(Της Γιώτας Βασιλείου)
Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Γιώτσα “Το ξεχωριστό παιδί”. Πάνω από ένας χρόνος που το έχω και με περιμένει αδιάβαστο στο κομοδίνο. Όταν το πήρα την ημέρα της παρουσίασής του, ήξερα ότι διαβάζοντάς το δεν θα περάσω καλά. Όταν το πήρα ήξερα επίσης πως ΕΠΡΕΠΕ να το διαβάσω πάση θυσία. Και το έκανα. Και δεν πέρασα καλά. Και έκλαψα. Και πόνεσε η ψυχή μου. Όχι γιατί αυτά που γράφει ο Γιώργος είναι λυπητερά –που κάποια είναι– αλλά γιατί εγώ ως άνθρωπος, ένιωσα ανεπαρκής. Θα εξηγήσω παρακάτω γιατί.
Το μυθιστόρημα του Γιώργου Γιώτσα, "Το ξεχωριστό παιδί", αποτελεί ένα πολυδιάστατο έργο που συνδυάζει κοινωνικά ζητήματα με τη μυθοπλασία. Ο συγγραφέας, εμπνευσμένος από προσωπικά βιώματα ως πατέρας ενός μη λειτουργικού αυτιστικού παιδιού, καταφέρνει να μεταφέρει με ειλικρίνεια και ευαισθησία τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού.
Η αφήγηση επικεντρώνεται στον Ηλία, έναν συγγραφέα που παλεύει με τις προσωπικές του αποτυχίες, την απομάκρυνση από την οικογένειά του και την αίσθηση ανεπάρκειας ως πατέρας ενός "ξεχωριστού" παιδιού, του Νικόλα. Μέσα από τις σελίδες, ο αναγνώστης βυθίζεται σε μια ιστορία όπου η πραγματικότητα συναντά το φανταστικό, με τον Ηλία να έρχεται αντιμέτωπος με μια μυστηριώδη πρόταση που θα αλλάξει τη ζωή του.
Ο Γιώργος θίγει με δεξιοτεχνία “καυτά” κοινωνικά θέματα όπως ο ρατσισμός, η κοινωνική υποκρισία, η κακοποίηση και η αποδοχή της διαφορετικότητας. Οι χαρακτήρες του είναι πολυδιάστατοι, με τον Νικόλα να αποτελεί το φως που καθοδηγεί τον αναγνώστη μέσα από το σκοτάδι των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι ήρωες. Η γραφή του είναι άμεση και συγκινητική, προσφέροντας μια εμπειρία που προκαλεί έντονα συναισθήματα και προβληματισμούς.
Όπως είπα στην αρχή, η ανάγνωση του βιβλίου με έκανε να νιώσω ανεπαρκής ως άνθρωπος, διότι με έφερε αντιμέτωπη με τις δικές μου προκαταλήψεις. Όσο και να προσπαθώ για το αντίθετο –ειλικρινά το προσπαθώ–, διαπιστώνω ότι με διακρίνει βαθιά έλλειψη κατανόησης απέναντι στη διαφορετικότητα. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που περιγράφονται με λεπτομέρεια, καθώς και η αφοσίωση των γονέων σε ένα παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντική είναι η ενσυναίσθηση και η αποδοχή από την κοινωνία μας και πόσο μεγάλη “πληγή” είναι η έλλειψή τους.
Ένα από τα δυνατά στοιχεία του βιβλίου είναι ότι λειτουργεί ως “καθρέφτης”, αναδεικνύοντας τις αδυναμίες μας και προτρέποντάς μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πρωτίστως για τον εαυτό μας και στη συνέχεια για τους γύρω μας.
Συνολικά, "Το ξεχωριστό παιδί" είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που συνδυάζει την κοινωνική ευαισθησία με μια συναρπαστική πλοκή, προσφέροντας μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία που δύσκολα αφήνει τον αναγνώστη αδιάφορο. Εμένα σίγουρα πάντως δε με άφησε!
Θα το βρείτε εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...