Συνέντευξη: Τα ΒΙΒΛΙΟγραφικά ανακρίνουν την ΤΕΣΣΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ! 
Τέσση Παπαθανασίου: "Δεν μου αρέσουν τα λουκούμια" 

Πριν λίγο καιρό τα ΒΙΒΛΙΟγραφικά διοργανώσαμε μια μικρή συγκέντρωση, με την ευκαιρία της επιστροφής στην Αθήνα, ενός από ξενιτεμένα μέλη της ομάδας μας στο Facebook. To σουαρέ ήταν ότι καλύτερο, ακόμα κι αν έπρεπε να καθόμαστε σε απόσταση ο ένας από τον άλλο. Οι καρδιές μας όμως ήταν δίπλα δίπλα και αγκαλιασμένες. Μεταξύ των παρευρισκόμενων ήταν και η Τέσση Παπαθανασίου, συγγραφέα της αστυνομικής περιπέτειας "ΛΟΥΚΟΥΜΟΣΚΟΝΗ" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κύφαντα. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης φυσικά δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά να μιλάμε για βιβλία. Κάποια στιγμή όμως, η κουβέντα παραστράτησε κι εκεί που μιλούσαμε γενικώς κι ανεξαιρέτως για αγαπημένους συγγραφείς και τίτλους, αρχίσαμε να... ανακρίνουμε την Τέσση! Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή αλλά εκείνη δεν κόλλησε πουθενά. Τις απάντησε όλες με το γνωστό της χιούμορ και με πολύ πολύ ειλικρίνεια. Τις συγκεντρώσαμε όλες εδώ και σας τις παρουσιάζουμε! 

Ανακριτές: Τα μέλη της βιβλιοφιλικής ομάδας των ΒΙΒΛΙΟγραφικών στο Facebook 

Όταν έγραφες τη λουκουμόσκονη, πόσα λουκούμια έφαγες;

Ήλπιζα ότι αυτή την ερώτηση δεν θα μου την κάνουν ποτέ. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, για τη μεγάλη αποκάλυψη. Δεν μου αρέσουν τα λουκούμια. Ναι, το παραδέχομαι. Η Λουκουμόσκονη βέβαια μου αρέσει. Οπότε η απάντηση είναι κανένα.

Πως εμπνεύστηκες την ιστορία σου και γιατί διάλεξες αυτόν τον τίτλο;

Η ιστορία αυτή ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, ως μια ανάγκη μου να γράψω κάτι για αποφόρτιση. Ήταν ένα μικρό κομμάτι κι έμεινε για πολύ καιρό μέσα σε ένα κλειδωμένο αρχείο στον υπολογιστή. Όταν πια πήρα απόφαση πως θέλω να γράψω συνειδητά και ξεκίνησα τα μαθήματα, έψαξα να τη βρω για να τη συνεχίσω αλλά …είχα ξεχάσει τον κωδικό. Ευτυχώς για όλους μας, την ξαναέγραψα από την αρχή με τελείως διαφορετική κατεύθυνση. 

Ο τίτλος ξεπήδησε μέσα από την ιστορία πολύ νωρίς, έχει άμεση σχέση και μάλιστα διπλή σημασία. Δεν θα διάλεγα τίποτα άλλο, και ευτυχώς άρεσε πολύ σε όλους τους εκδότες που μου απάντησαν θετικά, κανείς δεν θα τον άλλαζε.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να βρεις εκδοτικό; Σε πόσους το έστειλες; Όσοι σε απέρριψαν, με ποιο επιχείρημα το έκαναν;

