Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...

BOOK REVIEW: ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΚΗ του ΑΓΓΕΛΟΥ ΡΟΔΑΦΗΝΟΥ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

 

(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Πιστεύετε σε συνωμοσίες; Έχετε αναρωτηθεί γιατί; Γιατί πιστεύετε σε μια ανοησία κι όχι σε άλλη. Πχ μας ψεκάζουν, δεν υπάρχει κορωνοϊός κλπ

Η γραφή του Άγγελου Ροδαφηνού μου αρέσει πολύ γιατί χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μας κάνει να σκεφτούμε κι αυτός είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να το καταφέρει. Οι άνθρωποι, μας λέει ο συγγραφέας, δεν έχουμε κριτική σκέψη κι αυτό φαίνεται πολύ συχνά και σε καθημερινή βάση. Οκ, δεν είναι προφανώς όλοι οι άνθρωποι έτσι, αλλά αυτό που θέλει να τονίσει εδώ ο Ροδαφηνός είναι το γιατί δεν καθόμαστε να σκεφτούμε λίγο παραπάνω αυτό που υποστηρίζουμε και γιατί, ίσως, το έχουμε καταπιεί αμάσητο γιατί το ακούσαμε από τον τάδε που πιθανά εμπιστευόμαστε.

Έχω πέσει κι εγώ σε αυτήν την παγίδα κι αυτό το βιβλίο το βρήκα πολύ βοηθητικό στο να μπορέσω να σκέφτομαι, σε κάποιες περιπτώσεις, διαφορετικά ώστε να ζυγίζω καλύτερα αυτό που ακούω ή διαβάζω εκείνη τη στιγμή.

Αναφέρει στην αρχή το όραμα του Καναδικού Centre for Inquiry το οποίο βρίσκει κι εμένα σύμφωνη εκτός του συγγραφέα:

«Ένας κόσμος όπου τα στοιχεία και η κριτική σκέψη εκτιμώνται, όπου η δεισιδαιμονία και η προκατάληψη εξαλείφονται και όπου η επιστήμη και η συμπόνια καθοδηγούν τη δημόσια πολιτική».

Δε θα ήταν υπέροχος ένας τέτοιος κόσμος;

Υπήρξαν κάποια σημεία όπου διαφώνησα με τον συγγραφέα όπως πχ για τις εναλλακτικές θεραπείες. Οκ, εγώ πιστεύω σε αυτές αλλά αναρωτήθηκα «γιατί;» και θα το ψάξω περαιτέρω. Άλλωστε η αξία του βιβλίου είναι αυτή: να σε βάλει να σκεφτείς, να αναρωτηθείς.

Ατάκες που έχουν μείνει πχ Οι Έλληνες είμαστε από τους πιο έξυπνους λαούς. Ισχύει ή είναι μια πλάνη;

Μπορείς να συζητήσεις με κάποιον που πιστεύει σε συνωμοσίες; Να διαφωνήσεις πχ στηριζόμενος σε επιστημονικά δεδομένα όταν οι συγκεκριμένοι βλέπεις ότι δεν ακούν;

Κάτι άλλο που βλέπουμε να γίνεται κατά κόρον στα κοινωνικά δίκτυα. Κοινοποιούμε μια είδηση, μια κατάσταση, την ελέγχουμε πριν το κάνουμε; Ελέγχουμε τις πηγές; Εγώ, το κάνω, γιατί στο παρελθόν την πάτησα πολλές φορές.

Εν τέλει γιατί πιστεύουμε εύκολα ό,τι μας σερβίρουν; Πώς γίνεται να κάνουν λάθος τόσοι άνθρωποι;

Η προσωπική εμπειρία, λέει, είναι ο εχθρός της επιστήμης. Με έβαλε σε σκέψεις και θα το ψάξω και αυτό παραπάνω.

Το βιβλίο ολόκληρο είναι μια μελέτη στον άνθρωπο και στην κριτική σκέψη. Με κάποια ίσως διαφωνήσετε, αλλά πιστεύω ότι με τα περισσότερα θα συμφωνήσετε και άλλα τόσα θα φέρουν σεισμό στο μυαλό σας.

Αναζητήστε το εδώ.

Σχόλια