(Της Γιώτας Βασιλείου)
«Το Άγριο Ζώο» του Ζοέλ Ντικέρ είναι ένας από τους λόγους που αγαπώ τα βιβλία που μυρίζουν μυστήριο και σασπένς! Ένα καθαρόαιμο πεντάστερο! Από την πρώτη σκηνή – τη ληστεία που ξετυλίγεται μέσα από αντίστροφη μέτρηση – μέχρι την τελική, απρόσμενη κι απόλυτα θεατράλε ανατροπή, που δένει όλη την ιστορία, ο Ντικέρ στήνει έναν καθαρό, πολύπλοκο και πειστικά δομημένο κόσμο. Το γυάλινο σπίτι, οι υποψίες, τα κοινωνικά βάρη και οι ανομολόγητες κρίσιμες στιγμές μιας φαινομενικά «τέλειας» οικογένειας σιγοβράζουν σε ένα καμβά φυσικού και ψυχολογικού εγκλεισμού.
Οι πρωταγωνιστές, Σοφί και ο Αρπάντ μοιάζουν στην αρχή με είδωλα ενός επιτυχημένου ζευγαριού – η δυναμική δικηγόρος και ο τραπεζίτης με την αψεγάδιαστη καριέρα. Όμως όσο προχωράς, οι μάσκες πέφτουν, οι ρωγμές μεγαλώνουν και τα κρυμμένα κομμάτια της ζωής τους φωτίζονται αργά, σχεδόν βασανιστικά. Από την άλλη πλευρά, οι γείτονες και φαινομενικά φίλοι της Σοφί και του Αρπάντ, ο Γκρεγκ, αστυνομικός και Καρίν, πωλήτρια σε μπουτίκ, αποκτούν εμμονή με το ζευγάρι, ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Παράλληλα, ένας μυστηριώδης drifter, έρχεται να στοιχειώσει την επιφανειακά τέλεια ζωή του ζευγαριού συμπληρώνοντας την τελευταία, απειλητική πινελιά σ’ αυτό το παιχνίδι υποψιών.
Η χαρακτηριστική τεχνική αφήγησης είναι αυτό που κάνει τον Ντικέρ να ξεχωρίζει: η γραφή του είναι καθαρή, χωρίς στολίδια και περιττές φιοριτούρες. Κάποιοι θα την πουν «μηχανική» – εγώ τη λέω λειτουργική. Λειτουργική γιατί δουλεύει σαν μηχανισμός που σε κρατά συνεχώς σε εγρήγορση, με τον ρυθμό να χτίζεται κομμάτι κομμάτι, χωρίς να σπαταλά λέξεις. Η αφήγηση, με τον χρόνο να μετρά ανάποδα από την αρχή –όπου είχαμε, αν θυμάστε, τη ληστεία – τη διακριτή διαγραφή από τη… λίστα κάθε τι το οποίο ολοκληρώνεται και τα φλας μπακ, μεταφέρει μια ένταση που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε στιγμή.
Έχω διαβάσει πολλές φορές στο παρελθόν απόψεις που αναφέρουν ότι η γραφή του Ντικέρ δεν χαρακτηρίζεται από λογοτεχνικότητα με την κλασική έννοια. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο διαπιστώνω πως μάλλον έχουν δίκιο. Ωστόσο αναρωτιέμαι, είναι η λογοτεχνικότητα αυτό που αποζητώ σε ένα τέτοιο βιβλίο; Φυσικά και όχι. Το σασπένς που χτίζει είναι ακριβώς αυτό που θέλω από ένα ψυχολογικό θρίλερ: καθαρό, μελετημένο και, κυρίως, απρόβλεπτο. Ο τρόπος που οι ανατροπές έρχονται, την στιγμή που έρχονται και ο τρόπος που οι λεπτομέρειες γίνονται τα νήματα για κάτι πιο σκοτεινό, αποδεικνύει ότι η δεξιοτεχνία της πλοκής είναι το μεγάλο του όπλο. Δεν χρειάζεται λοιπόν ούτε λογοτεχνικά στολίδια, ούτε φρου φρού κι αρώματα για να πετύχει το απόλυτο. Το πετυχαίνει ούτως ή άλλως!
Γιατί πέντε αστέρια; Για τη δομή της πλοκής, που είναι απόλυτα σωστή και αποδοτική. Για το σασπένς και τις ανατροπές που με κράτησαν σε διαρκή εγρήγορση. Για την ψυχολογία των χαρακτήρων – ευάλωτοι, αστραφτεροί, διαβολικοί, όλοι αντικατοπτρίζουν τη βαθύτερη ένταση της ιστορίας. Για το ύφος, που μπορεί να μην είναι λογοτεχνικό αλλά είναι λειτουργικό και άμεσο, όπως οφείλει να είναι. Και, τέλος, για το έξυπνο κοινωνικό σχόλιο που υποβόσκει πίσω από την ιστορία μιας «τέλειας» ζωής που θρυμματίζεται όταν το «Άγριο Ζώο» που όλοι κρύβουμε αποφασίζει να δείξει τα δόντια του.
Να το διαβάσετε υπό τον ήχο του “Hungry like a wolf” των Duran Duran.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...