Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

BOOK REVIEW: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: ΑΠΟ ΤΑ 8 ΕΩΣ ΤΑ 18, της ΑΛΕΚΑΣ ΜΠΑΦΑΤΑΚΗ-ΠΑΠΑΪΩΑΚΕΙΜ, από ΕΚΔΟΣΕΙΣ KAPPA BOOKS

Αναρτήθηκε από την


(Της Κατερίνας Τσαμπά) 

Πώς μπορεί κάποιος όταν έχει ζήσει σημαντικά −αν όχι τα σημαντικότερα− χρόνια της ζωής του σε κακοποιητικό περιβάλλον, να ξεφύγει από τον πόνο, τις πληγές και τον θυμό που ίσως νιώθει; Πώς να βρει τη δύναμη για να θεραπεύσει το τραύμα του; Ένας τρόπος είναι κάνοντας δουλειά με τον εαυτό του και στη συνέχεια βοηθώντας άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Αυτό έκανε και η κ. Μπαφατάκη της οποίας η ζωή είναι αποτυπωμένη σε αυτό το βιβλίο. Δυνατό, σκληρό βιβλίο που όμως σου αφήνει και μια νότα αισιοδοξίας. Ότι ο άνθρωπος όλα τα μπορεί.

Η κ. Μπαφατάκη φοίτησε στη σχολή κοινωνικών λειτουργών. Για πενήντα ολόκληρα χρόνια στήριξε πολλούς ανθρώπους μέσα από τη θέση της Υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας, στον Εθνικό οργανισμό πρόνοιας και εθελοντικά στην Αντλεριανή εταρεία και μέσα από ψυχοθεραπευτικές ομάδες που συντόνιζε.

Το βιβλίο αφορά τη ζωή της στα προεφηβικά και εφηβικά μέχρι την ενηλικίωσή της χρόνια στην Παιδόπολη Καβάλας όπου πήγε οκτώ χρονών και έμεινε μέχρι τα δεκαοκτώ της. Στην ηλικία των πέντε μέχρι τα οκτώ ήταν μαζί με τη μητέρα της σε άλλη Παιδόπολη την «Αγία Ειρήνη».

Οι ομιλίες, τα βλέμματα ήταν όλα σαν μαχαιριές ώρες ώρες. Τρυφερότητα δεν υπήρχε, τα συναισθήματα θάβονταν, όταν στενοχωριόντουσαν δεν κλαίγανε, απαγορευόταν. Έφτασε να τρομάζει κάθε φορά που άκουγε το όνομά της.

Είχε την ταμπέλα της ορφανής επειδή ζούσε εκεί. Ο πατέρας της είχε σκοτωθεί δύο μήνες πριν γεννηθεί και η μητέρα της δεν μπορούσε να τη ζήσει. Εννέα μηνών την άφησε στο ορφανοτροφείο της Θεσσαλονίκης Άγιος Στυλιανός για να μην πεθάνει από την πείνα∙ το γάλα της είχε κοπεί απότομα από το νέο του θανάτου του συζύγου της.

Όταν έγινε δεκαοκτώ μηνών την πήρε από εκεί γιατί υπήρξαν πολλά κρούσματα δυσεντερίας.

Γενικώς, η ζωή της δεν ήταν εύκολη. Ήταν ένας αγώνας επιβίωσης σωματικής και εν τέλει ψυχικής. Και τα κατάφερε.

Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση. Πώς από τις στάχτες μπορεί να αναγεννηθεί κανείς.

Αναζητήστε το εδώ και καλές αναγνώσεις

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...