(Της Γιώτας Βασιλείου)Κι αισίως, με τους «Άρχοντες του χρόνου», ολοκληρώθηκε η «Τριλογία της Λευκής Πόλης» της Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουρτούρι. Είχα μεγάλες προσδοκίες και για αυτό το βιβλίο αλλά και πάλι δεν ικανοποιήθηκαν πλήρως. Ωστόσο, σίγουρα το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον από τις «Τελετουργίες του Νερού», το οποίο ίσως θυμάστε όσοι με παρακολουθείτε, με είχε απογοητεύει οικτρά. Παρ’ όλ’ αυτά, δε μπορώ να μην αναγνωρίσω στη συγγραφέα το τεράστιο έργο ιστορικής τεκμηρίωσης, που έχει πραγματοποιήσει. Αυτό ήταν για μένα το πιο δυνατό του σημείο.
Η Ντε Ουρτούρι ξεδιπλώνει την ιστορία της με δυο τρόπους. Ο ένας είναι η εξιστόρηση των ερευνών κάποιων περίεργων φόνων από τον Κράκεν (τον κατά κόσμον αστυνόμο Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα) και των συνεργατών του, ενώ παράλληλα τρέχει και η προσωπική του ιστορία. Το δεύτερο σκέλος της ιστορίας, είναι ένα επικό ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται τον 12 μ.Χ. αιώνα, μέσα από το οποίο μαθαίνουμε για τη ζωή και τις περιπέτειες του θρυλικού δον Ντιάγο Βέλα. Καθώς φαίνεται, τα εγκλήματα που ερευνά ο Ουνάι, έχουν άμεση σχέση με το μυθιστόρημα αυτό. Βρήκα εξαιρετικά ευφυή τη σύνδεση της τρέχουσας ιστορίας με το βιβλίο. Γενικά αγαπώ την πρακτική «βιβλίο μέσα στο βιβλίο».
Η ιστορία του κόμη Βέλα προκάλεσε το ενδιαφέρον μου στο 100% ενώ η πλοκή που αναφέρεται στο παρόν και στον Κράκεν, μου άφησε χλιαρά συναισθήματα. Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι ότι, τα κεφάλαια δεν προχωρούσαν όπως έπρεπε και οι δυο παράλληλες ιστορίες ούτε εξελίσσονταν, ούτε τέμνονταν όπως θα περίμενα, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν και που θα γίνει η μεγάλη ανατροπή. Για να είμαι ειλικρινής, η ανατροπή για μένα δεν ήρθε ποτέ, μιας και σύντομα κατάλαβα μόνο τον ένοχο αλλά και, πάνω-κάτω, τι είχε συμβεί.
Από τις ευχαριστίες στο πίσω μέρος του βιβλίου μα και από κουβέντες στις βιβλιομάδες, έμαθα ότι πριν από τη «Τριλογία της Λευκή πόλης» η Ντε Ουρτούρι έχει γράψει και μια διλογία στην οποία εμφανίζονται κάποιοι από τους μεσαιωνικούς χαρακτήρες που γνωρίσαμε εδώ. Σκέφτομαι λοιπόν πως ίσως «Οι Άρχοντες του Χρόνου» ήταν τελικά, μια αφορμή για να εισαγάγει η συγγραφέας τους χαρακτήρες από τα άλλα βιβλία της και να μπορέσει να «παίξει» με αυτά. Δεδομένου ότι δεν έχω διαβάσει τη διλογία, δε μπορώ να γνωρίζω κατά πόσων αυτή η σύνδεση είχε επιτυχία.
Στα διάφορα σχόλια που διαβάζω τόσο στο Goodreads όσο και σε διάφορα βιβλιοφιλικά blogs, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι η τριλογία έχει φθίνουσα πορεία, ότι ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι και ότι αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος, είναι το πιο αδύναμο από όλα. Προσωπικά δε συμφωνώ. Για μένα είχε περισσότερο ενδιαφέρον από το δεύτερο, το οποίο έπαιξε αρκετά με τις συγκυρίες. Οπωσδήποτε όμως, κανένα από τα δυο αυτά, δε φτάνει τη «Σιωπή της Λευκής Πόλης» το οποίο ήταν για μένα κορυφαίο!
Πριν κλείσω θα ήθελα να πω, χαριτολογώντας πάντα, ότι δε θα ήθελα να έχω τον Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα όχι συγγενή αλλά ούτε γείτονα. Ούτε φίλο. Ούτε καν γνωστό μέσω των social media! Ο άνθρωπος είναι δημόσιος κίνδυνος!
Κι ολοκληρώνοντας κι αυτή μου την άποψη, συνειδητοποιώ ότι οι δρόμοι μας με την Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουρτούρι σίγουρα δε χωρίζουν εδώ, μιας και κάτι έχει στη γραφή της που μου αρέσει και θέλω να τη ξαναδιαβάσω. Πόσο μάλλον δε, που από το επόμενο φαίνεται ότι θα έχουμε μια νέα αρχή, με νέα πρόσωπα.
Καλές αναγνώσεις!
Μπορείτε να δείτε την άποψή μου για το "Η Σιωπή της Λευκής Πόλης" εδώ και για το «Οι Τελετουργίες του Νερού» εδώ.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...