Συνέντευξη: Συζητώντας με το συγγραφέα Νίκο Γκίκα

"Δεν τρέφω όνειρα δόξας και αρνούμαι να με φανταστώ να γράφω και να προσφέρω δωρεάν κείμενα και μετά από χρόνια." 

(Συνέντευξη στη Γιώτα Βασιλείου)

Λίγο πριν αναχωρήσουμε αμφότεροι για τις θερινές μας διακοπές, συνάντησα το Νίκο Γκίκα, το συγγραφέα του "Η διαθήκη του δολοφόνου" σε κεντρικό καφέ για μια συνέντευξη, με την ευκαιρία της έκδοσης του θεατρικού του έργου με τίτλο FLATIRON, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου. Η κουβέντα μας πραγματοποιήθηκε σε πολύ φιλικό κλίμα και χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τον άνθρωπο πίσω από το όνομα. Για να δούμε τι μας είπε:

Νίκο καταρχάς θέλω να σε καλωσορίσω στα ΒΙΒΛΙΟγραφικά και να σε ευχαριστήσω για το χρόνο που μας αφιερώνεις. 

Εγώ σας ευχαριστώ, για τη φιλοξενία και για την τιμή που μου κάνετε.

Πρόσφατα κυκλοφόρησες το νέο σου βιβλίο από τις εκδόσεις Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο, το Flatiron. Γιατί θεατρικό και όχι μυθιστόρημα ή νουβέλα; 

Παρότι πιο απαιτητικός και λιγότερο δημοφιλής -θα έλεγα" αντιεμπορικός"- στο αναγνωστικό κοινό, ο θεατρικός λόγος προσφέρει περισσότερες προκλήσεις. Διηγούμενος μια ιστορία "θεατρικά" αποδέχεσαι το στοίχημα της "οικονομίας λόγου" και της παραστατικότητας μέσω της ευθύτητας που χαρακτηρίζει την πρόζα, κάτι που για εμένα αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα εμπειρία.

"Όταν εικονοποιώ και "βαπτίζω" τους χαρακτήρες ενός έργου, χρησιμοποιώ  εικόνες προσώπων από την προσωπική μου ζωή. Φυσικά οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν αυτό, ούτε θα το μάθουν ποτέ."

Πρόκειται για ένα μυστήριο κλειστού δωματίου, στο οποίο όμως στο τέλος, δεν αποκαλύπτεται ο δολοφόνος. Σίγουρα υπάρχει κάποια στρατηγική πίσω από αυτό. Ποια είναι; 

Η ταυτότητα του δολοφόνου παραμένει άγνωστη, επειδή ο μύθος το απαιτεί. Η ιστορία ξεκινά υπό συνθήκες μυστηρίου, ολοκληρώνοντάς την όμως κάποιος, νομίζω πως θα συμφωνήσει πως σίγουρα δεν είναι αστυνομική. Υπάρχει, άλλωστε, η δυνατότητα να υποδείξει ο αναγνώστης τον δολοφόνο, στο τέλος.

Ο τίτλος προέκυψε αφού είχες γράψει την ιστορία ή μήπως η ιστορία γράφτηκε αφού έμαθες για τον όρο flatiron; 

Ο τίτλος προέρχεται από τη γραφή και μόνο η γραφή μπορεί να μάς δώσει τίτλο. Η σύγχρονη ερμηνεία του όρου "Flatiron" -και η εμπλοκή της σε υποθέσεις βιασμών από παιδεραστές- υπήρχε για καιρό κατά νου. Όταν ολοκληρώθηκε το προσχέδιο της ιστορίας, σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον αν αποδιδόταν δικαιοσύνη με τη συγκεκριμένη μέθοδο "βιασμού", όμως όχι κυριολεκτικά.

Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι επιρροές σου στο έργο αυτό; Ρωτώ γιατί προσωπικά μου θύμισε αρκετά το ύφος της Άγκαθα Κρίστι, χωρίς όμως να νιώσω ότι υπάρχει «αντιγραφή» στην ιστορία. 

Συζητώντας για επιρροές, προφανώς αναφέρεσαι στη συνθήκη εγκλεισμού, απομόνωσης, των έξι ηρώων, όπως στην "Ποντικοπαγίδα" και στο "Έγκλημα στο Οριεντ Εξπρές". Αν οι επιρροές συναντώνται και στο ύφος, τότε δεν έχω παρά να σε ευχαριστήσω θερμά για την τιμητική αναφορά.

Νίκο ποιους ηθοποιούς «βλέπεις» στον εκάστοτε ρόλο του θεατρικού σου; 

Η αλήθεια είναι πως κάποιοι συγγραφείς παρασύρονται από εξωτερικές επιρροές, -και από όνειρα, πολλές φορές -αποδίδοντας την εικόνα ενός ή μίας γνωστής ηθοποιού σε κάποιους χαρακτήρες του έργου τους. Είναι λάθος, -αφού, μοιραία, πέφτεις στην παγίδα της μίμησης- είναι ένας μονόδρομος με "κλισέ" αποτελέσματα, και είναι μια ξεπερασμένη τεχνική. Όταν εικονοποιώ και "βαπτίζω" τους χαρακτήρες ενός έργου, χρησιμοποιώ  εικόνες προσώπων από την προσωπική μου ζωή. Φυσικά οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν αυτό, ούτε θα το μάθουν ποτέ. 