Επειδή μου αρέσει να λέω τα πράγματα όπως τα νιώθω, θα πω πως γρήγορα αντιλήφθηκα ότι ο χώρος του βιβλίου είναι άλλος ένας εμπορικός κλάδος. Δεν θέλω να ακουστεί ως παράπονο, γιατί δεν εισέπραξα την απόρριψη που περίμενα και για την οποία με είχαν προετοιμάσει. Ίσα-ίσα στάθηκα πολύ τυχερή στην πρώτη μου προσπάθεια σε γνωστό εκδοτικό όπου οι άνθρωποι αγάπησαν το βιβλίο, με γέμισαν σιγουριά ότι το βιβλίο θα βγει άσχετα με τη δική τους απόφαση και μου έδωσαν πολύτιμες συμβουλές για την μετέπειτα αναζήτηση εκδότη όταν είδαν ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν τελικά. Θα τους ευγνωμονώ πάντα. Από κει και μετά άρχισε η διαδρομή. Οι πολύ μεγάλοι εκδοτικοί ούτε καν το δέχτηκαν για αξιολόγηση. Κάποιοι, λίγοι ομολογουμένως, το απέρριψαν με το γνωστό επιχείρημα ‘το διαβάσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς δεν ταιριάζει με το εκδοτικό μας πρόγραμμα’. Σε άλλους δεν έστειλα καν, γιατί μου είχαν πει πως είναι τέτοια η πληθώρα που δεν τα διαβάζουν. 

Είχα όμως αρκετές θετικές απαντήσεις. Επέλεξα τελικά τα Κύφαντα, γιατί εκεί ένιωσα την ίδια αγάπη για το βιβλίο μου που είχα νιώσει στην πρώτη μου επαφή, πράγμα που δεν συναντάς εύκολα. Ο Γιάννης Χουτόπουλος είχε σκύψει πάνω από το βιβλίο και το ήξερε καλύτερα από μένα. Η τελική ποιότητα της δουλειάς του με δικαίωσε.

Είχα αρκετές θετικές απαντήσεις για τη Λουκουμόσκονη. Επέλεξα τελικά τα Κύφαντα, γιατί εκεί ένιωσα την ίδια αγάπη για το βιβλίο μου που είχα νιώσει στην πρώτη μου επαφή.

Το μετανιώνουν τώρα λες;

Ω, ναι! Κλαίνε όλη μέρα κι όλη νύχτα. Έχετε ακούσει για τα νεοσύστατα τμήματα με το όνομα ‘Αρτέμης Μάτσας’ στους εκδοτικούς; Είναι τμήματα καταδοτών που ψάχνουν να βρουν ποιος υπάλληλος απέρριψε τη Λουκουμόσκονη. 

Όσο έγραφες, είχες στο μυαλό σου κάποιο βιβλίο, συγγραφέα ή ήρωα ή μόνο τα λουκούμια;

Ευτυχώς δεν είχα τα λουκούμια γιατί δεν ξέρω τι βιβλίο θα έβγαινε. Αυτός που τρύπωσε όμως στο μυαλό μου από την αρχή και δεν έλεγε να φύγει ήταν ο Καραγάτσης και η Μεγάλη χίμαιρα, μάλλον λόγω Σύρου αλλά σίγουρα και της μεγάλης μου αγάπης για εκείνον. Στάθηκε λοιπόν αδύνατον να μην κάνω αναφορές στη χίμαιρα και μάλιστα ξεκάθαρες.

Γιατί στη Σύρο κι όχι στην Κέρκυρα ή τη Ρόδο, ας πούμε; Ήταν μια ασφαλής επιλογή πιστεύεις;

Η απάντηση είναι απλή. Γιατί την αγαπώ. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Έχει στοιχεία που με ενθουσιάζουν, δεν είναι άλλο ένα κυκλαδίτικο νησί, είναι πολύ διαφορετική. Κουλτούρα, αρχιτεκτονική, πολυπολιτισμικότητα, θρησκεία με δύο διαφορετικούς κόσμους που συνυπάρχουν αρμονικά, λογοτεχνία, όλα ξεχωριστά, συνθέτουν ένα μονάδικο πέπλο. Δεν τη λένε τυχαία αρχόντισσα. Όποιος την έχει επισκεφθεί το διαπιστώνει. 

Ναι, ήταν αρκετά ασφαλής επιλογή το παραδέχομαι, είναι ένα νησί με πολύ κόσμο όλο τον χρόνο, μεγάλο διοικητικό κέντρο, όλα αυτά ήταν πολύ βολικά για να τοποθετήσω την ιστορία μου.

