Book Review: ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΝΤΑ του ΝΙΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ

Αναρτήθηκε από την
  (Της  Κατερίνας Τσαμπά )  Ένα βιβλίο σε δευτεροπρόσωπη αφήγηση και ενεστώτα χρόνο είναι σχεδόν πάντα ένα δυνατό ανάγνωσμα. Τα δυο αυτά στοιχεία προσδίδουν μια ένταση στην ιστορία, έναν ρυθμό στην ανάγνωση και συναισθήματα που βιώνονται εξίσου με ένταση. Στην ιστορία του κ. Ιατρού είναι ένας πατέρας που αναζητά τον εξαφανισμένο του γιο και του απευθύνει όσα σκέφτεται. Τον βλέπουμε πρώτα να τον ψάχνει και μετά να ζει. Μοιάζει να νιώθει τώρα περισσότερα συναισθήματα από τότε που τον ζούσε και τον μεγάλωνε. Μια συμβατική σχέση με τη γυναίκα του η οποία κατέληξε άδοξα. Ο πατέρας αναπολεί το παρελθόν και αναρωτιέται αν όσα έκανε τα έκανε σωστά, αν και μοιάζει σίγουρος πως όχι. Τον ακούμε να δικαιολογεί τον γιο του που θέλησε να εξαφανιστεί χωρίς να δώσει κάποιο στοιχείο, να δικαιολογεί τη γυναίκα του που τον εγκατέλειψε. Το σπίτι του είναι κατ’ ουσίαν μια πολυθρόνα που την έχει βάλει στη μέση του δωματίου εκείνου και ενώ τα υπόλοιπα τα μετακινεί, αυτή την αφήνει εκεί, ακούνητ...
0

BOOK REVIEW: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: ΑΠΟ ΤΑ 8 ΕΩΣ ΤΑ 18, της ΑΛΕΚΑΣ ΜΠΑΦΑΤΑΚΗ-ΠΑΠΑΪΩΑΚΕΙΜ, από ΕΚΔΟΣΕΙΣ KAPPA BOOKS

Αναρτήθηκε από την


(Της Κατερίνας Τσαμπά) 

Πώς μπορεί κάποιος όταν έχει ζήσει σημαντικά −αν όχι τα σημαντικότερα− χρόνια της ζωής του σε κακοποιητικό περιβάλλον, να ξεφύγει από τον πόνο, τις πληγές και τον θυμό που ίσως νιώθει; Πώς να βρει τη δύναμη για να θεραπεύσει το τραύμα του; Ένας τρόπος είναι κάνοντας δουλειά με τον εαυτό του και στη συνέχεια βοηθώντας άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Αυτό έκανε και η κ. Μπαφατάκη της οποίας η ζωή είναι αποτυπωμένη σε αυτό το βιβλίο. Δυνατό, σκληρό βιβλίο που όμως σου αφήνει και μια νότα αισιοδοξίας. Ότι ο άνθρωπος όλα τα μπορεί.

Η κ. Μπαφατάκη φοίτησε στη σχολή κοινωνικών λειτουργών. Για πενήντα ολόκληρα χρόνια στήριξε πολλούς ανθρώπους μέσα από τη θέση της Υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας, στον Εθνικό οργανισμό πρόνοιας και εθελοντικά στην Αντλεριανή εταρεία και μέσα από ψυχοθεραπευτικές ομάδες που συντόνιζε.

Το βιβλίο αφορά τη ζωή της στα προεφηβικά και εφηβικά μέχρι την ενηλικίωσή της χρόνια στην Παιδόπολη Καβάλας όπου πήγε οκτώ χρονών και έμεινε μέχρι τα δεκαοκτώ της. Στην ηλικία των πέντε μέχρι τα οκτώ ήταν μαζί με τη μητέρα της σε άλλη Παιδόπολη την «Αγία Ειρήνη».

Οι ομιλίες, τα βλέμματα ήταν όλα σαν μαχαιριές ώρες ώρες. Τρυφερότητα δεν υπήρχε, τα συναισθήματα θάβονταν, όταν στενοχωριόντουσαν δεν κλαίγανε, απαγορευόταν. Έφτασε να τρομάζει κάθε φορά που άκουγε το όνομά της.

Είχε την ταμπέλα της ορφανής επειδή ζούσε εκεί. Ο πατέρας της είχε σκοτωθεί δύο μήνες πριν γεννηθεί και η μητέρα της δεν μπορούσε να τη ζήσει. Εννέα μηνών την άφησε στο ορφανοτροφείο της Θεσσαλονίκης Άγιος Στυλιανός για να μην πεθάνει από την πείνα∙ το γάλα της είχε κοπεί απότομα από το νέο του θανάτου του συζύγου της.

Όταν έγινε δεκαοκτώ μηνών την πήρε από εκεί γιατί υπήρξαν πολλά κρούσματα δυσεντερίας.

Γενικώς, η ζωή της δεν ήταν εύκολη. Ήταν ένας αγώνας επιβίωσης σωματικής και εν τέλει ψυχικής. Και τα κατάφερε.

Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση. Πώς από τις στάχτες μπορεί να αναγεννηθεί κανείς.

Αναζητήστε το εδώ και καλές αναγνώσεις

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...