Ένα ακόμα βιβλίο της αγαπητής Τζούλιας Γκανάσου με την υπέροχη γραφή της. Έχουμε την κεντρική ηρωίδα η οποία στην αφήγησή της μας δείχνει την εσωτερική πάλη της. Ο μονόλογός της τραχύς και με απελπισία, μη βρίσκοντας άλλη λύση, έχοντας εξαντλήσει όλους τους τρόπους για να σώσει και να σωθεί, εναποθέτει την τελευταία ικμάδα ελπίδας της στην πίστη. Αποφασίζει να ανέβει γονυπετής, στα τέσσερα, να συναντήσει Εκείνη.
Αλληγορικά η συγγραφέας περιγράφει την ηρωίδα με δύο κεφάλια, το ένα να σκέφτεται και το άλλο να ονειρεύεται. Έχει έναν γιο που έχει έρθει στη ζωή με εξωσωματική (εδώ έχουμε την επιστήμη) όμως έχει έξι δάκτυλα στο χέρι (εδώ μάλλον δείχνει κάτι αφύσικο ίσως παράλογο – λέω μάλλον γιατί πιστεύω ότι κι εδώ δίνει με αλληγορία η συγγραφέας κάτι που ο κάθε αναγνώστης ερμηνεύει κατά το δοκούν). Τη βλέπουμε στο γνωστό νησί να ξεκινά την ανάβαση έχοντας προηγουμένως δοκιμάσει πολλά για να βοηθήσει τον καρκινοπαθή σύζυγό της. Ακόμα και πειραματικές διαδικασίες για εύρεση θεραπείας − κάτι που αποφάσισε χρησιμοποιώντας τη λογική. Ανεβαίνοντας προς Εκείνη επιχειρεί κάτι ακόμα αφύσικο −ένα θαύμα. Προσπαθεί με πολύ κόπο − παλάμη μπροστά, γόνατο μπροστά− στα τέσσερα, να πραγματοποιήσει όχι ένα τάμα, αλλά για να δει αν με λογικά μέσα μπορεί να αισιοδοξεί σε ένα θετικό αποτέλεσμα σε μια απέλπιδα τελευταία προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ακόμα και αυτή τη στάση της ηρωίδας την περιγράφει αλληγορικά και μας κάνει να σκεφτούμε ότι ίσως η πορεία της να είναι η επιστροφή σε κάτι αρχέγονο.
Η γραφή της Γκανάσου είναι μαγική. Το βιβλίο δεν είναι για μια χαλαρή ανάγνωση αλλά για μια εις βάθος μελέτη στο λογικό, στο παράλογο, στην πίστη, στη θυσία, στον πόνο, στην αγάπη.
Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το τέλος. Η ηρωίδα λίγο πριν ολοκληρώσει την αφήγησή της, λέει: «Βρίσκομαι εδώ, αναβάτης και υπερβάτης, με ένα κλαδί ελιάς στο στόμα για το θαύμα, για τη φώτιση, για το μερίδιο της ευθύνης, για το αδύνατο που φαντάζει τις νύχτες εφικτό».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...