Είμαστε στη
δεκαετία ’90 και στη Μεθώνη που γνωρίζω πρώτη φορά μέσα από τις περιγραφές της Βάσως
τις οποίες λάτρεψα. Σε κάθε περιγραφή της ένιωθα πως ήμουν κι εγώ εκεί. Γνωρίζουμε
μια οικογένεια στην οποία οι γονείς είναι πολύ προστατευτικοί με την κόρη τους η
οποία ήρθε στη ζωή τους μετά από πολλές απογοητεύσεις. Αγαπημένο ζευγάρι που
παντρεύτηκε από έρωτα και δεμένη οικογένεια. Η συγγραφέας πολύ γρήγορα μας
εισάγει στο μυστήριο που πλανάται γύρω από ένα μυστικό των γονέων και μας
αποκαλύπτει προς το τέλος. Γνωρίζουμε στο μεταξύ πολύ καλά την Αγγελική που
θέλει να σπουδάσει νομική αλλά οι γονείς της αρνούνται. Η Αγγελική όμως έχει
όνειρα, επιμένει και κοντράρεται με τον πατέρα της έντονα∙ παρεμπιπτόντως του έχει μεγάλη αδυναμία. Με πολύ αγώνα
δέχονται να δώσει εξετάσεις αλλά πιθανολογώ ότι δε θα την άφηναν να σπουδάσει αν
περνούσε…
Στο μεταξύ
γνωρίζουμε την πολύ καλή φίλη της Αγγελικής τη Μαρία. Αυτήν την κοπέλα την αγάπησα.
Είναι δίκαιη, τίμια, κυνηγάει τα όνειρά της και τα πραγματοποιεί. Είναι
ντόμπρα, ειλικρινής και όταν χρειάζεται να πάρει θέση το κάνει με ωραίο τρόπο.
Είναι η φίλη που όλοι θα θέλαμε στη ζωή μας.
Είναι ωραία
στημένοι όλοι οι χαρακτήρες. Βγαίνουν από το χαρτί και παίρνουν σάρκα και οστά
μπροστά σου καθώς διαβάζεις.
Παράλληλα με
όλα αυτά παρακολουθούμε την Αγγελική να βλέπει μια φορά έναν άντρα ο οποίος με
έναν μαγικό, κατ’ εμέ, τρόπο κοιτάζονται στιγμιαία και μόλις στρέφει το κεφάλι
της αυτός εξαφανίζεται. Αυτό γίνεται 1-2 φορές ακόμη ώσπου τον βλέπει στον χορό
του σχολείου και συναντιούνται. Μιλάνε κι αμέσως εκείνος εκδηλώνεται ανοιχτά:
τη θέλει, του αρέσει και της το δείχνει ξεκάθαρα.
Και μετά
εξαφανίζεται!
Αυτή τον
σκέφτεται και καθώς τα δέκατα όγδοα γενέθλιά της πλησιάζουν αντί να είναι
χαρούμενη είναι λυπημένη.
Την ημέρα
των γενεθλίων της στο καθιερωμένο πάρτι που της ετοίμασε η μητέρα της Αγγελικής
παίρνει μια άλλη ρότα και σταματά.
Λίγο
παρακάτω στο βιβλίο τη βλέπουμε 16 χρόνια μετά. Αλλαγμένη!
Πολλά τα
θέματα που ασχολείται η συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο. Εγώ θα σταθώ στον έρωτα
μόνο. Ο Ουγκώ τον περιέγραψε σαν τον πυρετό της λογικής. Είναι αυτός που σε
οδηγεί να βιώσεις το συναίσθημα με ένταση και πάθος απελευθερώνοντάς σε μιας
και η λογική δεν είναι παρούσα. Ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι εκεί που
πρέπει να είσαι, εκεί που οφείλεις στον εαυτό σου να είσαι. Σαν όλα μέχρι τότε
να γίνανε ακριβώς γι’ αυτόν, γι’ αυτό το συναίσθημα.
Κι ο έρωτας
του Χριστόφορου και της Αγγελικής φαντάζει ιδανικός και ίσως είναι. Πάντως
είναι από εκείνους που χαράζουν με ανεξίτηλο μελάνι την καρδιά των ερωτευμένων.
Το μυστήριο
που πλανάται σε όλο το βιβλίο με έκανε να έχω αγωνία να φτάσω στο τέλος, όπου
κυριολεκτικά στην τελευταία παράγραφο ήρθε η ανατροπή. Σε ένα βιβλίο που πίστευα
ότι δε θα έχει ανατροπές, η συγγραφέας με εξέπληξε ευχάριστα κάνοντάς με να ανυπομονώ
για το επόμενο βιβλίο της.
Καλή
ανάγνωση.
Το βιβλίο
μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...