Της (Γιώτας Βασιλείου)
Κοιτάς το γλυκό της προσωπάκι και ούτε φαντάζεσαι ότι μπροστά σου έχεις μία συγγραφέα που το μυαλό δημιουργεί τους πιο διαταραγμένος δολοφόνους και τους πιο ειδεχθείς φόνους που έχει φανταστεί ανθρώπου νους. Και για να απαντήσω σε εσένα που είσαι έτοιμος/η να ρωτήσεις, ναι, του Χρηστάκη του Κάρτερ συμπεριλαμβανομένου! Ο λόγος φυσικά για την Κλαίρη Θεοδώρου που το τελευταίο της μυθιστόρημα ξεπέρασε και τον ίδιο της τον εαυτό. Ειλικρινά την έχει φοβηθεί το μάτι μου!
Πολλοί θα σκότωναν για αυτούς που αγαπούν πιο πολύ!!! Λίγοι όμως θα σκότωναν αυτούς που αγαπούν πιο πολύ!
Κράτα το το πολύ καλά στο νου σου αυτό. Είναι η ραχοκοκκαλιά ολόκληρης της ιστορίας!
Στο Σ’ Αγαπώ Μέχρι Θανάτου, η Κλαίρη μάς στέλνει σε ένα ευρωπαϊκό τουρ θανάτου – από Κοπεγχάγη σε Αμβούργο, με βαλίτσες που κρύβουν μυστικά πολύ πιο βαριά από απλές αλλαξιές. Σε μία εγκαταλελειμμένη αποθήκη εμφανίζονται 12 μαύρες βαλίτσες, η καθεμία με το δικό της βαρύ φορτίο, και λίγο πιο κάτω στον χάρτη, μία ακόμη βαλίτσα πετιέται με ακόμη λιγότερη... επιμέλεια. Ο αγαπημένος επιθεωρητής Ρούπερτ Κίλερ –ναι, αυτός με το μυαλό «πουρέ» και τη μόνιμη υποψία στο βλέμμα– επιστρέφει αγκαζέ με τη Ντανιέλα Τσο, και προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι μιας υπόθεσης που όσο την τραβούν, τόσο αυτή μπλέκεται περισσότερο. Όσο προχωρούν στην έρευνα, τόσο βυθίζονται σε μια σκοτεινή ιστορία που στάζει αίμα και αποκαλύπτει ένα υπόγειο σύστημα «τιμωρίας» με έναν ενορχηστρωτή που δεν τον υποψιάζεται κανείς.
Η αφήγηση κινείται ομαλά, χωρίς να κάνει κοιλιές. Οι χρονικές λούπες είναι πολλές, όμως μεγάλη μαστόρισσα η Κλαίρη, το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν μπερδεύει ούτε κουράζει. Η γλώσσα είναι παιχνιδιάρικη (όσο είναι φυσικά δυνατόν σε τέτοιες θεματικές), η αφήγηση σφιχτή και η ένταση ανεβαίνει σιγά-σιγά, μέχρι την απίστευτη κορύφωση.
Αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει το βιβλίο είναι το βάθος που δίνεται στους χαρακτήρες – ακόμη και στους σκοτεινούς. Ειδικά ο δολοφόνος δεν είναι το τυπικό «κακός - καρικατούρα-με-πληγή-από-την-παιδική-του-ηλικία». Είναι πολυδιάστατος, επώδυνα ρεαλιστικός και σχεδόν, ΣΧΕΔΟΝ λέω, σε κάνει να αναρωτηθείς: τι τον έκανε έτσι; Και τότε καταλαβαίνεις πως το βιβλίο δεν είναι απλώς ένα αστυνομικό. Είναι ψυχογράφημα. Είναι κοινωνικό σχόλιο. Είναι καθρέφτης – και να σου πω την μαύρη αλήθεια, δε θα ήθελες να κοιτάξεις πολύ βαθιά μέσα του.
Κι αν μέχρι τώρα σκέφτεσαι ότι «οκ, ένα ακόμα σκοτεινό θριλεράκι, καλά θα περάσουμε», άκου και αυτό: Το θέμα της έμφυλης βίας διαπερνά τις σελίδες σαν λεπίδα. Όλες οι γυναίκες-θύματα είναι σύμβολα μιας ασύλληπτης βίας. Μιας βίας κοινωνικής, πολιτισμικής, βαθιά ριζωμένης. Η Κλαίρη δεν χαρίζεται, δεν ωραιοποιεί, δεν «χρυσώνει το χάπι». Σου δείχνει κατάμουτρα το τέρας – κι όχι μόνο το τέρας που σκοτώνει, αλλά και το τέρας που επιτρέπει.
(Γράφοντάς τα αυτά, νιώθω ολόκληρο το κορμί μου να ανατριχιάζει)
Υπάρχουν τρία πράγματα για τα οποία δε μπορώ παρά να «βγάλω το καπέλο» στην Κλαίρη και μη μου πεις πως δεν φοράω, αν χρειαστεί θα βάλω! Μποοοοοο…
- Την άψογη διαχείριση των πολλών προσώπων, τόσο που ακόμα και εγώ που δεν τα πάω καλά με τα πολλά ονόματα, δεν μπερδεύτηκα καθόλου!
- Τις εναλλαγές μεταξύ Α’, Β’ προσώπου και παντογνώστη αφηγητή.
- Σχεδόν κάθε κεφάλαιο –αν όχι όλα– ήταν μια μικροαφήγηση. Ένα μικρό διήγημα που θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του, όμως όταν ενώθηκαν όλα μαζί ήταν σαν να ένωσες το νίτρο με τη γλυκερίνη! ΜΠΟΥΜ!
Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί πριν, αλλά μόνο τώρα που μπήκα και εγώ στο «τριπάκι» της συγγραφής, είμαι σε θέση να αναγνωρίσω το βαθμό δυσκολίας. Και η Κλαίρη όχι το μόνο το πέτυχε αλλά «τίναξε την μπάνκα» στον αέρα!
Αν λοιπόν ψάχνεις ένα θρίλερ που να μη σε πιάνει απλά από το χέρι, αλλά να σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια, τότε κρατάς το σωστό βιβλίο. Αν πάλι θες να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια ε, τότε… μήπως να διαβάσεις κάτι άλλο;
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι διαβάζοντας το βιβλίο σκέφτηκα ότι μουσικά θα του ταίριαζε πολύ το “Lux Aeterna” από το “Requiem for a Dream”. Δίνει αυτή την αίσθηση ότι κάτι τρομερό υποβόσκει κι όσο κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις, αυτό σε ρουφά μέσα του. Όταν διαβάσεις το βιβλίο –γιατί θα το διαβάσεις, είμαι σίγουρη– βάλτο το να παίζει στο φόντο και θα με θυμηθείς…
Βρες το εδώ και καλή ανάγνωση!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...