Book Review: ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΨΥΧΟΡΡΑΓΙΑ του ΑΡΗ ΠΑΧΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ

   (Της Κατερίνας Τσαμπά ) Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο έργο του συγγραφέα αλλά το πρώτο για μένα. Τον γνώρισα μέσα από αυτή τη συλλογή διηγημάτων και μόνο θετικές εντυπώσεις θα σας μεταφέρω. Η πένα του αιχμηρή, σκληρή ενίοτε αλλά και απαλή εκεί που ήθελε να αποδώσει πιο τρυφεράδα στους ήρωές του. Είτε η οπτική γωνία είναι γυναίκας είτε άντρα, είτε πρωτοπρόσωπη γραφή είτε τριτοπρόσωπη οι ιστορίες του έχουν βάθος, προκαλούν συναισθήματα, συγκινούν, σε κάνουν να θυμηθείς και ενίοτε να συνδεθείς. Λυπηρές ιστορίες, δύσκολες, βγάζουν πόνο. Είναι κυρίως για εσωτερική αναζήτηση, για να στρέψεις το βλέμμα μέσα σου, να προβληματιστείς, να σκεφτείς τι μπορείς να κάνεις αλλιώς, πώς να συνεχίσεις, τι να κάνεις για τον συνάνθρωπό σου. Είναι μια βουτιά στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων που κακοποιούνται, που ζουν μια απώλεια, που αγαπιούνται, που δεν ζουν με τον τρόπο που θα ήθελαν, που απελπίζονται, που αυτοκαταστρέφονται. Θεωρώ πως ο συγγραφέας έχει πολλά ακόμα να μας δώσει και...

BOOK REVIEW: ΝΩΕ του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΤΖΗΜΩΥΣΙΑΔΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΙΧΛΗ

 

(Της Κατερίνας Τσαμπά

"Ο χρόνος εδώ είναι διαφορετικός. Εδώ δεν υπάρχουν ημερομηνίες, λεπτοδείκτες, χρονόμετρα και ξυπνητήρια, ο χρόνος ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, σαν τα καρδιογραφήματα του θανάτου..."

Ένα βιβλίο 74 σελίδων που σε συγκλονίζει. Ο άνθρωπος είναι ο τελικός υπεύθυνος, και ίσως το μεγαλύτερο κακό αυτού του κόσμου.

Τεράστιες ποσότητες νερού κατακλύζουν την ξηρά και ολόκληρες πολιτείες καταποντίζονται. Ο ήρωας έχει προνοήσει και έχει φτιάξει μια βάρκα. Σαν άλλος Νώε -μονος- λάμνει ανάμεσα σε αντικείμενα που επιπλέουν καθώς και άψυχα κορμιά, ανθρώπινα μέλη, και αναζητά τη σωτηρία. Όσο αντέχει κωπηλατεί. Και περνούν οι μέρες και χάνεται ο Βορράς κι ο Νότος, η Δύση κι η Ανατολή. Όπου κι αν στρέψει τη ματιά του είναι το ίδιο.

Κάποια στιγμή βρίσκεται σε ένα νησί όπου όμως τελειώνουν τα σπίρτα, δεν έχει δυνατότητα να ανάψει φωτιά να αφαλατώσει το θαλασσινό νερό και μένει από αυτό, γιατί το θαλασσινό νερό περισσότερη δίψα προκαλεί.

Σε όλο το βιβλίο, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο ο ήρωας, μάχεται με τα υπαρξιακά του αλλά και φιλοσοφεί συχνά για το ανθρώπινο είδος. Τα μεγαλύτερα δεινά τα προκαλεί αυτός και η φύση εκδικείται πια.

Λέει κάπου ότι το συναίσθημα είναι ο χειρότερος σύμβουλος της επιβίωσης. Αυτή η φράση με τάραξε γιατί ναι, μπροστά στη δική σου επιβίωση μπορεί να γίνεις το χείριστο είδος ζώου. Ο ήρωας βρίσκεται μπροστά σε μια μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά που προσπαθούν να επιπλεύσουν, να επιβιώσουν κι αυτοί όπως αυτός. Τι να κάνει; Νωρίτερα είδε άλλους που σπρώχνανε ανθρώπους κλοτσόντας τους πίσω στο νερό να πνιγούν. Προσπαθούσαν απλώς να πάρουν μια θέση κι εκείνοι στην κεραία απ’ όπου κρεμόντουσαν άλλοι.

Διάχυτος ο φόβος, η απελπισία, η ανάγκη για επιβίωση. Παραίτηση και ξανά ελπίδα και ξανά παραίτηση.

Το βιβλίο είναι μια αναζήτηση στο μέσα μας. Ίσως αυτή η ολοκληρωτική καταστροφή που περιγράφει στο βιβλίο ο συγγραφέας να απέχει ακόμη, αλλά όλα τα άλλα τα ζούμε ήδη.

Γραφή υπέροχη. Ήρεμη αλλά με μια αντάρα να επικρατεί ανάμεσα στις λέξεις η ένταση ήταν εκεί. Πανταχού παρούσα.

Θαύμασα τον συγγραφέα και θα αναζητήσω και τα άλλα του βιβλία.

Κάθε βιβλίο επιτελεί και ρόλο αφυπνιστή, δε συμφωνείτε; Αυτό το βιβλίο το καταφέρνει αριστουργηματικά.

Αναζητήστε το εδώ και καλές αναγνώσεις.


Σχόλια