Η Σύρος ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Έχει στοιχεία που με ενθουσιάζουν, δεν είναι άλλο ένα κυκλαδίτικο νησί, είναι πολύ διαφορετική. Κουλτούρα, αρχιτεκτονική, πολυπολιτισμικότητα, θρησκεία με δύο διαφορετικούς κόσμους που συνυπάρχουν αρμονικά, λογοτεχνία, όλα ξεχωριστά, συνθέτουν ένα μονάδικο πέπλο. Δεν τη λένε τυχαία αρχόντισσα. 

Και γιατί ο δήμαρχος της Σύρου δεν σου έχει, ΑΚΟΜΑ απονείμει το χρυσό κλειδί της πόλης;

Νομίζω μετά από αυτή τη συνέντευξη θα με αναζητήσει. Το καλοκαίρι που την επισκέφτηκα πάντως είχα κι εγώ την ίδια απορία, γιατί δεν μου έκαναν υποδοχή στο λιμάνι;

Η χαρά μου ήταν μεγάλη, για να σοβαρευτώ, που οι βιβλιοπώλες του νησιού ήξεραν κι έφερναν τη Λουκουμόσκονη.

Ποια ήταν η πιο εποικοδομητική κριτική που δέχτηκες από αναγνώστη; Τον ευχαρίστησες να υποθέσω με ένα κουτί λουκούμια γεύση κοκακόλα;

Η πιο εποικοδομητική κριτική ήρθε από κει που δεν το περίμενα, από τον πρόεδρο των απανταχού Καρριζικών, Αλέξανδρο Λαλιώτη. Πίστευα, και του το είχα πει κιόλας, ότι το βιβλίο δεν θα του αρέσει, είναι πολύ φωτεινό για τα γούστα του. Όμως όχι μόνο το διάβασε αλλά μου έκανε πολλές και πολύ ωραίες επισημάνσεις. Τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διέθεσε και την όρεξη να ασχοληθεί. 

Θέλω όμως να αναφέρω και την κριτική που μας έκανε και γελάσαμε πιο πολύ από όλες, γελάμε ακόμα δηλαδή, αυτή της Έφης-ειδωλου Σαξιώνη. Μου έχει αλλάξει όνομα στον ήρωα, όλοι πια τον φωνάζουν Θωμά αντί Ανδρέα, ακόμα κι εγώ. Και για να ξανασοβαρευτώ και η Έφη μου έκανε κάποιες σωστές επισημάνσεις που τις έχω κρατήσει και την ευχαριστώ εξίσου. 

Λουκουμάκι κανείς;

Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να βγεις για καφέ και κουβέντα; Ποια θα ήταν η ποιο προσωπική ερώτηση που θα του έκανες; Η ποιο προσωπική λέμε!

Εντάξει όλοι ξέρετε τη λατρεία που έχω στον Νταλ, κι έχω τρελή απορία να δω με τα μάτια μου πώς σκέφτεται και δουλεύει το μυαλό του. Δεν είμαι αδιάκριτος άνθρωπος, από προσωπικές ερωτήσεις θα τον ρώταγα ίσως αν τον αντέχει η γυναίκα του, γιατί τον θεωρώ διάνοια κι εμάς τις διάνοιες ξέρετε δεν μας αντέχουν γιατί είμαστε ιδιότροποι. 

Θέλω όμως πολύ να τον ρωτήσω κάτι αδιάκριτο για τον ήρωά του τον Σαμ Μπέργερ. Γιατί κυκλοφορεί στο λεμβοστάσιο με το εσώρουχο; Η Μόλι αναγκάζεται να του λέει συνέχεια ντύσου. Δεν είναι ωραία πράγματα αυτά. Δεν χρειαζόμουν δηλαδή να τον κάνω εικόνα σε αυτή την κατάσταση, αλήθεια.

Το επόμενο βιβλίο σου που διαδραματίζεται; Έχουμε τίτλο; Μαρτύρα τα όλα! 

Έχουμε κρατήσει τον ίδιο αστυνόμο, κι έχουμε πάει λίγο παραδίπλα στην Πάρο και την όμορφη Αντίπαρο. Τίτλο δεν έχουμε. Δηλαδή έχουμε έναν προσωρινό που δεν είναι ό,τι καλύτερο. Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάτι δυνατό όπως η Λουκομόσκονη.

