(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Πρώτη φορά διάβασα έργο της συγκεκριμένης συγγραφέως και την
αγάπησα οπότε θα αναζητήσω και άλλα της βιβλία. Ξέρω ότι έχει γράψει παιδικό
οπότε αυτό είναι ένα από τις επόμενες αγορές μου.
Η γραφή της είναι γλαφυρή άκρως λογοτεχνική θα την
περιέγραφα κάτι που σπανίζει στην εποχή μας. Αυτός είναι ο λόγος που τη χάρηκα
λίγο παραπάνω. Οι εικόνες που σχημάτιζαν οι λέξεις της πολύ ζωντανές, και τα
θέματα που καταπιάστηκε στα κείμενά της πολύ δυνατά.
Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι γράφει για τη σιωπή και πόση
ελευθερία μπορεί αυτή να σου δώσει για να ζεις μιας και δίνει χώρο στην
εσωτερική σου φωνή. Ο κόσμος είναι γεμάτος θόρυβος, οπότε χρειάζεσαι τη σιωπή.
Σαν να κλείνεις τον διακόπτη και μένεις μεν μόνος αλλά έχεις εσένα.
Μιλάνε για τον ρατσισμό και τη συμφιλίωση. Πόσο ίδιοι
είμαστε μέσα από τη διαφορετικότητά μας. Για τη συνύπαρξη, αυτήν την πρώτη
γνωριμία, τον ενθουσιασμό, το σφίξιμο στο στομάχι, την αγωνία όταν αργεί να
εμφανιστεί και εν τέλει τη συνύπαρξη.
Για την κακοποίηση, σεξουαλική, σωματική, την έμφυλη βία, τα
στερεότυπα, τις κοινωνικές επιταγές και εν τέλει τη φυγή και τη λύτρωση, τη
δικαιοσύνη. Την αδιαφορία ενίοτε.
Για την αλλαγή από το παλιό στο σύγχρονο, τι χάνουμε και τι
κερδίζουμε. Την ταχύτητα της καθημερινότητας, αν προλαβαίνουμε να νιώσουμε, να
δούμε, να ζήσουμε.
Για τη δύναμη της τελετουργίας: “Άλλωστε τι είναι η ζωή πέρα
από μικρές τελετές που χτίζουν την ύπαρξή μας;”
Για την εικόνα γενικώς και ειδικώς, πόσο μας επηρεάζει, πόσο
την αποζητάμε.
Την απελπισία, την απόφαση να χαθείς, την απόφαση να ζήσεις.
Την ευτυχία, τις αξίες και την ελπίδα.
Έχει μπει στην κατηγορία των αγαπημένων μου βιβλίων.
Μπορείτε να το βρείτε εδώ και εύχομαι καλή ανάγνωση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...