Αγαπώ τα βιβλία αυτοβελτίωσης και πιστεύω ότι όλα έχουν να
προσφέρουν κάτι. Μικρό μεγάλο δεν το μετράω γιατί έστω και μία πρόταση να
είναι, για μένα λογίζεται σαν θησαυρός. Ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που τα αναζητώ
συχνά.
Το βιβλίο της Έφης Κονταξή «Δεν φταις εσύ» έχει πολλά να σου
προσφέρει.
Αρχικά, πραγματεύεται ένα θέμα για το οποίο δεν έτυχε μέχρι
τώρα να διαβάσω κάτι σχετικό. Στη συνέχεια, η Έφη είναι εγγύηση. Πριν το
αποκτήσω ήξερα τη γραφή της και τη δουλειά της μιας και είναι σύμβουλος ψυχικής
υγείας.
Ας ξεκινήσω να γράψω όμως κάποια πράγματα για το βιβλίο.
Μπορεί να έχουμε μεγαλώσει σε μια οικογένεια η οποία μας
φέρθηκε με αγάπη, όμως μπορεί να μην ήταν αυτό που περιμέναμε ή μπορεί να μην
πήραμε αγάπη και φροντίδα. Αυτά μπορεί να μας δημιουργήσουν κάποια κενά τρόπον
τινά. Ελλείψεις, πληγές, παράπονα.
Τα βιώματά μας μπορεί να πηγάζουν από βιώματα συγγενών μέχρι
και πολλές γενιές πίσω. Το γνωρίζατε αυτό; Όποτε το σκέφτομαι, μου είναι κάπως
τρομακτικό. Οπότε δηλαδή μπορεί να είναι ως έναν βαθμό δικαιολογημένες οι ενέργειες των φροντιστών μας.
Στο βιβλίο «Δεν φταις εσύ» η Έφη μας δείχνει με πολύ απλό
και κατανοητό τρόπο ότι σίγουρα δεν φταίμε εμείς για ό,τι ζήσαμε, δεν
χρειάζεται να νιώθουμε ενοχή γι’ αυτά καθώς επίσης ότι η ενοχή δεν είναι ένα
συναίσθημα που χρειάζεται να αποφεύγουμε.
Το τελευταίο, ακόμα και τώρα που το γράφω, συνεχίζει να με
ξαφνιάζει. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ότι η ενοχή είναι ένα ακόμα συναίσθημα κι
ως τέτοιο είναι αποδεκτό. Αρκεί όμως πρώτα να δουλέψουμε κάποια άλλα πράγματα.
Για παράδειγμα τη συνείδηση. Είναι δική μας ή την έχουμε
υιοθετήσει από τους σημαντικούς άλλους;
Εδώ η Έφη τα εξηγεί πολύ ωραία. Διάβασα πράγματα που δεν
είχα σκεφτεί μέχρι τώρα, όχι τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε πάντα
επιλογές, είναι κάτι που ξεκαθαρίζει η Έφη και ναι, ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Μας μιλάει για την ατομική συνείδηση κι ότι φυσικά είναι
διαφορετική από τη συλλογική.
Μας μαθαίνει τα είδη της ενοχής και τι ακριβώς είναι. Μας ξεκαθαρίζει με κάθε λεπτομέρεια πότε αυτή
γίνεται τοξική. Τη διαχωρίζει από την υγιή και ξεκαθαρίζοντας και τις δυο αυτές
αντιλαμβανόμαστε ότι την τοξική ενοχή δεν τη χρειαζόμαστε. Πρώτα πρέπει να τη
γνωρίσουμε και στη συνέχεια να δούμε πώς μπορούμε να βγούμε από αυτήν. Γιατί
μπορούμε και γι’ αυτό να είστε απόλυτα σίγουροι.
Η Έφη στο βιβλίο της μας μαθαίνει βήμα βήμα να βρούμε την
προσωπική μας ευθύνη και να ορίσουμε τα πλαίσιά της, να ανακαλύψουμε τις δικές
μας αξίες, να μάθουμε την αποδοχή, να συγχωρέσουμε και εν τέλει να απελευθερωθούμε.
Γιατί, όπως γράφει η ίδια, ο δρόμος προς την ηρεμία περνά
από μέσα μας. Όλα τα μπορούμε, ναι, εμείς! Όλα είναι μέσα μας κι αυτό είναι το
αδιαπραγμάτευτο που μας δηλώνει η Έφη.
Το βιβλίο έχει βρει μια περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Σας το προτείνω εδώ και καλές αναγνώσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...