Τελικά, είσαι συγγραφέας ή όχι;

Οπωσδήποτε όχι. Είμαι ένας άνθρωπος που έγραψε ένα βιβλίο. Το αν είμαι συγγραφέας ή όχι δεν θα το πω εγώ θα το πει ο κόσμος αλλά κυρίως θα το πει ο χρόνος. Αποδέχομαι όμως τον όρο γιατί η επόμενη εναλλακτική είναι το ‘γραφιάς’ που δυστυχώς μου θυμίζει δημόσιο υπάλληλο του ’60 με τα μπαλώματα στους αγκώνες και για έναν περίεργο λόγο δεν… ενθουσιάζομαι.

Είσαι μαμά, σύζυγος, εργαζόμενη, γράφεις το επόμενο βιβλίο σου και είσαι πολύ ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πως διαμοιράζεις το χρόνο σου; Τα λουκούμια χωράνε σε αυτόν;

Τα λουκούμια χωράνε παντού. Έτερον εκάτερον.

Εργαζόμενη είμαι πολύ σκληρά αλλά μόνο στο σπίτι μου. Ο χρόνος διαμοιράζεται μεταξύ φυσικής, χημείας, μαθηματικών, μαγειρέματος, πλυσίματος, σιδερώματος, δρομολογίων… κι άλλα δρομολόγια, εξωτερικές δουλειές, α, στο μεταξύ γράφω και λίγο, δρομολόγια είπαμε; Και όχι μόνο.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπήκαν δυναμικά στη ζωή μου στην καραντίνα γιατί είχα περισσότερο χρόνο, αλλά και ως διέξοδος. Χαίρομαι όμως τόσο πολύ γιατί γνώρισα όλους εσάς. Με την επάνοδο στην κανονική ζωή αναγκαστικά αυτή η ενασχόληση έχει μειωθεί. 

Γενικά ο χρόνος είναι μια έννοια πολύ σχετική, που ο άνθρωπος επινόησε για να βασανίζεται, και ποτέ δεν μου φτάνει!

Δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι ένας άνθρωπος που έγραψε ένα βιβλίο.

Στις συνεντεύξεις, ποια ερώτηση θα ήθελες να σου έχουν κάνει αλλά δεν στην έχουν κάνει μέχρι τώρα; Μην πεις αν έτρωγες λουκούμια γράφοντας. Σε προλάβαμε!

Η αλήθεια είναι ότι τα λουκούμια δεν ήθελα να μου τα ρωτήσουν γιατί αποκαλύφθηκα. Να ‘στε καλά. Απορώ γιατί κανείς δεν με ρωτάει ποιος είναι ο δολοφόνος. Αστυνομικό έγραψα, δεν τους νοιάζει; 

Αν ήσουν ο βασικός ήρωας σε ένα βιβλίο, ποιος θα ήσουν;

Χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήθελα να ήμουν ο Πουαρό. Τον θαυμάζω, είναι έξυπνος, επίμονος, τελειομανής, ευγενής, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κρύψει την αλήθεια από κανέναν. Πάνω απ’ όλα όμως είναι δίκαιος. Επίσης με συγκινεί η αξιοπρέπειά του, που παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή του (και τη δική μου). Του είναι απαραίτητη η αισθητική, όπως και να απολαμβάνει μικρές πολυτέλειες. Είναι καλοπερασάκιας και μονόχνωτος και ιδιότροπος και εκκεντρικός και ανάποδος, αλλά με αντιπροσωπεύει.

Και με ποιον ήρωα θα ταύτιζες τον αγαπημένο σου;

Α, θα έλεγα τον μάγο Χουντίνι γιατί έχει μια φανταστική ικανότητα να εξαφανίζεται την ώρα ακριβώς που φορτώνω.

