Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

BOOK REVIEW: ΝΩΕ του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΤΖΗΜΩΥΣΙΑΔΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΙΧΛΗ

Αναρτήθηκε από την

 

(Της Κατερίνας Τσαμπά) 

"Ο χρόνος εδώ είναι διαφορετικός. Εδώ δεν υπάρχουν ημερομηνίες, λεπτοδείκτες, χρονόμετρα και ξυπνητήρια, ο χρόνος ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, σαν τα καρδιογραφήματα του θανάτου..."

Ένα βιβλίο 74 σελίδων που σε συγκλονίζει. Ο άνθρωπος είναι ο τελικός υπεύθυνος, και ίσως το μεγαλύτερο κακό αυτού του κόσμου.

Τεράστιες ποσότητες νερού κατακλύζουν την ξηρά και ολόκληρες πολιτείες καταποντίζονται. Ο ήρωας έχει προνοήσει και έχει φτιάξει μια βάρκα. Σαν άλλος Νώε -μονος- λάμνει ανάμεσα σε αντικείμενα που επιπλέουν καθώς και άψυχα κορμιά, ανθρώπινα μέλη, και αναζητά τη σωτηρία. Όσο αντέχει κωπηλατεί. Και περνούν οι μέρες και χάνεται ο Βορράς κι ο Νότος, η Δύση κι η Ανατολή. Όπου κι αν στρέψει τη ματιά του είναι το ίδιο.

Κάποια στιγμή βρίσκεται σε ένα νησί όπου όμως τελειώνουν τα σπίρτα, δεν έχει δυνατότητα να ανάψει φωτιά να αφαλατώσει το θαλασσινό νερό και μένει από αυτό, γιατί το θαλασσινό νερό περισσότερη δίψα προκαλεί.

Σε όλο το βιβλίο, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο ο ήρωας, μάχεται με τα υπαρξιακά του αλλά και φιλοσοφεί συχνά για το ανθρώπινο είδος. Τα μεγαλύτερα δεινά τα προκαλεί αυτός και η φύση εκδικείται πια.

Λέει κάπου ότι το συναίσθημα είναι ο χειρότερος σύμβουλος της επιβίωσης. Αυτή η φράση με τάραξε γιατί ναι, μπροστά στη δική σου επιβίωση μπορεί να γίνεις το χείριστο είδος ζώου. Ο ήρωας βρίσκεται μπροστά σε μια μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά που προσπαθούν να επιπλεύσουν, να επιβιώσουν κι αυτοί όπως αυτός. Τι να κάνει; Νωρίτερα είδε άλλους που σπρώχνανε ανθρώπους κλοτσόντας τους πίσω στο νερό να πνιγούν. Προσπαθούσαν απλώς να πάρουν μια θέση κι εκείνοι στην κεραία απ’ όπου κρεμόντουσαν άλλοι.

Διάχυτος ο φόβος, η απελπισία, η ανάγκη για επιβίωση. Παραίτηση και ξανά ελπίδα και ξανά παραίτηση.

Το βιβλίο είναι μια αναζήτηση στο μέσα μας. Ίσως αυτή η ολοκληρωτική καταστροφή που περιγράφει στο βιβλίο ο συγγραφέας να απέχει ακόμη, αλλά όλα τα άλλα τα ζούμε ήδη.

Γραφή υπέροχη. Ήρεμη αλλά με μια αντάρα να επικρατεί ανάμεσα στις λέξεις η ένταση ήταν εκεί. Πανταχού παρούσα.

Θαύμασα τον συγγραφέα και θα αναζητήσω και τα άλλα του βιβλία.

Κάθε βιβλίο επιτελεί και ρόλο αφυπνιστή, δε συμφωνείτε; Αυτό το βιβλίο το καταφέρνει αριστουργηματικά.

Αναζητήστε το εδώ και καλές αναγνώσεις.


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...