(Της Γιώτας Βασιλείου)
Αναντίρρητα, η C.J. Tudor είναι από τις πιο αγαπημένες μου σύγχρονες συγγραφείς. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι γιατί δεν την βαριέμαι. Κάθε της βιβλίο είναι μια νέα εμπειρία. Δεν μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα. Έτσι λοιπόν το τελευταίο της, «Η Απειλή» είναι μια αγωνιώδης, ατμοσφαιρική περιπέτεια που ισορροπεί μεταξύ θρίλερ, μεταποκαλύπτικού τρόμου και δυστοπίας, κρατώντας σε διαρκή ένταση τον αναγνώστη, μέχρι την τελευταία σελίδα.
Η αφήγηση ακολουθεί τρεις βασικούς χαρακτήρες, σε τρεις άκρως κλειστοφοβικές καταστάσεις. Η Χάνα, φοιτήτρια ιατρικής, ξυπνά σε ένα αναποδογυρισμένο λεωφορείο μέσα σε χιονοθύελλα, παγιδευμένη με ζωντανούς και νεκρούς και ελάχιστα αποθέματα. Η Μεγκ, πρώην αστυνομικός, βρίσκεται σε ένα παγωμένο τελεφερίκ, παρέα με μερικούς άλλους, να κρέμονται πάνω από το χάος και κανείς τους δεν γνωρίζει πως θα φύγουν από εκεί. Τέλος ο Κάρτερ, ένας άνδρας με σοβαρή παραμόρφωση στο πρόσωπο από παλαιότερο τραυματισμό, ζει σε ένα χιονισμένο καταφύγιο στο βουνό μαζί με άλλους, όπου όμως απειλούνται από διακοπή της γεννήτριας αλλά και κάτι τρομακτικό που κινείται στο σκοτάδι. Σιγά σιγά, αποκαλύπτεται πως έχει ξεσπάσει μία πανδημία ‒σας θυμίζει κάτι;‒ που μετατρέπει τους ανθρώπους σε επιθετικά, μολυσμένα όντα που βγάζουν έναν φρικαλέο σφυριχτό ήχο όταν αναπνέουν, στους λεγόμενους «σφυριχτές».
Οι χαρακτήρες είναι υπέροχα δουλεμένοι: η Χάνα είναι δυνατή αλλά ενοχική προσωπικότητα, η Μεγκ έχει έντονη την αστυνομική της πλευρά, σκωπτική και αναλυτική, ενώ ο Καρτερ, με το παραμορφωμένο του πρόσωπο, γίνεται το πιο συμπαθητικό άτομο της ιστορίας . Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, παρότι αρκετοί, μένουν περισσότερο στο περιθώριο ‒ μερικές φορές τόσο απρόσωποι, που θυσιάζονται στο βωμό της έντασης .
Η ατμόσφαιρα είναι παγωμένη κι εχθρική, με τη χιονοθύελλα να πρωταγωνιστεί πολλές φορές ως ο τέταρτος βασικός χαρακτήρας. Η αίσθηση εγκλωβισμού και επικείμενου κινδύνου διατηρείται από δυνατά cliffhangers σε κάθε κεφάλαιο ‒ ίσως τόσο πολλά που κάποια στιγμή ένοιωσα να με βαραίνουν, ωστόσο η πλοκή είναι τόσο καλοδουλεμένη και γρήγορη και η εναλλαγή μεταξύ των τριών storylines τόσο ομαλή, που τελικά ξεπεράστηκε άνετα ο ύφαλος των cliffhangers και συνέχισε να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Επιπροσθέτως οι αποκαλύψεις έρχονταν σταδιακά και ήταν έξυπνες και ανατρεπτικές — ειδικά όταν διαπιστώνεις τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Είναι σαν να διαβάζεις παράλληλα τρία βιβλία που αργά συνδέονται, με μια έκρηξη στο τέλος.
Η γραφή της Tudor χαρακτηρίζεται από ζωντανό διάλογο και καθαρή κινηματογραφική ροή, που κάνει το βιβλίο πραγματικό page-turner, ακόμα κι αν κάποιες σκηνές δράσης μοιάζουν αδικαιολόγητα υπερβολικές .
Η ένταση και ο τρόμος κορυφώνονται στο καταφύγιο, με αρκετές σκληρές κι αηδιαστικές σκηνές . Ωστόσο, για όποιον εκτιμά τα gore στοιχεία, όμως, θα εκτιμήσει σίγουρα την πανίσχυρη αίσθηση φόβου και απελπισίας. Στο φινάλε, όλες οι ιστορίες συγχωνεύονται με τρόπο που αιφνιδιάζει χωρίς να χάσει την αξιοπιστία του, με μια ανατροπή – σφαλιάρα.
Συνολικά, «Η Απειλή» είναι η πιο ώριμη, δυνατή δουλειά της Tudor. Κλειστοφοβική, αιμοβόρα, με υπέροχους χαρακτήρες, ανατρεπτικό στήσιμο και γραφή που σε κρατάει ξάγρυπνο. Αν σου αρέσουν τα θρίλερ που συνδυάζουν μυστήριο κλειστού δωματίου, θρίλερ επιβίωσης, μεταποκαλυπτικό τρόμο και ψυχολογικό μυστήριο, θα την απολαύσεις. Από την άλλη, αν η υπερβολική βία και η ένταση σε κουράζουν ή σ’ αποδιοργανώνουν, ίσως να μη σε ενθουσιάσει και τόσο. Παρ’ όλ’ αυτά θα σου πρότεινα να το δοκιμάσεις γιατί πραγματικά αξίζει. Πίστεψέ με όταν στο λέω… θα σε στοιχειώσει.
Βρες το βιβλίο εδώ και… περαστικά σου!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι δημιουργία Α.Ι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...