Και για πες τώρα, ποιο είναι το πιο παράξενο βιβλίο που έχεις διαβάσει μέχρι σήμερα, που όμως σου άρεσε; Και γιατί;

Αυτή η ερώτηση με βασάνισε περισσότερο. Λοιπόν, αν είχα διαβάσει το Σπίτι από φύλλα θα έλεγα σίγουρα αυτό, αλλά δεν το έχω διαβάσει. Τώρα θα πρέπει να το σπάσω σε κατηγορίες. Η πιο παράξενη γλώσσα είναι σίγουρα του Σκαρίμπα και Το θείο τραγί έχει και τον πιο παράξενο ήρωα. Οπότε βάζει σοβαρή υποψηφιότητα. Όταν ήμουν μικρή μου είχε φανεί παράξενος ο Μεγάλος θανατικός του Ξανθούλη, λόγω θεματολογίας. Επίσης ένα παράξενο (για τους άλλους, όχι για μένα) βιβλίο που διάβασα είναι Το τελευταίο θεώρημα του Φερμά. Αναρωτιούνται οι άνθρωποι γιατί να διαβάσει κάποιος την ιστορία για το πώς αποδείχθηκε ένα μαθηματικό θεώρημα, ένα δίκιο τους το δίνω. Α, και οι Ασκήσεις ύφους του Ρεϊμόν Κενώ, όπου μία παράγραφος για ένα περιστατικό στο τρένο, είναι γραμμένη με 99 διαφορετικούς τρόπους.

Τα παραπάνω βιβλία τα έχω λατρέψει όλα.

Ο χρόνος είναι μια έννοια πολύ σχετική, που ο άνθρωπος επινόησε για να βασανίζεται, και ποτέ δεν φτάνει!

Μη ντρέπεσαι… δε μας βλέπει κανείς… πες μας ένα συγγραφέα που ο περισσότερος κόσμος αγαπάει αλλά εσύ δεν αντέχεις. Θα σε κεράσουμε λουκουμάκι μετά για να σου φύγει η πίκρα.

Το λουκουμάκι όπως καταλαβαίνετε δεν είναι δέλεαρ, αλλά θα σας πω έτσι κι αλλιώς. Δύο βιβλία έχω παρατήσει στη ζωή μου. Μην της το πείτε γιατί δεν θέλω να στενοχωρηθεί, αλλά το ένα ήταν της Αλιέντε. Δεν μου ταίριαξε καθόλου. Επίσης ένα βιβλίο που με σημάδεψε ως παιδί σε σημείο να κόψω το διάβασμα για αρκετά χρόνια ήταν το Ταξίδι μου του Ψυχάρη. Το βιβλίο, που το διάβασα όλο γιατί μας ανάγκασαν στο σχολείο, μπορεί να είναι καταπληκτικό, δεν το κρίνω. Απλά για μένα στη φάση που το διάβασα ήταν παντελώς ακατάλληλο. Δεν ξανάπιασα αυτούς τους συγγραφείς. Τέλος, ένα βιβλίο που διάβασα αλλά δεν μου άρεσε καθόλου ενώ πολλοί το βρίσκουν απίθανο είναι η Εκδίκηση της Ύρσας, ξέρετε, της κόρης του Σιγκούρνταρ. 

Ερώτηση κλισέ: Μπορεί να υπάρξει αστυνομική περιπέτεια χωρίς καθόλου κλισέ; Γνωρίζεις κάποιο;

Η γνώμη μου είναι πως όχι. Νομίζω δεν γίνεται πια να υπάρξει γενικά βιβλίο χωρίς κλισέ. Είναι παντού. Και όσο και να θες να τα αποφύγεις, είναι αδύνατον. Το βλέπω και στον εαυτό μου.

Διαβάζεις λαβ στόρις; Όχι; Ναι; Γιατί;

Αχ, δεν διαβάζω. Θα σας πω γιατί, Κάπου μεταξύ 20 και 30, δεν θυμάμαι ακριβώς ηλικία, διάβασα το De profundis του Όσκαρ Γουάιλντ. Μπορεί να είναι και το βιβλίο που με συγκλόνισε περισσότερο στη ζωή μου. Ο τρόπος που περιγράφει τον έρωτα είναι μοναδικός, μιλάει για έναν έρωτα καταστροφικό, μη αποδεκτό στην εποχή του, χωρίς περιστροφές εντελώς κυνικά, αλλά με τόσο πάθος που ό,τι άλλο κι αν διάβασα μετά μου φαίνεται πολύ φτωχό. Κι έτσι σταμάτησα τους έρωτες, τους δέχομαι μόνο ως κομμάτια μέσα στις ιστορίες για να συμπληρώνουν τους ήρωες. Ακόμα κι ο έρωτας που έβαλα στη Λουκουμόσκονη μου φάνηκε πολύ.

