(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Τι συγκλονιστικό βιβλίο! Τι υπέροχη γραφή, πόσο το λάτρεψα,
κι ας μου έφερε δάκρυα ποτάμια στα μάτια.
Πόση αγάπη μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί; Δεν αναφέρομαι
στην ερωτική, όχι μόνο δηλαδή που έχει και από δαύτην που όμως είναι εκείνη η
βαθιά και άδολη. Αναφέρομαι στην αγάπη για τον άνθρωπο κυρίως. Αυτήν που
συναντάμε σπανίως, αν όχι ποτέ…
Η αγάπη εκείνη που τους θωρακίζει αρχικά για να κρύψουνε τον
φόβο τους και μετά για να τον νικήσουν.
Η Ευτυχία που μπήκε υγιής για να βρει τον Γιώργη της, ο
Επαμεινώνδας που τον βάλανε χωρίς να νοσεί, η Κατίνα, η Μαρουδιώ η πονεμένη,
αλλά και ο Καπνουλάς ο τρισκατάρατος. Η καταραμένη πολιτεία όπου μαζεύονταν οι
λεπροί, οι λωβοί. Χριστέ μου, τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι. Μιάσματα τους
θεωρούσαν και καθώς η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας δεν γνωρίζανε ότι
η ασθένεια Χάνσεν δεν ήταν κληρονομική, ότι στο λεπροκομείο αφήνανε και
ανθρώπους που δεν νοσούσαν. Όμως για τους έξω, όλοι τους εκεί μέσα ήταν μιάσματα.
Και εκεί γινόντουσαν και αίσχη, λέκιαζαν την αθωότητα,
λέρωναν τον θρήνο όπως εκπληκτικά αναφέρει η συγγραφέας. Μια μικρή κοινωνία κι
εκεί αλλά διαφορετική. Στιγματισμένη.
Οικογένειες χωριζόντουσαν από πριν αν νοσούσε κάποιο μέλος,
αλλά και μετά αν τύχαινε να μείνει έγκυος κάποια γυναίκα και το παιδί που
γεννιόταν δεν είχε την ασθένεια. Της το παίρνανε…
Μετά από λίγο καιρό οι καθρέφτες εξαφανίστηκαν. Δεν
κοιτούσαν τους εαυτούς τους πια κι όταν αντίκριζαν ο ένας τον άλλον είχαν μάθει
να μην βλέπουν τις πληγές, τα εξογκώματα, τα ανύπαρκτα βλέφαρα, τα πεσμένα
αυτιά.
Υπήρχε όμως και αγάπη εκεί μέσα, που ήταν αγνή. Και η
συγγραφέας την περιγράφει τόσο όμορφα. Παράλληλα όμως πόσος πόνος. Πόνος
σωματικός από την αρρώστια, αλλά και πόνος για τις απώλειες που συχνά βιώνανε.
Πόνος για την αδικία που δεν προλάβανε να ζήσουν όσα ονειρευόντουσαν.
Και στο σήμερα να κόπτονται για το οικόπεδο φιλέτο οι
πολιτικοί. Ευτυχώς όμως υπάρχει και η αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι το
γκρεμισμένο πια κτίριο αξίζει να γίνει ένα μνημείο. Και μπροστά στα πολιτικά
συμφέρονται μπορούν να γίνουν καταστροφές. Και πόσο μπορεί να μπλεχτούν οι ζωές
των ανθρώπων…
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχει προκατάληψη, αμάθεια,
φόβος… Και ακόμη και σήμερα οι μνήμες για κάποιους ανθρώπους δεν έχουν σβήσει.
Ούτε και το στίγμα…
Η συγγραφέας αναφέρει:
“Τόσο ξόδεμα λέξεων κι όμως δεν φτάνει να χωρέσει τον φόβο,
την αμάθεια, την προκατάληψη, την υποκρισία. Τόσες λέξεις. Κι όσο περισσότερο
οι άνθρωποι φοβούνται, τόσο ντύνουν τον φόβο τους με λόγια…”
Στο οπισθόφυλλο η κυρία Μαντόγλου αναφέρει ότι η Έλενα
Χουσνή δεν χαρίζεται σε κανέναν και θα συμφωνήσω τόσο πολύ. Το βιβλίο της αυτό
μιλάει για θέματα που δύσκολα καταπιάνεται κάποιος. Είναι δύσπεπτα, είναι
αδιανόητα μερικές φορές, είναι άσχημα. Κι όμως η Έλενα το κάνει με ευαισθησία
και με τη μοναδική γραφή της.
Διαβάστε το άμεσα. Το βρίσκετε εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...