(Της Γιώτας Βασιλείου)Ό,τι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας...
«Τις Δευτέρες σου παίρνει πάντα περισσότερη ώρα για να μπεις στο Κλουμπ δε Κάμπο Λα Μαραβιγιόσα»*, εκεί όπου η οικιακή βοηθός, Γκλάντις Βαρέλα, ανακαλύπτει το πτώμα του Πέδρο Τσασαρέτα, ενός άνδρα με σκοτεινό παρελθόν και πολλές φήμες να τον ακολουθούν γύρω από το θάνατο της συζύγου του. Η Γκλάντις, σοκαρισμένη, βρίσκει το κουράγιο να ειδοποιήσει τις αρχές. Έτσι ξετυλίγεται μια έρευνα που θα αποκαλύψει τα πιο “βρώμικα” μυστικά των κατοίκων της πολυτελούς κοινότητας.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η –υ-πέ-ρο-χη– Νούριτ Ίσκαρ, άλλοτε διάσημη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και νυν ghostwriter. Η Νούριτ, a.k.a. “Μαύρη Κυρία” της αργεντίνικης λογοτεχνίας, συνεργάζεται ανεπίσημα με τον βετεράνο δημοσιογράφο του αστυνομικού ρεπορτάζ Χάιμε Μπρένα, προκειμένου να βγάλουν άκρη για το θάνατο του Τσασαρέτα.
Καθώς το μυστήριο βαθαίνει και τα ερωτηματικά αυξάνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, οι χαρακτήρες ξετυλίγουν τις βαθιά κρυμμένες πτυχές της προσωπικότητάς τους. Η κοινωνική υποκρισία, η τάση για έλεγχο του “φαίνεσθαι” και οι διαπροσωπικές σχέσεις και εντάσεις έρχονται στο φως. Η Claudia Piñeiro για μιαν ακόμα φορά χρησιμοποιεί την αστυνομική πλοκή για να σκιαγραφήσει τις κοινωνικές ανισότητες και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Και η άτιμη το κάνει εξαιρετικά!
Αυτό που με συνεπήρε στο βιβλίο δεν ήταν μόνο η πλοκή του, αλλά η αίσθηση ότι παρακολουθώ την αποκάλυψη μιας ολόκληρης κοινωνίας, κομμάτι-κομμάτι. Υπήρχαν στιγμές που ένιωσα ότι οι διάλογοι “χτυπούσαν” στο στομάχι σαν γροθιά, με την ωμή ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει την Piñeiro.
Το “Μπέτι Μπου” είναι ένα αριστοτεχνικό μείγμα αστυνομικού μυθιστορήματος και κοινωνικής κριτικής. Είναι ιδανικό για αναγνώστες που απολαμβάνουν πολυεπίπεδες αφηγήσεις με ισχυρούς, μεστούς χαρακτήρες. Η Νούριτ Ίσκαρ για παράδειγμα είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια. Η ευφυΐα της, οι ανασφάλειές της, και το γεγονός ότι κουβαλά την αποτυχία του τελευταίου της μυθιστορήματος την καθιστούν βαθιά ανθρώπινη και συναρπαστική. Νομίζω η Νουρίτ και η Ινές από το “Δική σου για πάντα” θα είναι οι παντοτινές αγαπημένες μου από τη συγκεκριμένη συγγραφέα.
Να πω όμως και για τον Χάιμε Μπρένα, τον δημοσιογράφο με το τσαλακωμένο ηθικό, που –όσο κι αν αγάπησα τη Νουρίτ– δε μπορώ να μην παραδεχτώ πως σε σημεία κλέβει την παράσταση. Η πικρία του για το επάγγελμα του και οι ειρωνικές του παρατηρήσεις για την κοινωνία γύρω του, με έκαναν να χαμογελάσω πικρά κάποιες στιγμές, θυμούμενη τα χρόνια που εργαζόμουν κι εγώ στον χώρο αυτό.
Η κυρία Piñeiro ενσωματώνει εύστοχα θέματα όπως η κοινωνική ανισότητα, η υποκρισία της ανώτερης τάξης και ο ρόλος των Μ.Μ.Ε.. Το Κλουμπ δε Κάμπο είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, με τους πλούσιους κατοίκους του να ζουν απομονωμένοι από την πραγματικότητα, μέσα στη δική τους εύθραυστη κι επίπλαστη “φούσκα”. Και μιας και ανέφερα πριν το “Δική σου για πάντα”, στο οποίο η συγγραφέας ανατέμνει την ψυχολογία μιας γυναίκας σε κρίση, στο “Μπέτι Μπου” βάζει στο μικροσκόπιο και αποκαλύπτει τις λεπτομέρειες μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Αντίστοιχα, η γλώσσα και το ύφος που επιλέγει η συγγραφέας είναι απόλυτα ταιριαστά και δένουν με την ιστορία που πραγματεύεται. Η γραφή είναι κοφτερή, γεμάτη υπονοούμενα και λεπτομέρειες που κάνουν τον αναγνώστη να θέλει να ξεψαχνίσει κάθε παράγραφο. Το χιούμορ είναι σαρδόνιο, οι διάλογοι εξαιρετικοί, και το κοινωνικό σχόλιο διάχυτο αλλά όχι καταπιεστικό. Ίσως το φινάλε του να μην ικανοποιήσει όσους περιμένουν έναν επίλογο που κλείνει κάθε “πληγή” και δίνει απάντηση σε κάθε ερώτημα. Εδώ η συγγραφέας επιλέγει να αφήσει κάποια ερωτήματα ανοιχτά, δίνοντας προτεραιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και στα συναισθηματικά απόνερα. Προσωπικά το λάτρεψα το τέλος του βιβλίου. Θεωρώ ότι ήταν αυτό που άρμοζε.
Η Claudia Piñeiro αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι μια από τις πιο συναρπαστικές φωνές της σύγχρονης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Δε γράφει το τυπικό whodunit αλλά χρησιμοποιεί την αστυνομική πλοκή για να ασκήσει κοινωνική κριτική. Το “Μπέτι Μπου” δεν είναι απλώς μια ιστορία για έναν φόνο· είναι μια αντανάκλαση της ευρύτερης διαφθοράς και ανισότητας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία. Κι επειδή είμαι σίγουρη πως περιμένατε να σας γράψω σχετικά με τον τίτλο του βιβλίου που παραπέμπει στο συμπαθέστατο καρτούν (Betty Boop), το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως είναι μεταφορικός και ειρωνικός. Τα υπόλοιπα να τα ανακαλύψετε μόνοι σας!
Βρείτε το εδώ και απολαύστε την απόλυτη noir λογοτεχνία!
* Με αυτή τη φράση ξεκινάει το βιβλίο.
Σημείωση: Η φωτό με το καρτούν είναι προϊόν Α.Ι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...