"Το "Flatiron" είναι ένα "συναπάντημα τρελών""

Αρχικά το είχες κυκλοφορήσει σε μορφή ακουστικού βιβλίου (audio book). Μίλησέ μας για την επιλογή σου αυτή. Γιατί speech synthesizer και όχι κανονικοί ηθοποιοί; 

Συνέβη κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, όταν πειραματιζόμουν με διαφορά είδη αφήγησης. Το audiobook, μπορεί να αποτελέσει μια ανεξάρτητη πηγή εσόδων για το δύστυχο σύγχρονο, απλήρωτο συγγραφέα, εφόσον υπάρχει υπομονή και διάθεση για άρτιο αποτέλεσμα. Η μέθοδος του "speech synthesizer" επελέγη, ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής και επομένως και η τιμή πώλησης του audio. Δεν τη συνιστώ, αφού το ακουστικό/ερμηνευτικό αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο ένα συναπάντημα τρελών. Στην περίπτωση του "Flatiron" αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που επέλεξα να αναγνωστούν οι διάλογοι από ρομποτικές φωνές: το "Flatiron" είναι ένα "συναπάντημα τρελών", υπό μια έννοια.

Θεωρείς ότι τα audio books έχουν μέλλον στην Ελλάδα; Εσύ ακούς ακουστικά βιβλία; Και ποια η γνώμη σου για τα ebooks; Διαβάζεις; 

Φυσικά! Εκτός από την προφανή ευχρηστία τους και τον ασήμαντο χώρο αποθήκευσης που απαιτούν, έχουν ένα ακόμα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι του χαρτιού: δεν κινδυνεύουν από πολτοποίηση. 

Για τα ebooks δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Ίσως φταίει η εργασία, οι πολλές ώρες που περνώ μπροστά σε μια οθόνη και η ανάγκη να την αποφεύγω όταν έχω εναλλακτική επιλογή. 

Μου είπες κάποια στιγμή ότι έχεις γράψει και τη συνέχεια της «Διαθήκης του Δολοφόνου». Πιστεύεις ότι θα τη δούμε σύντομα στα βιβλιοπωλεία; 

Δεν βρίσκω κανένα λόγο για να  συμβεί αυτό. Αν με ρωτούσες πριν δύο ή τρία χρόνια, η απάντηση θα ήταν καταφατική, σήμερα όμως όχι, ούτε καν το σκέφτομαι. Και οι λόγοι είναι καθαρά οικονομικοί. 

Όταν ένας συγγραφέας δεν κερδίζει χρήματα από το έργο του, δύο μπορεί να είναι οι λόγοι: δεν δικαιούται να πληρωθεί ή δεν το αξίζει. 

Ακόμα κι αν ξεπεραστεί το πρώτο εμπόδιο, (συνήθως ξεπερνιέται) υπάρχει το δεύτερο, για το οποίο δεν μπορεί να κάνει κανείς κάτι, ούτε καν το "σύμπαν που συνωμοτεί", κατ' άλλους. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, για ποιον λόγο να ξοδεύω τον χρόνο του beta reader κάποιου εκδοτικού, εφόσον το αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως απάντησης, είναι προδικασμένο. 

Πιστεύω πως θα εκτιμήσεις αυτή μου την ειλικρίνεια, όμως γράφω προσπαθώντας να βιοπορίζομαι από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Δεν τρέφω όνειρα δόξας και αρνούμαι να με φανταστώ να γράφω και να προσφέρω δωρεάν κείμενα και μετά από χρόνια. Εφόσον δεν καταφέρω να βιοποριστώ, καλό θα ήταν να πάψω να γράφω κάποια στιγμή, ή τουλάχιστον να πάψω να αυτοπροτείνομαι. 

Εκτός των παραπάνω, τα δικαιώματα της "Διαθήκης" ανήκουν ακόμα στις "Εκδόσεις Bell". Θα ήταν μικροπρεπές εκ μέρους μου, αν εκμεταλλευόμουν το όνομα και την όποια ασήμαντη αποδοχή του μυθιστορήματος -προϊόν εργασίας του εν λόγω εκδοτικού- προκειμένου να επιχειρήσω να καρπωθώ οφέλη για λογαριασμό μου και για λογαριασμό κάποιου άλλου εκδίδοντας ένα sequel.

"Η ζωή είναι μικρή για να την ξοδεύουμε σε σχέδια."

Πες μας κάτι καλό και κάτι δυσάρεστο που σου προέκυψε εν καιρώ πανδημίας. 

Ευχάριστα ήταν τα "όχι" που δέχτηκα από εκδότες, πριν το Flatiron καταλήξει στις "Εκδόσεις Θεοδόση Άγγ. Παπαδημητρόπουλου". Το πιο ευχάριστο όλων ήταν η έκπληξη που δοκίμασα, όταν η συνεργασία συμφωνήθηκε μετά από πρόταση του ίδιου του εκδότη. Εκτός από το ζήλο, με τον οποίο υποδέχθηκε και έσκυψε πάνω από το "Flatiron", είναι τιμητικό να ζητά να δει δείγμα της δουλειάς σου ένας άριστος γνώστης της θεατρικής τέχνης και της ελληνικής γλώσσας. 

Δυσάρεστα ήταν κάποια "ναι" εκδοτών που προηγήθηκαν και που υποχρεώθηκα να βαπτίσω "όχι". Επιδημία ασυνέπειας λόγων και γραπτών, δυστυχώς -μακάρι να μην εξελιχθεί σε πανδημία. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια, συγγραφικά και άλλα; 

Υπάρχει κατά νου η επιθυμία να ικανοποιήσω δυο παιδικά μου όνειρα -αντιστοίχως, να ολοκληρώσω δυο έργα που υπάρχουν χρόνια μέσα μου και να τα δω να εκδίδονται- κι έπειτα σιωπή. Η ζωή είναι μικρή για να την ξοδεύουμε σε σχέδια. 

**********************************

Links:

  • H άποψη της Γιώτας για το Flatiron εδώ,
  • Η παρουσίαση του βιβλίου εδώ.
  • Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.


Σχόλια