αλήθεια είναι πως μοιάζει λίγο σα να κοιτάμε μέσα από την κλειδαρότρυπα και η «παρανομία» του πράγματος πάντα μαγνητίζει και γοητεύει. Μέσα από την απλότητα ο Γιάννης καταβυθίζεται βαθιά στα ψυχολογικά και συναισθηματικά ζητήματα που αναδύονται από τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλες τους τις εκφάνσεις (οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές).

 Παράλληλα σχολιάζει τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα, από τα τέλη της δεκαετίας του '70, μέχρι την οικονομική κρίση και την πανδημία, ενώ μας δίνει και μια γεύση από τη ζωή του ως κάτοικος εξωτερικού. Κάποιες φορές είναι αιχμηρός, άλλες φορές χιουμοριστικός, και άλλες φορές γλυκόπικρος. Γράφει με ωμή ειλικρίνεια χωρίς να ωραιοποιεί ή να εξιδανικεύει το παρελθόν του. Έχει συμβιβαστεί με αυτό, το έχει αγαπήσει και το μοιράζεται μαζί μας χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Γράφει στον πρόλογό της η Δέσποινα Λιμνιωτάκη πως υπάρχει «υποαντιπροσώπευση του ανδρικού φύλου, με αποτέλεσμα να μη μαθαίνουμε ποτέ πραγματικά την άλλη πλευρά της ιστορίας: το πώς οι άντρες σκέφτονται, αισθάνονται, βιώνουν τις σχεσιακές προκλήσεις της εποχής μας….». Νομίζω πως με το βιβλίο του Γιάννη Αναγνωστόπουλου γίνεται μια πολύ καλή αρχή και μακάρι να υπάρξει και συνέχεια.

Βρείτε το και απολαύστε το εδώ.