Book Review: ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ, του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ, από εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Αναρτήθηκε από την
(Της Γιώτας Βασιλείου ) Το τηλέφωνο χτυπάει. Εκείνος απαντά. «Δέκα και δέκα» του λέει μια γυναικεία φωνή και κλείνει η γραμμή. Το επόμενο βράδυ το ίδιο. Και το μεθεπόμενο και κάθε βράδυ έκτοτε. Φάρσα ή απειλή; Το ερώτημα ταλανίζει τον Μάριο Μαθιόπουλο και τον αναγκάζει να ανατρέξει στα πρώτα κεφάλαια της ενήλικης ζωής του. Το «Δέκα και Δέκα» του Σπύρου Κακατσάκη είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο, ένα βιβλίο μυστηρίου που καταπιάνεται με την ανθρώπινη φύση με κατανόηση αλλά και με κριτική ματιά. Με τον τίτλο του να θυμίζει διαρκώς το σταμάτημα του ρολογιού σε μια συμβολική ώρα, το μυθιστόρημα φτιάχνει μια ατμόσφαιρα διακριτικού σασπένς. Η καθημερινότητα του ήρωα ανατρέπεται από μια φράση που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη – αλλά σιγά σιγά μετατρέπεται σε εμμονή, σαν ένα ξυπνητήρι της μνήμης, σαν σε καθρέφτη που τον καλεί να κοιτάξει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Η γραφή του Κακατσάκη είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή. Χτίζει τις σκηνές του αργά και προσεκτικά. Με την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει...
0

BOOK REVIEW: ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ του ΑΝΤΩΝΗ ΜΥΛΩΝΑΚΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Αναρτήθηκε από την

 


(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Τώρα τελευταία διαβάζω πολύ ωραία βιβλία. Ένα από αυτά που έχω βδομάδες που το ολοκλήρωσα και αμέλησα να γράψω, είναι και ο Ιππόκαμπος του Αντώνη Μυλωνάκη.

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, μικρό και με γραφή που κυλάει στο είναι σου όμορφα, αβίαστα κι ας σε προβληματίζει πολύ. Διότι το θέμα που πιάνει στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας δεν είναι απλό. Αντίθετα μάλιστα, είναι δύσκολο. Αφορά τη μνήμη. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν με κάποιον τρόπο δεν είχαμε μνήμη ή μπορούσαμε να προφυλαχτούμε από αυτήν;

Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου η μνήμη απαγορεύεται χημικά κι αυτό γιατί φέρνει δάκρυα και τα δάκρυα τυφλώνουν. Μετά από έναν φρικτό ιό που έχει περάσει ο πληθυσμός στη γη, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτό που έχει απομείνει ως μετάλλαξη από τον ιό αυτόν είναι η τύφλωση από τα δάκρυα. Πότε κλαίμε συνήθως; Όταν εκφράζουμε συναίσθημα. Πότε εκφράζουμε συναίσθημα; Όταν θυμόμαστε…

Στο βιβλίο βλέπουμε την πορεία της Άλις Γουόντερ (σας θυμίζει κάτι το ονοματεπώνυμο;) που είναι παιδί νέας γενιάς, άρα δεν γνωρίζει από μνήμες, να πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Τα παιδιά της νέας γενιάς απομακρύνονται από τους γονείς τους το πολύ τεσσάρων χρόνων ώστε να μην προλάβουν να δημιουργήσουν αναμνήσεις. Τους δίνεται το δικαίωμα να δημιουργήσουν μια ξύλινη κατασκευή ως υποκατάστατο των γονέων.

Βρίσκεται λοιπόν στο τρένο που την οδηγεί στο σημείο που επέλεξε η μητέρα της να καεί, ένα εξοχικό μέρος στο οποίο κάποτε περνούσε την ώρα της. Εκεί συναντά έναν γνωστό της μητέρας της ο οποίος παρασύρεται (απαγορεύεται κανονικά) και της λέει κάποια πράγματα για εκείνη. Κι αυτό ήταν!

Από εκεί και έπειτα βλέπουμε την Άλις πώς εξελίσσεται η μνήμη μέσα της, πώς επηρεάζεται, πώς παλεύει. Και τελικά εκεί όπου οδηγείται για να ενηλικιωθεί (στη λεγόμενη Φυλακή) κάτι σπάει μέσα της.

Και αυτό που αναρωτιέμαι... Οι αναμνήσεις πάντα φέρνουν δάκρυα; Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μνήμες;

Ένα φανταστικό, υπερκαταπληκτικό μυθιστόρημα. Το λάτρεψα και σας προτρέπω να το αποκτήσετε εδώ. 

*Λίγες μέρες νωρίτερα ο κ.Μυλωνάκης ανακοίνωσε την επερχόμενη έκδοση του νέου του βιβλίου


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...