Book Review: ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ, του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ, από εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Αναρτήθηκε από την
(Της Γιώτας Βασιλείου ) Το τηλέφωνο χτυπάει. Εκείνος απαντά. «Δέκα και δέκα» του λέει μια γυναικεία φωνή και κλείνει η γραμμή. Το επόμενο βράδυ το ίδιο. Και το μεθεπόμενο και κάθε βράδυ έκτοτε. Φάρσα ή απειλή; Το ερώτημα ταλανίζει τον Μάριο Μαθιόπουλο και τον αναγκάζει να ανατρέξει στα πρώτα κεφάλαια της ενήλικης ζωής του. Το «Δέκα και Δέκα» του Σπύρου Κακατσάκη είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο, ένα βιβλίο μυστηρίου που καταπιάνεται με την ανθρώπινη φύση με κατανόηση αλλά και με κριτική ματιά. Με τον τίτλο του να θυμίζει διαρκώς το σταμάτημα του ρολογιού σε μια συμβολική ώρα, το μυθιστόρημα φτιάχνει μια ατμόσφαιρα διακριτικού σασπένς. Η καθημερινότητα του ήρωα ανατρέπεται από μια φράση που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη – αλλά σιγά σιγά μετατρέπεται σε εμμονή, σαν ένα ξυπνητήρι της μνήμης, σαν σε καθρέφτη που τον καλεί να κοιτάξει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Η γραφή του Κακατσάκη είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή. Χτίζει τις σκηνές του αργά και προσεκτικά. Με την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει...
0

BOOK REVIEW: ΝΩΕ του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΤΖΗΜΩΥΣΙΑΔΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΙΧΛΗ

Αναρτήθηκε από την

 

(Της Κατερίνας Τσαμπά) 

"Ο χρόνος εδώ είναι διαφορετικός. Εδώ δεν υπάρχουν ημερομηνίες, λεπτοδείκτες, χρονόμετρα και ξυπνητήρια, ο χρόνος ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, σαν τα καρδιογραφήματα του θανάτου..."

Ένα βιβλίο 74 σελίδων που σε συγκλονίζει. Ο άνθρωπος είναι ο τελικός υπεύθυνος, και ίσως το μεγαλύτερο κακό αυτού του κόσμου.

Τεράστιες ποσότητες νερού κατακλύζουν την ξηρά και ολόκληρες πολιτείες καταποντίζονται. Ο ήρωας έχει προνοήσει και έχει φτιάξει μια βάρκα. Σαν άλλος Νώε -μονος- λάμνει ανάμεσα σε αντικείμενα που επιπλέουν καθώς και άψυχα κορμιά, ανθρώπινα μέλη, και αναζητά τη σωτηρία. Όσο αντέχει κωπηλατεί. Και περνούν οι μέρες και χάνεται ο Βορράς κι ο Νότος, η Δύση κι η Ανατολή. Όπου κι αν στρέψει τη ματιά του είναι το ίδιο.

Κάποια στιγμή βρίσκεται σε ένα νησί όπου όμως τελειώνουν τα σπίρτα, δεν έχει δυνατότητα να ανάψει φωτιά να αφαλατώσει το θαλασσινό νερό και μένει από αυτό, γιατί το θαλασσινό νερό περισσότερη δίψα προκαλεί.

Σε όλο το βιβλίο, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο ο ήρωας, μάχεται με τα υπαρξιακά του αλλά και φιλοσοφεί συχνά για το ανθρώπινο είδος. Τα μεγαλύτερα δεινά τα προκαλεί αυτός και η φύση εκδικείται πια.

Λέει κάπου ότι το συναίσθημα είναι ο χειρότερος σύμβουλος της επιβίωσης. Αυτή η φράση με τάραξε γιατί ναι, μπροστά στη δική σου επιβίωση μπορεί να γίνεις το χείριστο είδος ζώου. Ο ήρωας βρίσκεται μπροστά σε μια μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά που προσπαθούν να επιπλεύσουν, να επιβιώσουν κι αυτοί όπως αυτός. Τι να κάνει; Νωρίτερα είδε άλλους που σπρώχνανε ανθρώπους κλοτσόντας τους πίσω στο νερό να πνιγούν. Προσπαθούσαν απλώς να πάρουν μια θέση κι εκείνοι στην κεραία απ’ όπου κρεμόντουσαν άλλοι.

Διάχυτος ο φόβος, η απελπισία, η ανάγκη για επιβίωση. Παραίτηση και ξανά ελπίδα και ξανά παραίτηση.

Το βιβλίο είναι μια αναζήτηση στο μέσα μας. Ίσως αυτή η ολοκληρωτική καταστροφή που περιγράφει στο βιβλίο ο συγγραφέας να απέχει ακόμη, αλλά όλα τα άλλα τα ζούμε ήδη.

Γραφή υπέροχη. Ήρεμη αλλά με μια αντάρα να επικρατεί ανάμεσα στις λέξεις η ένταση ήταν εκεί. Πανταχού παρούσα.

Θαύμασα τον συγγραφέα και θα αναζητήσω και τα άλλα του βιβλία.

Κάθε βιβλίο επιτελεί και ρόλο αφυπνιστή, δε συμφωνείτε; Αυτό το βιβλίο το καταφέρνει αριστουργηματικά.

Αναζητήστε το εδώ και καλές αναγνώσεις.


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...