BOOK REVIEW: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ του ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

Αναρτήθηκε από την
(Της  Κατερίνας Τσαμπά ) Είναι κάποια βιβλία μπροστά στα οποία σκύβω το κεφάλι και νιώθω τόσο μικρή όταν ειδικά καλούμαι να γράψω δυο λόγια για αυτά. Ένα τέτοιο είναι και το βιβλίο της ανησυχίας του Πεσσόα. Αν δεν επέμενε τόσο η Γιώτα (Βασιλείου) για να το διαβάσω, ίσως να μην το τολμούσα ποτέ. Την ευχαριστώ γιατί η αναγνωστική μου εμπειρία μαζί του ήταν εκπληκτική. Το ταξίδι, που λέμε καμιά φορά, υπέροχο. Τι να πρωτογράψω σκέφτομαι κι αυτό που υπερτερεί στο μυαλό μου είναι ότι το βιβλίο αυτό μοιάζει σαν απολογισμός της καθημερινότητας και καταγραφή συναισθημάτων, ώστε να τα διαβάσει κάποιος κάποτε. Σαν να θέλει να αφήσει μια παρακαταθήκη για τη ζωή, την τέχνη, τον θάνατο και τόσα άλλα. Μοιάζει να θέλει να δηλώσει τη θέση του. Λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο ότι δεν εγκατέλειψε εντελώς τον Θεό αλλά ούτε και δέχτηκε ποτέ την ανθρωπότητα. Ότι η πραγματικότητα που μας δόθηκε δεν είναι άλλη από τις αισθήσεις μας κι αυτές εξερευνούμε. Θεωρεί τη ζωή ως “πανδοχείο” και σε αυτό περιμ...
0

BOOK REVIEW: ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ του ΑΝΤΩΝΗ ΜΥΛΩΝΑΚΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Αναρτήθηκε από την

 


(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Τώρα τελευταία διαβάζω πολύ ωραία βιβλία. Ένα από αυτά που έχω βδομάδες που το ολοκλήρωσα και αμέλησα να γράψω, είναι και ο Ιππόκαμπος του Αντώνη Μυλωνάκη.

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, μικρό και με γραφή που κυλάει στο είναι σου όμορφα, αβίαστα κι ας σε προβληματίζει πολύ. Διότι το θέμα που πιάνει στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας δεν είναι απλό. Αντίθετα μάλιστα, είναι δύσκολο. Αφορά τη μνήμη. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν με κάποιον τρόπο δεν είχαμε μνήμη ή μπορούσαμε να προφυλαχτούμε από αυτήν;

Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου η μνήμη απαγορεύεται χημικά κι αυτό γιατί φέρνει δάκρυα και τα δάκρυα τυφλώνουν. Μετά από έναν φρικτό ιό που έχει περάσει ο πληθυσμός στη γη, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτό που έχει απομείνει ως μετάλλαξη από τον ιό αυτόν είναι η τύφλωση από τα δάκρυα. Πότε κλαίμε συνήθως; Όταν εκφράζουμε συναίσθημα. Πότε εκφράζουμε συναίσθημα; Όταν θυμόμαστε…

Στο βιβλίο βλέπουμε την πορεία της Άλις Γουόντερ (σας θυμίζει κάτι το ονοματεπώνυμο;) που είναι παιδί νέας γενιάς, άρα δεν γνωρίζει από μνήμες, να πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Τα παιδιά της νέας γενιάς απομακρύνονται από τους γονείς τους το πολύ τεσσάρων χρόνων ώστε να μην προλάβουν να δημιουργήσουν αναμνήσεις. Τους δίνεται το δικαίωμα να δημιουργήσουν μια ξύλινη κατασκευή ως υποκατάστατο των γονέων.

Βρίσκεται λοιπόν στο τρένο που την οδηγεί στο σημείο που επέλεξε η μητέρα της να καεί, ένα εξοχικό μέρος στο οποίο κάποτε περνούσε την ώρα της. Εκεί συναντά έναν γνωστό της μητέρας της ο οποίος παρασύρεται (απαγορεύεται κανονικά) και της λέει κάποια πράγματα για εκείνη. Κι αυτό ήταν!

Από εκεί και έπειτα βλέπουμε την Άλις πώς εξελίσσεται η μνήμη μέσα της, πώς επηρεάζεται, πώς παλεύει. Και τελικά εκεί όπου οδηγείται για να ενηλικιωθεί (στη λεγόμενη Φυλακή) κάτι σπάει μέσα της.

Και αυτό που αναρωτιέμαι... Οι αναμνήσεις πάντα φέρνουν δάκρυα; Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μνήμες;

Ένα φανταστικό, υπερκαταπληκτικό μυθιστόρημα. Το λάτρεψα και σας προτρέπω να το αποκτήσετε εδώ. 

*Λίγες μέρες νωρίτερα ο κ.Μυλωνάκης ανακοίνωσε την επερχόμενη έκδοση του νέου του βιβλίου


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...