Ποια γεύση λουκουμιού είναι η αγαπημένη σου;

Και ναι, εδώ έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Αν και δεν μου αρέσουν τα λουκούμια, φέτος στη Σύρο δοκίμασα τις μοντέρνες γεύσεις, τα σπέσιαλ όπως μου είπαν στο μαγαζί. Σοκολάτα, φουντούκι, ινδοκάρυδο οι τρεις αγαπημένες μου. Ξετρελάθηκα. Με τη σοκολάτα να έρχεται πρώτη. Αυτά είναι λουκούμια! (βλέπετε κι εσείς την ειρωνεία, ε; Ότι κανένα από αυτά δεν έχει Λουκουμόσκονη… δεν πειράζει καλή καρδιά!)

Μα τι ωραία συνέντευξη ήταν αυτή! Ευχαριστούμε πολύ που ανέχτηκες τον καταιγισμό ερωτήσεων και που τις απάντησες όλες, χωρίς φόβο μα με πολύ πάθος! 

Τι; Τελειώσαμε; Δεν θα με ρωτήσετε τίποτα για το γκρουπ; Τι οικοδέσποινες είστε εσείς; Θα πέσει το σπίτι να μας πλακώσει! Δεν πειράζει θα τα πω μόνη μου.

Λοιπόν, έχω αγαπήσει την ομάδα ΒΙΒΛΙΟγραφικά γιατί ένιωσα από την αρχή πολύ ζεστά και οικεία, σαν στο σπίτι μου. Είναι από τις λίγες, στον αδηφάγο κόσμο των κοινωνικών δικτύων που τα μέλη είναι πραγματικά αγαπημένα, καλλιεργείται ένα κλίμα ομόνοιας, αλληλοσεβασμού και συνεργασίας με γνώμονα το βιβλίο. Αυτό αποδεικνύουν και οι άψογες και καθόλου ανταγωνιστικές σχέσεις που έχουν με τους «γείτονες», άλλες αγαπημένες ομάδες δηλαδή με το ίδιο θέμα.

Η Μαριάννα Φλέσσα ήταν από τους πρώτους που έγραψε κριτική για τη Λουκουμόσκονη και με έκανε να πετάω στα σύννεφα. Τώρα που το βλέπω ψύχραιμα, θέλω να καταθέσω πόσο ακριβής και ολοκληρωμένη ήταν η ανάλυσή της, (η περίληψη της υπόθεσης ήταν καλύτερη από τη δική μου στο οπισθόφυλλο), και πόσο εύστοχη! 

Την λάτρεψα που λάτρεψε τις αναφορές στη Χίμαιρα και στον λατρεμένο μου Καραγάτση.

Αλλά…….

Επειδή μου αρέσει να είμαι πάντα ειλικρινής, άλλο ήταν αυτό που με τράβηξε πραγματικά στα ΒΙΒΛΙΟγραφικά. Το Παιχνίδι με τους Γρίφους της Παρασκευής! Έτσι σας γνώρισα και περίμενα σαν τρελή κάθε Παρασκευή, μέσα στην καραντίνα, να λύσω τους πετυχημένους γρίφους, αλλά κυρίως να παίξουμε και να γελάσουμε όλοι μαζί. (Έσκαγα που ποτέ δεν προλάβαινα να το πω!)

Τα δύο αυτά κορίτσια η Μαριάννα και η Γιώτα, η Γιώτα και η Μαριάννα με έχουν εντυπωσιάσει πώς συνδυάζουν την τρέλα και το χιούμορ με την αξιοπρέπεια και την αγάπη τους για το βιβλίο. 

ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΓΡΙΦΟΙ; Ήρεμα ρωτάω…

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε τη ΛΟΥΚΟΥΜΟΣΚΟΝΗ εδώ.