(Της Γιώτας Βασιλείου)
Σεμπάστιαν
Φίτσεκ, τρέμει η καρέκλα σου!
Κι αφού έστειλα σήμα προς Γερμανία μεριά, συνεχίζω λέγοντας
πως ο Matthew Blake κάνει θεαματική είσοδο στη σκηνή του ψυχολογικού θρίλερ με
το «Άννα Ο» και δεν φέρνει απλώς ανατροπές, φέρνει ανεμοστρόβιλους. Αν
περιμένεις μια ήσυχη ιστοριούλα όπου στο τέλος πιάνουν τον ένοχο κι όλα μέλι
γάλα, ε... άλλαξε βιβλίο καλύτερα.
Πάμε όμως από την αρχή. Η Άννα Ογκίλβι βρίσκεται δίπλα στα
πτώματα των δύο καλύτερών της φίλων, κρατώντας ματωμένο μαχαίρι. Στέλνει ένα
«σόρι, μάλλον τους σκότωσα» και μετά… παπ, πέφτει σε ύπνο τύπου… Χιονάτης. Μόνο
που ο δικός της ύπνος δεν θα κρατήσει για μερικούς μήνες, μέχρι να σκάσει μύτη
το όμορφο βασιλόπουλο αλλά για τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Διαγνωσμένη με ένα
υπαρκτό αλλά εξαιρετικά σπάνιο σύνδρομο που λέγεται Resignation Syndrome (σύνδρομο
παραίτησης), γίνεται κάτι σαν εγκληματίας-ωρολογιακή βόμβα που κοιμάται τον
ύπνο του δικαίου. Εκεί μπαίνει ο Δρ. Μπένεντικτ Πρινς, ψυχολόγος-ντετέκτιβ, με μόνη
αποστολή να ξυπνήσει την Άννα ώστε να μπορέσει να δικαστεί.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με εναλλασσόμενες αφηγήσεις από τον
Πρινς, την Άννα (μέσω των ημερολογίων της) και έναν μυστηριώδη τρίτο αφηγητή
που παίζει με τα νεύρα μας και το concept του «ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις».
Αυτή η πολυφωνία σε κρατάει συνεχώς στην τσίτα, αλλά κάπου σε μπερδεύει κιόλας.
Σαν να προσπαθείς να λύσεις κύβο του Ρούμπικ μέσα σε σκοτεινό δωμάτιο με τις επτά
γάτες μου να σε αποσπούν.
Οι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρον. Ειδικά η Άννα, που είναι
παρούσα αλλά απούσα ταυτόχρονα. Φαντάσου να γνωρίζεις έναν άνθρωπο μόνο μέσα
από τα γραπτά του και τις ενοχές του μόνο. Κάτι που με ενόχλησε είναι ότι σε
κάποιες φάσεις ένοιωσα ότι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έπαιζαν ρόλο κομπάρσου,
ότι υπήρχαν εκεί μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν την πλοκή και όχι για να
αφήσουν αποτύπωμα. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και η ιδέα μου. Αν το έχετε
διαβάσει θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας.
Και πάμε στο κρυφό χαρτί του βιβλίου, τις ανατροπές.
Ναι, έχει. Πολλές. ΠΟΛΛΕΣ! Σε φάση, «αχα! Το έπιασα το μοτίβο – α, όχι… γράψε
λάθος – ωχ, τι είπες τώρα;». Αν είσαι φαν του στυλ «όλα είναι ανάποδα και ο σκύλος
ήταν ο δολοφόνος», θα το χαρείς. Αν όμως προτιμάς ιστορίες με λιγότερη ένταση
και περισσότερο ψυχολογικό βάθος, ίσως κουραστείς λίγο από τα... τσαλίμια του συγγραφέα.
Η γραφή του Blake είναι κινηματογραφική, μοντέρνα, κοφτή, ό,τι
πρέπει δηλαδή για binge reading. Αν ήταν σειρά, θα την είχα ξεπετάξει σε δύο
μέρες και θα γκούγκλαρα για να δω αν το «Resignation Syndrome είναι πραγματικό
ή το κατέβασε η φαντασία του συγγραφέα (όχι ότι δεν το έκανα ούτως ή άλλως
δηλαδή).
Εν κατακλείδι, το «Άννα Ο» είναι ένα φιλόδοξο ντεμπούτο,
χορταστικό σε πλοκή, με ενδιαφέρον ψυχολογικό υπόβαθρο και ανατροπές που σκάνε
σαν ποπ κορν στο φούρνο μικροκυμάτων. Δεν είναι τέλειο, αλλά είναι τίμιο. Και
πάνω απ’ όλα, δεν είναι προβλέψιμο – εκτός από το ότι ξέρεις πως κάτι
θα ανατραπεί! 😁
Βρείτε το εδώ και περάστε όμορφα!
Καλές αναγνώσεις!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι δημιούργημα τεχνητής νοημοσύνης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...