BOOK REVIEW: ΧΤΙΣΕ ΜΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

Αναρτήθηκε από την
(Της  Κατερίνας Τσαμπά )  Τον συγγραφέα τον γνωρίζω μόνο μέσω του Facebook και ήξερα ότι έγραφε μυθιστορήματα τρόμου. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τη γραφή του, τον έβλεπα και πώς κινούνταν στο κοινωνικό αυτό δίκτυο και τον εκτίμησα για την ευγένειά του καθώς και τη χαμηλών τόνων αλληλεπίδρασή του, στοιχεία που μετράω θετικά στο να αναζητήσω κάποια στιγμή κάποιο έργο του. Αυτό έγινε με το πρόσφατό βιβλίο του το “Χτίσε μια γέφυρα στα σύννεφα” το οποίο διέφερε άρδην από την κλίση του στα τρόμου. Αποζημιώθηκα στο έπακρον. Απόλαυσα την ιστορία του, λάτρεψα τη γραφή του και τα μηνύματα που διάλεξε να μεταφέρει στον αναγνώστη μέσω αυτής. Στημένη σε πρωτοπρόσωπη γραφή η οποία σε κάποια σημεία θα έπρεπε να μετατραπεί σε τριτοπρόσωπη, κάτι που όμως ομολογώ ότι δε με δυσκόλεψε στην ανάγνωση παρά μόνο σε ένα σημείο χωρίς να μου χαλάσει τη γενικότερη άποψή μου για το βιβλίο. Η ιστορία είναι ενός άντρα που εξηνταρίζει και είναι τυφλός από τα δεκαοκτώ του. Από μικρό παιδί έχει πε...
0

BOOK REVIEW: ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ του ΑΝΤΩΝΗ ΜΥΛΩΝΑΚΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Αναρτήθηκε από την

 


(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Τώρα τελευταία διαβάζω πολύ ωραία βιβλία. Ένα από αυτά που έχω βδομάδες που το ολοκλήρωσα και αμέλησα να γράψω, είναι και ο Ιππόκαμπος του Αντώνη Μυλωνάκη.

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, μικρό και με γραφή που κυλάει στο είναι σου όμορφα, αβίαστα κι ας σε προβληματίζει πολύ. Διότι το θέμα που πιάνει στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας δεν είναι απλό. Αντίθετα μάλιστα, είναι δύσκολο. Αφορά τη μνήμη. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν με κάποιον τρόπο δεν είχαμε μνήμη ή μπορούσαμε να προφυλαχτούμε από αυτήν;

Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου η μνήμη απαγορεύεται χημικά κι αυτό γιατί φέρνει δάκρυα και τα δάκρυα τυφλώνουν. Μετά από έναν φρικτό ιό που έχει περάσει ο πληθυσμός στη γη, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτό που έχει απομείνει ως μετάλλαξη από τον ιό αυτόν είναι η τύφλωση από τα δάκρυα. Πότε κλαίμε συνήθως; Όταν εκφράζουμε συναίσθημα. Πότε εκφράζουμε συναίσθημα; Όταν θυμόμαστε…

Στο βιβλίο βλέπουμε την πορεία της Άλις Γουόντερ (σας θυμίζει κάτι το ονοματεπώνυμο;) που είναι παιδί νέας γενιάς, άρα δεν γνωρίζει από μνήμες, να πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Τα παιδιά της νέας γενιάς απομακρύνονται από τους γονείς τους το πολύ τεσσάρων χρόνων ώστε να μην προλάβουν να δημιουργήσουν αναμνήσεις. Τους δίνεται το δικαίωμα να δημιουργήσουν μια ξύλινη κατασκευή ως υποκατάστατο των γονέων.

Βρίσκεται λοιπόν στο τρένο που την οδηγεί στο σημείο που επέλεξε η μητέρα της να καεί, ένα εξοχικό μέρος στο οποίο κάποτε περνούσε την ώρα της. Εκεί συναντά έναν γνωστό της μητέρας της ο οποίος παρασύρεται (απαγορεύεται κανονικά) και της λέει κάποια πράγματα για εκείνη. Κι αυτό ήταν!

Από εκεί και έπειτα βλέπουμε την Άλις πώς εξελίσσεται η μνήμη μέσα της, πώς επηρεάζεται, πώς παλεύει. Και τελικά εκεί όπου οδηγείται για να ενηλικιωθεί (στη λεγόμενη Φυλακή) κάτι σπάει μέσα της.

Και αυτό που αναρωτιέμαι... Οι αναμνήσεις πάντα φέρνουν δάκρυα; Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μνήμες;

Ένα φανταστικό, υπερκαταπληκτικό μυθιστόρημα. Το λάτρεψα και σας προτρέπω να το αποκτήσετε εδώ. 

*Λίγες μέρες νωρίτερα ο κ.Μυλωνάκης ανακοίνωσε την επερχόμενη έκδοση του νέου του βιβλίου


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...