Book Review: ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΨΥΧΟΡΡΑΓΙΑ του ΑΡΗ ΠΑΧΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ

Αναρτήθηκε από την
   (Της Κατερίνας Τσαμπά ) Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο έργο του συγγραφέα αλλά το πρώτο για μένα. Τον γνώρισα μέσα από αυτή τη συλλογή διηγημάτων και μόνο θετικές εντυπώσεις θα σας μεταφέρω. Η πένα του αιχμηρή, σκληρή ενίοτε αλλά και απαλή εκεί που ήθελε να αποδώσει πιο τρυφεράδα στους ήρωές του. Είτε η οπτική γωνία είναι γυναίκας είτε άντρα, είτε πρωτοπρόσωπη γραφή είτε τριτοπρόσωπη οι ιστορίες του έχουν βάθος, προκαλούν συναισθήματα, συγκινούν, σε κάνουν να θυμηθείς και ενίοτε να συνδεθείς. Λυπηρές ιστορίες, δύσκολες, βγάζουν πόνο. Είναι κυρίως για εσωτερική αναζήτηση, για να στρέψεις το βλέμμα μέσα σου, να προβληματιστείς, να σκεφτείς τι μπορείς να κάνεις αλλιώς, πώς να συνεχίσεις, τι να κάνεις για τον συνάνθρωπό σου. Είναι μια βουτιά στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων που κακοποιούνται, που ζουν μια απώλεια, που αγαπιούνται, που δεν ζουν με τον τρόπο που θα ήθελαν, που απελπίζονται, που αυτοκαταστρέφονται. Θεωρώ πως ο συγγραφέας έχει πολλά ακόμα να μας δώσει και...
0

BOOK REVIEW: ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ του ΑΝΤΩΝΗ ΜΥΛΩΝΑΚΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Αναρτήθηκε από την

 


(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Τώρα τελευταία διαβάζω πολύ ωραία βιβλία. Ένα από αυτά που έχω βδομάδες που το ολοκλήρωσα και αμέλησα να γράψω, είναι και ο Ιππόκαμπος του Αντώνη Μυλωνάκη.

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, μικρό και με γραφή που κυλάει στο είναι σου όμορφα, αβίαστα κι ας σε προβληματίζει πολύ. Διότι το θέμα που πιάνει στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας δεν είναι απλό. Αντίθετα μάλιστα, είναι δύσκολο. Αφορά τη μνήμη. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν με κάποιον τρόπο δεν είχαμε μνήμη ή μπορούσαμε να προφυλαχτούμε από αυτήν;

Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου η μνήμη απαγορεύεται χημικά κι αυτό γιατί φέρνει δάκρυα και τα δάκρυα τυφλώνουν. Μετά από έναν φρικτό ιό που έχει περάσει ο πληθυσμός στη γη, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτό που έχει απομείνει ως μετάλλαξη από τον ιό αυτόν είναι η τύφλωση από τα δάκρυα. Πότε κλαίμε συνήθως; Όταν εκφράζουμε συναίσθημα. Πότε εκφράζουμε συναίσθημα; Όταν θυμόμαστε…

Στο βιβλίο βλέπουμε την πορεία της Άλις Γουόντερ (σας θυμίζει κάτι το ονοματεπώνυμο;) που είναι παιδί νέας γενιάς, άρα δεν γνωρίζει από μνήμες, να πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Τα παιδιά της νέας γενιάς απομακρύνονται από τους γονείς τους το πολύ τεσσάρων χρόνων ώστε να μην προλάβουν να δημιουργήσουν αναμνήσεις. Τους δίνεται το δικαίωμα να δημιουργήσουν μια ξύλινη κατασκευή ως υποκατάστατο των γονέων.

Βρίσκεται λοιπόν στο τρένο που την οδηγεί στο σημείο που επέλεξε η μητέρα της να καεί, ένα εξοχικό μέρος στο οποίο κάποτε περνούσε την ώρα της. Εκεί συναντά έναν γνωστό της μητέρας της ο οποίος παρασύρεται (απαγορεύεται κανονικά) και της λέει κάποια πράγματα για εκείνη. Κι αυτό ήταν!

Από εκεί και έπειτα βλέπουμε την Άλις πώς εξελίσσεται η μνήμη μέσα της, πώς επηρεάζεται, πώς παλεύει. Και τελικά εκεί όπου οδηγείται για να ενηλικιωθεί (στη λεγόμενη Φυλακή) κάτι σπάει μέσα της.

Και αυτό που αναρωτιέμαι... Οι αναμνήσεις πάντα φέρνουν δάκρυα; Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς μνήμες;

Ένα φανταστικό, υπερκαταπληκτικό μυθιστόρημα. Το λάτρεψα και σας προτρέπω να το αποκτήσετε εδώ. 

*Λίγες μέρες νωρίτερα ο κ.Μυλωνάκης ανακοίνωσε την επερχόμενη έκδοση του νέου του βιβλίου


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...